Wie nog te vertrouwen?

Jiddu Krishnamurti stond bekend als een beeldenstormer die zei: volg geen enkele guru; met deze boodschap won hij een miljoenen publiek van volgelingen. David Icke is een journalistiek schrijver die stelt: geef je autoriteit niet weg aan wie dan ook; dit heeft hem tot autoriteit voor velen gemaakt.

Hou me ten goede, ik bekritiseer deze twee lieden en hun boodschap niet, stel eenvoudig vast hoe de menselijke psychologie in dit soort zaken werkt. Monthy Python heeft hier speels op geparodieerd.

Kijkend naar de wereld, de bedroevende toestand ervan, – die sinds de eerste Covid lockdown vier jaar geleden alsmaar duidelijker is geworden en nog altijd lijkt te escaleren middels de meeste grove nonsense en vormen van afleiding van wat er werkelijk speelt -, rijst de vraag: wie is er eigenlijk nog wel te vertrouwen?

Er zijn heel wat lieden die het volk, dat zich verzet tegen de New World Order, naar de mond praten. Dan vallen ze door de mand. Donald Trump blijft Covid vaccins roemen, Robert Kennedy hoor ik de genocide in Palestina niet veroordelen. Van beiden kennen we beelden dat ze bij de Klaagmuur in Israël staan; een ieder die daar zijn of haar hoofd tegen zet is in mijn ogen gecorrumpeerd en volstrekt onbetrouwbaar. Israël heeft America in the pocket. Ook de president van Argentinië, Javier Milei, zag ik al met een keppeltje op staan huilebalken op dezelfde plek. De wereld is één grote cult voor wie op de heersende machtsstructuren mee willen varen. Ik zie geen enkele reden er wie dan ook te vertrouwen.

Of toch wellicht Hillary Clinton?

Dan heb je de critici die buiten de machtsstructuren om leken te opereren, zoals Alex Jones. Maar die is nu netjes ingelijfd in het bedrijf X van Elon Musk. Mensen die Elon Musk vertrouwen, omdat hij voor het vrije woord zou zijn, letten niet goed op. Hij is niet voor het vrije woord, maar voor een algoritme dat zich laat vangen in de zinsnede: freedom of speech, not freedom of reach. Pure censuur vanzelfsprekend. Mensen die dit niet willen erkennen willen maar al te graag een verlosser van de waanzin, waarin de wereld verkeert, zien. Elon Musk is die verlosser niet, en zijn aangenomen apostel Alex Jones al evenmin. Elon Musk zendt al jarenlang satellieten de ruimte in om van de aarde een microwave en surveillance globe te maken. Hij wil namaak intelligentie in de hersenen van mensen planten. Geen verlosser nee, maar iemand die met zijn gestotter en veronderstelde genialiteit een ieder bedondert.

Kan nog heel wat namen noemen, maar dat is hier niet mijn bedoeling. Ik wil komen tot de afweging: is wie dan ook mijn vertrouwen waard? Is niet het enig geloofwaardige antwoord op de vraag wie nog te vertrouwen, die welke jezelf als antwoord kent? Waarom ligt dit niet het meest voor de hand? Omdat mensen zichzelf niet kennen. Het enige dat ze kennen zijn de aangeleerde en van jongs af aan opgedrongen imago´s die in hen spelen. Imago´s die te besturen zijn door informatie. Reden waarom we ook wel van Infowar kunnen spreken. Die is niet met Covid begonnen maar al zo lang gaande als zelfreflectie, en sindsdien ook manipulatie bestaat.

Alleen ik ben te vertrouwen, maar ik heb mijn vertrouwen aan anderen uitgeleend, en ben bang dit terug te nemen. Dus ook ik ben niet te vertrouwen. Herkenbaar? Dan zijn we bijna bij de kern van het probleem.

Ook ik ben is een illusie, een misleiding. Zeker, we kunnen niet functioneren zonder dit zelfbesef in de moderne wereld, maar is het nodig daar te kunnen functioneren? De moderne wereld is één groot gekkenhuis, waar de gezonden van geest worden opgesloten en de grootste criminelen mooie pakken dragen. Dit gaat voort zolang individuen (onverdeelden) zich als verdeelden blijven gedragen. Omdat ze de waanzinnigen blijven volgen.

*The Bronze Buddha at Kamakura, 1897, Kazumasa Ogawa. The J. Paul Getty Museum*

Ik ben geen volgeling van de Boeddha, maar waardeer volstrekt wat ik van hem begrepen heb: het leven is lijden en lijden komt voort uit begeerte. Bij een groep willen horen is zo een begeerte. Wie aan het lijden weet te ontsnappen wordt zelfgerealiseerd genoemd, maar er zijn stoutmoediger boeddhistische leraren die het bestaan van een zelf volstrekt ontkennen. Wie ben ik? Wie stelt de vraag? In wie komt de vraag op? Wie is door de vraag in verlegenheid gebracht?

Filosofische vragen hebben mijn inziens nooit de bedoeling gehad tot een afgerond antwoord te komen, dat leidt altijd tot rampspoeden. Filosofische vragen zijn er om verwondering op te wekken, stilte en oorsprong te hervinden.

Heb ik nu gesteld dat je niemand moet vertrouwen? Nee, ik vertrouw mensen heel vaak. Maar het is wat specifieker: bepaald gedrag vertrouw ik, ander gedrag niet. Ik acht vertrouwen als een zeer belangrijke sociale factor, waardoor relaties kunnen ontstaan en zich verdiepen. Ieder ontmoeten begint met vertrouwen, totdat er reden tot het tegendeel ontstaat. Ik vertrouw iemands daden hier wel, daar niet. Als mijn vertrouwen in iemand geschaad wordt, ligt dat feitelijk niet aan die ander, maar aan mijn beoordelingsvermogen.

Iedere crisis van vertrouwen is naar mijn inzicht dan ook een gebrek aan vertrouwen in mijzelf. Of in mijn niet-zelf, boute boeddhisten in acht genomen. Kijken waar het probleem van keldering van vertrouwen zich voor het eerst voor doet is een kwestie van integriteit. De wereld is knettergek, wie is hiermee begonnen?

Dank aan de lezer!