Ja hoor, hij is er: de leesstoel. Met patchwork. Lappen design op poten. Oogt speels, zit heerlijk. Heb er nog geen foto van maar dat komt binnenkort. De eerste twee foto´s zijn in de winkel geschoten waar we de stoel kochten.
Het is al dagen koud en stralend weer. Iedere nacht vorst, ik kijk veelvuldig in de hemel, zowel overdag als in de nacht, om te zien of er ergens sneeuw hangt. Volgens Karin heeft het weerbericht zelfs sneeuwstorm beloofd voor één dezer dagen, maar we weten dat het weerbericht, behalve weinig accuraat is, ook schielijk pleegt te overdrijven deze dagen. Dat gebeurt nu wereldwijd: stevige wind is nu hevige storm.
Deze twee foto´s zijn gemaakt vanaf het parkeerterrein van de Lidl in Clonakilty; ik vind er plezier in om op meest lelijke plekken mooie foto´s te maken, daarbij komt de zoomlens met imposant bereik goed van pas.
Rond half vijf legde ik plots de E-reader met het prachtige antwoord van David Icke op de wereldse waanzin weg, het zou weldra gaan duisteren en ik wilde graag nog foto´s maken bij Dunworley. Onderweg zag ik tekenen dat de zon nu erg laag stond.
Vaak is er oponthoud door een trekker op de weg, maar nu mocht ik lekker doorrijden en bij aankomst zag ik: mooi op tijd.
Ik heb foto´s jarenlang zwaar bewerkt en zie nu wat Karin me al vaker heeft gezegd: ik bewerk foto´s vaak te ingrijpend, de natuurlijke kleuren worden zo vals. Dit kan wel eens tot een fraai resultaat leiden maar als ik nu mijn verzameling foto´s bekijk vind ik er ontzettend veel aan mankeren. Bijgevolg ben ik terughoudender met foto´s nadien te manipuleren. En het verlangen is gerezen een radicale selectie van de foto´s te maken, wat niet voldoet om de kleinste reden eenvoudig te verwijderen.
Vandaag hoorde ik een speellijst vol Italiaanse gitaar composities. Ingehouden vaak, weinig snaren rakend, krachtig in elk detail. Muziek is een prachtige taal welke via meest subtiele middelen tot overdracht van de boodschap komt. Van beleving. De beleving is de boodschap.
En als dan geen muziek meer klinkt, ik de Spaanse gitaar pak, dan doe ik al gauw een nieuw dingetje en ben ik geïnvolveerd in het uitzoeken van hoe wat ik voel, feitelijk nu wil klinken. Een oneindig genoegen. Muziek is onuitputtelijk in haar mogelijkheden. Ik ervaar het als een voorrecht met mijn bescheiden talent toch wat leuke sferen te kunnen laten weerklinken. Trots is een vergissing van wie de dankbaarheid vergeten is.
Het is goed zoals het is. Als je dit aanvaardt, zal de tijdsgeest meer en meer de muil houden, is het stille waarderen van wat reeds is toenemend het zwaartepunt van bestaan. Dan komt er ergens een flip of een shift, daarna bekijk je voortaan alles vanuit de ongeboren rust.
De Tau Teh Tjing (alleen de titel al kent vele vertalingen, steeds anders gespeld) bracht mij in extase als jongetje in de achtertuin van het ouderlijk huis. Tijdens het lezen verloor ik steeds de geest, en dan keek ik verwonderd om me heen en in de lucht. Wat was daar zojuist gebeurd? Ik las verder en het gebeurde weer. Ik had dit vele jaren later nogmaals toen ik voor het eerst dialogen van Nisargadatta Maharaj las in een parkeergarage te Haarlem, waar ik werkte en veel tijd voor lezen had. In mijn poëzie vind ik verzen krachtig als ze in aanloop een mooi ballonnetje opblazen welk ik de laatste regel knapt.
David Icke lezen geeft mij werkelijk nieuwe inzichten, of wekt die welke reeds sluimerden doch nog geen zonlicht zagen. Ik ben altijd liefhebber geweest van teksten die met weinig woorden alles zeggen. Dat dat niet kan, omdat taal beperkt is, is op zichzelf reeds een belemmerende opvatting. Met taal kun je aanrakingen geven, een reeks van die aanrakingen dragen een realisatie over. Het vlechtwerk van David Icke´s manuscript vind ik vaak onnodig gecompliceerd, maar dat is stellig omdat David Icke niets ongezegd wil laten, en ik prijs hem daarvoor. Het is mijn luie kant die zojuist sprak.
Ieder boek wil me ergens op wijzen. De Intentie van ieder boek is anders. De lezer heeft dit te onderkennen. Ik geloof ondertussen geen geschiedenisboek meer en acht het mogelijk dat de mensen die ik nog vertrouw misbruik maken van mijn gebrek aan beoordelingsvermogen. Maar één voordeel heb ik: ik bouw op geen enkel beoordelingsvermogen. Ik zie ze in werking, geloof er geen één, beweeg met spelende krachten als iemand die niet meer weet dan wat ie doet. Beter en slechter zijn geen ideeën meer. Dit is het. Geen boek voor nodig.
Toch geef ik je een boek, nog een keer, omdat je deze gelezen moet hebben. De pen is scherper dan welk wapentuig dan ook. Geniet de woorden van Lau Tze.
.
Aanwezig in deze stap 
https://robscholtemuseum.nl/joost-lips-eind-heen-lezen-dan-ook-weer-terug/
LikeLike