Blij

Clonakilty vandaag, wie herkent Clonakilty?

Een heerlijke dag. Karin was naar Bandon voor een massage waarvan ze veel voordeel ondervindt, ik had de tijd om David Icke te lezen. Boeiend en vaak moeilijk te lezen voor me. Door de technische zaken die me boven de pet gaan, en zeker ook door het uitblijven van leestekens waar je deze toch zou verwachten om het lezen te vergemakkelijken. Maar het manuscript, dat ik op een E-reader heb staan, blijft mijn aandacht trekken, ik heb een kwart ervan gelezen en vind vele stukken tekst briljant. Die markeer ik, soms lees ik er wat van voor aan Karin, en het zal later van pas komen, als ik een bericht wijd aan David Icke.

In Clonakilty heerste vrede, alle kerstverlichting was verdwenen, op Asna Square bekeek ik rustgevende taferelen.

Op weg terug naar huis herinnerde Karin mij er aan dat ik laatst onderweg wilde stoppen bij een kraampje aan de weg, waar waarschijnlijk etenswaren en een geldbakje om te betalen te vinden waren. Er lagen louter eieren, maar die zag je niet, waren allen verpakt in lege ronde metalen dozen van het merk Quality Street. Nee, dank u wel beleefd. Ik schoot er deze foto.

Het huisje blijft ons zegenen, zo blijft het voelen. Er is geen sprake van gewend raken, de beschikking over de weelde te mogen hebben blijft me iedere nieuwe dag verrassen en blij stemmen. Als Karin en ik na de avondmaaltijd in de huiskamer in tuinstoeltjes zitten, dan hoeft er even of wat langer, niets meer. Dit ontspannen is revitaliserend, opent kanalen die voor denkers gesloten blijven. Als twee dit ervaren, er enkele woorden over wisselen, dan voel ik tevens de volledigheid in dit delen. Dan is het weer stil, is samen zijn feitelijk één zijn, geen idee, identiteit of afgescheidenheid te bekennen.

Prachtige muziek komt uit de kleine luidsprekertjes naast Karin´s laptop, we zetten veelvuldig klassieke muziek op en troffen afgelopen avond een fantastisch fraaie speellijst op YouTube, Latin Guitar! Mooi, ja, die plaats ik op het einde. Op dat kanaal kun je in de begeleidende tekst precies zien welke stukken er door wie worden gespeeld. Rijkdom!

Ik geniet van eenvoudige kerstlichtjes. Ik was eens bang voor die lichtjes, omdat ze associaties opleverden met ex vriendinnen die ik maar niet kon vergeten of loslaten. Associaties als deze kunnen nog optreden, maar nu beschouw ik ze als symptomen van mijn eigen conditie in plaats van te menen dat ze informatie bevatten over anderen en andere tijden. Ik zie nu eenvoudig kerstlichtjes, en ik vind ze mooi.

Zo geniet ik de overgebleven lichtbronnetjes in huis. En ik genoot ook zeer toen Karin en ik in de vooravond spontaan begonnen te bewegen met de hele buurt, als deze dat had gewild, om mee te kijken. Morgen gaan we kijken voor blinders maar voor ik ze sluit moet er toch eerst een goede reden komen.

En dan mag ik graag nog eens melding doen van Jan van Delden. Wat een heerlijke spreker is die man. Wat een hart! Het fraaie is dat er geen aanknopingspunt met hem als leraar bestaat, hij heeft het veelvuldig over zijn eigen ´Jantjes´ in de kop, en benoemt dat hij er niet meer in tuint. Die tuin (de matrix) kan trekken aan de Jantjes, Wie dit Ziet staat er altijd al buiten. Jan van Delden noemt dit Besef ook wel ´lekker´. Het is waar niets bedreigd wordt, anderen vrezen het als leegte, void en anderszins aangeleerd eenzijdig heden. Vol Ledigheid kent geen enkel probleem. Daarom graag een filmpje van de man die voorheen bekend stond als Haags straat schoffie. Het filmpje dat ik hier plaats moet ik zelf nog gaan beleven, maar dat is me om het even: Jan van Delden is altijd goed voor de mens.

Karin beluistert hem ook graag. Ik luisterde laatst en verloor geheel wat Jan zei, luisterde louter nog naar zijn melodie. Ook aan te raden!

Ik zal zeer zeker eindigen met de beloofde speellijst vol gitaar kunstenaars, maar laat me dan toch ook nog even lezer´s beleven meenemen naar het gebied waar ik eerder verkeerde. Angelina Jordan zingt Unchained Melody.

Voor ik mijn vorige belofte gestand toe schuif ik ook nog snel even virtuoos Alexandr Hrustevich naar voren die op zijn accordeon Anthonio Vivaldi laat weerklinken.

En dan nu eindelijk de Latijnse gitaar. Ik denk dan al gauw aan Baden Powell, maar we zouden…, maar we zouden… oké, ik doe het niet, geen filmpje van Baden Powell. Wel jammer, had de lezer een hoop van kunnen opsteken. Maar wij moeten matigen, prioriteiten stellen en ook iets te doen overlaten voor de luie bliksems onder ons.

Eerst nog een peukie, dan kom ik tot een slotwoord.

Realiseer me net weer wat ik begin deze week ook al besefte: ik kan in de huiskamer midden in de nacht zonder probleem gitaar spelen. Ik ben geen hard rocker met elektrische spullen, ik pak een klassiek gitaartje en pingel wat. Eerst leerde ik tokkelen op akkoorden, nu doen de vingers van mijn rechterhand steeds subtieler dingen op afzonderlijke snaren. Ik gaf ze daartoe geen opdracht, dit wilden ze duidelijk zelf. En het maakt me blij. Spelen via verbeelding en voorbeeld heeft me altijd al verveeld. Ik maak geluid, hoe klinkt het?

Ik wil weer audio-opnamen gaan maken. Sinds mijn verhuizing naar Ierland in 2015 heb ik daar geen serieuze zaak van gemaakt. Nu de rust hier neerdaalt komt die mogelijkheid zich weer tonen. Ik hoef niet meer te kunnen dan ik kan, lekker spelen en wat intrigeert uploaden. Zo heb ik een markant stukje muziek dat ik nog altijd intrigerend vind en waarvan ik me niet herinner hoe ik het tot stand bracht. Misschien vind je het niks, ik vind het alweer imposant. Ik noemde het Easy Unknown.

O ja, we zouden meesters van de snaren laten weerklinken; wat komt er steeds toch tussen? Of komt er nergens iets tussen, opent groter verband zich? Het laatste vanzelfsprekend. En als het verband maar groot genoeg is geworden, dan knapt het; binnen vorm is decadentie steeds weer onvermijdelijk. Een ik houdt uiteindelijk niets aan zelfverzekerdheid over, zo komt ie tot overgave. Leven is mooi, iets willen behouden is een geestesziekte, kunnen accepteren en loslaten is Zegen. Het Inzicht heeft met helemaal niemand wat te maken, is precies het Inzicht dat het Is. Dat je inneemt, of niet. Feitelijk neem je niks in, je staat toe, wetende dat niet-toestaan jezelf pijn toebrengen is. Toestaan kan al met de pijn leven, ontkenning verergert iedere kwaal.

Ik kan niet geloven dat Karin en ik zo met elkaar moesten vechten eerst om elkaar nu zo ontspannen te mogen vinden na ruim zeven jaar strijd. Zeven is een heilig getal, als het dat al niet was, dan bij deze.

Dit is wat we vanavond beluisterden; dank de Lezer!