Als ik de statistieken mag geloven heb ik de meeste dagen één bezoeker op mijn blog, op een goede dag vier. Ik neem aan dat, behalve shadowbanning, het manipuleren van de statistieken bij het ontmoedigingsbeleid horen. Want er zijn dagen dat de statistiek slechts één bezoeker meldt, terwijl ik uit eerste hand weet dat twee mensen mijn laatste schrijven gelezen hebben. Bedrog is onderhand overal. Zo een jaar of langer terug koos ik er vaker voor een link naar mijn laatste blogbericht achter te laten in reactieruimten op Twitter; dit had flinke invloed op de statistieken. Afgelopen week besloot ik tweemaal tot hetzelfde procedé en dit had nu geenszins dat effect. De boel wordt goed dicht gespijkerd.
Alles van waarde moet stuk, het is mij een raadsel waarom zoveel mensen dit nog niet zien. Velen zien het wel natuurlijk, maar hebben er belang bij te doen alsof ze het niet zien. Zag vandaag een kort deel van een docu over de klimaat oplichting: het bedrog is bij zeer veel mensen bekend maar andere belangen, en ook angst, zorgen er voor dat ze niet in alle oprechtheid met hun wetenschap naar buiten komen. Bijvoorbeeld de wetenschap dat wetenschap tegenwoordig van bedrog en manipulatie aan elkaar hangt. Hoeveel procent was het ook alweer?, –ik meen 93% van de ´wetenschappers´ is bereid te bewijzen wat de financiers van hen vragen. NSB-ers leken altijd uitzonderingen, maar ik vermoed dat dat indertijd ook al niet het geval was.
Tijd voor een peukie buiten, ben benieuwd of de nonnen weer van de partij zijn.
Nee, ze zijn niet komen opdagen, en dat is best jammer, want ze zouden genieten van de metamorfose die in de tuin plaatsvindt. Bovenop het muurtje vanaf de weg tot aan ons huisje heb ik opgegraven stenen gelegd, daartegenaan over de gehele lengte natte kleiachtige grond aangebracht, hier overheen donkere aarde geperst en vervolgens flora van allerlei soorten, in de nabije omgeving gevonden, erin geplant. Dit alles verricht veelal in de regen, zo geo engineering het tranendal wil. Klimaatcrisis my ass!
Omdat de watervloed in de achtertuin het werken aldaar onmogelijk heeft gemaakt zonder in een moeras ten onder te gaan, heb ik daar geen stenen meer opgegraven. Om die reden heb ik van de reeds aangelegde paden weer stenen weggenomen voor op het eerder genoemde muurtje. Voor de paden is nu een nieuw idee tot mij gekomen, welke ik uit zal voeren na een goede periode droogte: spelen met kleuren zoals in de afbeelding die ik online vond.
Vrijheid al altijd al het geval, maar onze hersenen zijn in staat, middels het geheugen en jankend verlangen, ons voortdurend van lijden te voorzien. Wat me doet denken aan de man die zei: ´ik heb een verschrikkelijk leven achter de rug; gelukkig is het meeste niet uitgekomen´.
In het Nederlands taalgebied bestaat een gedicht dat door verschillende lieden aan verschillende auteurs wordt toegedicht, Rob Scholte exposeerde er meerdere versies van in een tijd dat de barbaarse Nederlandse politieke krachten hem het leven weer eens ernstig zuur maakten. We doen onszelf van alles aan, maar zonder dat weten instanties mensen ook goed te vinden om enorme ellende teweeg te brengen.
Heb afgelopen dag veel aan mijn dochter gedacht, met wie ik geen contact meer heb. Of toch? Met alle beperkingen van dit aards bestaan heb ik toch ook gevoeld dat wonderen bestaan, ja, gekker nog: dat ik die met de juiste intentie kan laten plaats vinden. Nee, dit is geen overmoed. Een goede vriend, die niet specifiek in God gelooft, zegt dat hij innerlijk om hulp kan vragen om zo zijn bescheidenheid te bewaren. Zodra we denken dat we zelf de daders van zegeningen alsook rampspoeden zijn, zijn we feitelijk dwalende. Ik dacht weer aan bidden, en wist dat dit feitelijk al bidden was.
Och, laat mij eindigen met Johann Sebastian Bach, het prachtige Adagio, in de versie van Elise Robineau – Concerto en re mineur BWV974 – Adagio d’apres Marcello – Piano & Cello.
Aanwezig in deze stap 
https://robscholtemuseum.nl/joost-lips-tranen-dal-en-veer-kracht/
LikeLike