Wereldbrand en consistentie

´Verdeel en heers´ is deze dagen een motto nooit eerder zo krachtig doorgevoerd. Crisis management van vroeger dagen lijkt nu volstrekt achterhaald: conflicten worden op alle levensgebieden geregisseerd, iedere dag nieuwe in alle formaten, en dit met groot succes. Als ik analisten of politici hoor debatteren kan ik er geen van betrappen op het zien van het alles omvattend plaatje; het betreft steeds weer geneuzel in de marge van deelconflicten, waarbij, godbetert, nog partij gekozen wordt ook, daarmee verdeeldheid binnen de mensheid louter voedend.

Ik kreeg vandaag het stembiljet voor de Europese verkiezingen binnen. Ik had niet gedacht dat ik ooit nog stemmen zou, maar mijn waardering voor de mensen van Forum voor Democratie, hun consistentie in het aantonen van corruptie, manipulatie en oorlogshitserij, – waarbij steeds weer oprechte alternatieven worden aangeboden -, heeft ervoor gezorgd dat mijn stembiljet klaar ligt voor verzending naar Nederland. Mijn stem gaat naar Ralf Dekker, die de waanzin binnen het Europees Farcement in het licht zal gaan zetten.

De politiek is doodziek, dat weten ze bij de FVD ook wel. Net als Viruswaarheid aanvoerders Willem Engels en Jeroen Pols, die vele rechtszaken voeren om het dossier over alle misdaden en de verantwoordelijken hiervoor up to date te houden, doet de FVD dit. Vanzelfsprekend ook met het motief zoveel mogelijk mensen, die nog niet in de gaten hebben hoe ze bedonderd worden, te wekken uit hun droom.

Bewustwording is van het grootste belang vóór dat de invoering van Central Bank Digital Currency als een oester rond de wereldbevolking sluit. Ik vernam, – kan niet garanderen dat het bericht klopt maar hou het zeer voor mogelijk -, dat in de Oekraïne jonge mannen via geldautomaten per dag nog geen dertig euro op kunnen nemen. Willen ze meer kunnen pinnen, dan moeten ze zich eerst even melden bij het loket van de militaire dienst.

Nee.

Nee tegen onrecht, dit is de consistentie die nodig is om deze wereld voor totale slavernij te behoeden. Dit vraagt oprechtheid van ieder individu. Helaas toont het straatbeeld dat velen reeds slaapwandelen, veel dieper dan menigeen voor de eerste lockdown al deed. Alle wijzen van vergiftigen zijn geïntensiveerd, waarbij de genetische prikken een hoofdrol spelen, nog altijd, omdat de gevolgen van het slopend ´medicijn´ zich op de langere duur in volle omvang zullen bekend maken. Prikspijt komt steeds vaker voor, kan als een nieuwe psychische aandoening worden geëtiketteerd en in het psychiatrisch handboek DSM V (of zes, of zeven ondertussen?) worden opgenomen. Wellicht meteen erin opnemen een label als ´priknemer´, want het mag zeker een afwijking genoemd worden overheden en wetenschap nog langer te vertrouwen. Waarmee we bij de paradox zijn aangeland dat ik iets in de wetenschap, die ik niet langer vertrouw, wil invoeren. Zie wat ik zeg dan ook maar liever als stijlfiguur, karikaturen kunnen helpen om ogen te openen.

Wie is er nou weer dood? We gingen toch sowieso al dood? Waarom moet dit nu sneller? En waarom moet vreugde, zolang we nog leven, intens worden getemperd? Mijn analyse is wel klaar, ik weet genoeg om niet aan de gekheid mee te doen.

In de wereld van naam en vorm is nog nimmer iets consistent gebleken, en er is geen enkele reden te verwachten dat dit in de toekomst anders zal zijn. In feite waren we tijdens onze conceptie al ter dood veroordeeld. Ieder feestje is, zo bezien, onterecht geweest. Tenzij de dood niet is wat het leek. Omdat niemand in werkelijkheid zijn naam en vorm is. Nu raken we aan de werkelijke consistentie: dat waarin al het komen en gaan van namen en vormen plaats vindt.

Ik dacht vandaag: ik ga weer mediteren. Niet om ergens te komen, maar om huidige neigingen die tijd creëren eenvoudig voor mijn ogen te zien onder gaan. Identificatie met naam en vorm is mijn gebondenheid aan matrix en wereldbrand, zonder deze vereenzelviging is er niemand die gebonden kan zijn, is bewustzijn nergens in de val van eigen inhoud gestonken.

De dood is geen probleem. Nog nooit meegemaakt, en als je dood bent, laten we eerlijk zijn, dan maak je deze ook niet mee, of je bent niet dood. Louter leven bestaat, en leven is in wezen leeg van alle invullingen die het mogelijk maakt. Vrijheid is altijd al het geval; wie je tot geloof in minder willen mennen, kunnen je op velerlei manieren verleiden; ken die verleidingen en neem er afstand van. Niet via therapie vanzelfsprekend hahaha, dat is door diezelfde clowns verzonnen; nee, eenvoudig on middel lijk.

Dank de lezer!

Requiem for a dream – Barotone Guitar Cover – Eiro Nareth

Vier kerstboompjes in mei

Ons kerstboompje van afgelopen jaar heeft het naar zijn zin in de tuin, talrijke nieuwe scheuten tonen zijn vitaliteit. Vandaag heeft ie er een vriendje bij gekregen. Tijdens onze avondwandelingen bekeken Karin en ik steeds weer drie soortgelijke boompjes welke met kluit los in een perkje waren gezet. Ook deze leverden nieuwe scheuten, maar ze waren niet ingegraven en zouden het zo niet gaan redden. Wellicht dat de eigenaar ze binnenkort zou planten? Maar dit gebeurde niet, en toen we vanavond de plek weer passeerden besloten we er één van mee te nemen. Op de foto hierboven is te zien hoe deze ondertussen gebroederlijk naast het maanden terug geplante boompje staat.

“Zet het boompje maar dicht bij de ander”, had Karin gezegd, “dat maakt ze beide sterker. Ze communiceren met elkaar, via de wortels.” Nu ze eenmaal te samen stonden voelde ik dat er reeds een band tussen hun bestond, en dat hun verbintenis op meer wijzen vorm zou krijgen, ook al kan ik niet zien hoe. Ik raakte ze meermalen om de beurt aan, en ze moeten mijn bewonderende en blijde oogopslag hebben gevoeld. Karin heeft plantenwater gemaakt, verrijkt met bananen- en komkommerschillen, waarvan ze een karaf vol kregen. Toen voelde zowel Karin als ik dat de twee achter gebleven boompjes ook moesten worden opgehaald. Ik pakte een grote plastic tas, begaf me andermaal naar dezelfde plek, en nam ook die boompjes mee. Die zouden goed zijn voor de achtertuin, meende Karin, een idee waar ik gaarne mee in stemde.

Wow, welk een voldoening gaf dit! De schemering viel in, en ik dacht al aan de volgende dag en wat ik nog zou kunnen doen om het leven van de nieuwe aanwinsten te vergemakkelijken. Bijvoorbeeld zeewier halen om de grond rondom de nieuwe aanwinsten op te waarderen. Ik kon echter niet wachten, sprong in de auto, reed naar de baai beneden en vulde de plastic zak die ik eerder voor de boompjes had gebruikt, met verse zeewier. Kan behoorlijk opgewonden worden van dit soort ondernemingen, kom in een roes terecht die op een koorts lijkt, waarbij ´uitzieken´ dan betekent: de taak volbrengen precies zoals het hart me dit ingegeven heeft. Toen het donker eenmaal ingevallen was, de taak volbracht en ik een peuk buiten rookte, was het wow-gevoel tot een diep gevoel van vrede en dankbaarheid getransformeerd.

De natuur is uiterst overdadig, de bescheiden stukjes grond tot onze beschikking verrijken ons bestaan iedere nieuwe dag weer als de wonderen erin hun vleugels uitslaan, nieuwe loten produceren, hun bloemen vrijgeven en de eerste tekenen van vruchten tonen. Hoe onbegrijpelijk is het dan dat er krachten zijn die de natuur vernietigen willen…

…egokrachten, die leven in hoegenaamd ieder mens. Klaus Schwab, Bill Gates en andere lieden die destructie en depopulatie voorstaan, kunnen hun taak alleen uitvoeren via de egokrachten van de 8 miljard mensen op deze planeet. Het antwoord op de kwade is agenda is dan ook het ego in onszelf weg te schijnen middels de oneindige diepere liefde die alle levende wezens verbindt. Eigenlijk is ´verbindt´ in deze niet zo een goed woord, daar het losse delen veronderstelt waar liefde reeds één en onverdeeld in allen is. Dat dit niet wordt herkend komt door verduisterende egokrachten, zodra we die passeren is het evident.

Vrede, genieten, waarderen, dankbaarheid, het ligt voor de hand als geen innerlijke tweespalt de boel komt verstieren. Dan zijn eenvoudige tripjes een groot plezier, zoals onlangs weer ons verkeren in Skibbereen, waar we twee tuinstoelen hebben ingeladen die dienst zijn gaan doen op ons parkeerplaatsje, waarvan enkele van de volgende foto´s getuigen.

In de achtertuin hebben we nog niet gezeten, omdat het er nog vrij kaal is en er drainage dient te worden aangelegd; bij veel regen wordt het er kletsnat. Bovendien is het plezierig op het parkeerplaatsje te verkeren als wandelaars voorbij komen, ons groeten, af en toe een gesprekje aanknopen of hun bewondering uitspreken voor hoe de perken aldaar steeds meer leven vertonen. Karin kan dan zeggen dat het allemaal mijn werk is, maar in werkelijkheid was het de Levenskracht, die we ook wel met de naam God aanduiden. Een dokter of tuinier schept op zijn best de juiste condities, God doet het Ware werk.

Een Cursus In Wonderen is een zeer bijzonder boek. Roerde me tot tranen in het zonnetje vanmiddag. Ik ben bladzijde 300 ondertussen gepasseerd, en de woorden, die vaak zo onbegrijpelijk lijken, gaan diep mijn Wezen in om me daar te roeren. Ik merkte vanmiddag, toen ik Karin wilde zeggen wat er in me plaats vond, dat ik beter kort van stof kon blijven, dat teveel woorden het Werkelijk Wonder, dat het boek voelbaar maakt, nodeloos zouden kunnen verstoren. Ik hoorde vanavond Eckhart Tolle zeggen dat de Cursus woorden juist overbodig maakt; vond dit treffend gezegd.

Ik eindig graag met een lied waarvan ik het intro meermalen in video’s Jan van Delden heb gehoord. Deze bleef me maar boeien en bevrijden tegelijk. Het gaat om een artiest die maar weinig publiek op YouTube sorteert; weinig abonnees en weinig duimpjes omhoog. Dat betekent deze dagen echter niets; het is een prachtig lied waarmee ik dit bericht besluit, met daarbij mijn dank aan de lezer.

Van het kanaal van Jarah-Onderwerp

Onverwacht bezoek

Het begon als onverwacht bezoek. De keukendeur stond open en daar kwam de prachtige zwarte poes zomaar naar binnen gelopen. Dat was alweer maanden terug. Het beestje vertoonde geen enkele schroom, kwam meteen op ons af alsof we elkaar al heel lang kenden. Ondertussen is ze een regelmatig terug kerend plezier geworden.

We hebben fijn contact met onze buren, die heel goed zien wat er momenteel wereldwijd aan waanzin plaats vindt en de spirituele dimensie van het bestaan niet uit het oog zijn verloren. Hun twee jonge kinderen krijgen geen zak telefoontje; de ouders beseffen al te goed hoe via die apparaten mensen worden gehersenspoeld, door het gebruik ervan de hersenen steeds meer van hun oorspronkelijke capaciteit inleveren, waarvan geheugenverlies en verslaving slechts twee van de vele nadelige symptomen zijn. Onlangs kregen we een rondleiding door hun huis, tijdens welke we fantastisch mooie originele boeddhistische tanka´s aan de muur te zien kregen. Toen we de bovenverdieping bekeken was zij daar opeens weer: het zwarte wonder dat zich blijkbaar overal thuis voelt.

“He is coming to our place regularly” merkte ik op, waarop de buurman lachend zei:
“She comes everywhere.”

Zojuist stond ik buiten een peukje te roken, toen ik een lapjeskat opmerkte. Tijdens mijn geslenter over het parkeerplaatsje zag ik vervolgens dat ze oog in oog stond met het zwarte wonder. Ik dacht even aan een op handen zijnd conflict, maar liet weldra mijn projectie varen. Eenvoudig in vrede te samen. Ik liep naar binnen en wist opeens dat het tijd was de vele foto´s die ik van de poes had gemaakt te plaatsen.

Is het een kat of een poes? Karin zei dat het waarschijnlijk een poes is, want ze piest niet in huis. Het viel ook op dat ze niet op meubels of het aanrecht sprong, tot gisteren, toen Karin´s zonen ons een bezoek brachten en dampende borden vol heerlijke etenswaren zojuist op tafel waren gezet. Ze sprong met grote sierlijkheid de damp in, waarop ik direct op stond, een vermanend geluid gaf, en ze alweer van de tafel was afgesprongen en zich naar buiten had begeven. Waren we nog vrienden?

Ik pakte andermaal het fototoestel en ging een kijkje nemen. Jawel hoor, geen enkele rancune, ze gaf mijn benen weer kopjes, ik streelde haar op zekere momenten, en ze bleef in de buurt om langdurig te poseren voor mijn voortgaande fotoserie.

Toen we nog in Rosscarbery woonden kwam er een klein lief poesje, dat veel schichtiger was, bij ons langs aan de zijkant van ons huis. Ze liet zich niet benaderen, maar met wat kattenvoer kwam ze wel wat naderbij. Met speeltjes aan een touwtje, dat verbonden was aan een stokje in mijn hand, liet ik het beestje haar angst op momenten vergeten, en zo kwam ze zowaar op zeker moment over de drempel van onze keuken aldaar. Waar ze steeds vaker even bleef zitten en zich weldra liet aanraken. Binnen het tijdsbestek van een week sprong ze bij Karin en mij op schoot. We noemden haar Sammy.

Toen ik nog een kind was hadden we een poes die Sammy heette, waar ik gek op was, maar die het ouderlijk huis voorgoed verliet nadat mijn moeder per ongeluk op zijn staart was gaan staan tijdens het koken. En nu was Sammy er weer, zij het in andere gedaante. Deze Sammy had een lelijk gezwel. Karin en ik waren het erover eens: ze moest de dierenarts in Clonakilty zien. We leenden een af te sluiten poezenmand, deden haar erin en gingen rijden. Sammy vond het vreselijk, maakte angstige geluiden de gehele rit lang. We waren blij toen we er waren. En juist voordat we het gebouw van de dierenwinkel, waar de arts zijn werk deed, binnenliepen, ontsnapte Sammy de poezenmand. Dagen daarna zochten we haar. Ik kreeg haar eenmaal in zicht en had haar bijna te pakken, maar haar angst won het van vertrouwen. Een dag later vernamen we dat ze voor de dierenwinkel was overreden. We werden door de dierenarts gebeld hierover en gingen erheen. Ja, het was Sammy. Het gezwel was een gevorderde kanker die zeker om behandeling had gevraagd. We zeiden Sammy voorgoed gedag, maar niet in ons Hart en hebben nog altijd een dierbare foto van haar hier in huis hangen.

Karin heeft het verlangen uitgesproken, toen we hier zouden gaan wonen, en nogmaals toen we hier reeds gevestigd waren, een poes te nemen. Ik sprak mijn zorg uit over de weg langs ons huis, de kwetsbaarheid van zo een beestje hier. Karin voelde daarmee weer het verdriet dat we na het wegvallen van Sammy door autogeweld hadden ervaren, en liet het idee los. En nu komt dit zwarte mirakel regelmatig langs om onze harten te verkwikken. We hadden nog geen naam voor haar. Ik denk aan ´Sammy´.

.

Bevrijdingsdag – 5 mei 2024

Wat gaan de mensen vieren vandaag? Hebben ze nog niet in de gaten dat ze in louter democratisch decor leven? Zien ze niet de ledigheid in de ogen van bijkans alle politici die woorden gebruiken als ´rechtstaat´, ´vrijheid´ en ´veiligheid´, terwijl ze juist het tegendeel van ieder die woorden praktisch voorstaan? We horen ze veel domme dingen en holle frasen uiten, maar als er dan eens iets verstandigs en wijs van hun tongen rolt, dan tonen de staatjes van hun stemgedrag altijd weer dat het leugens betrof.

Mensen hebben geen best geheugen meer. De zaktelefoontjes helpen hier geweldig bij. Ik hoorde een jongeling genaamd Montgomery Toms, spreken met Gareth Icke, een zoon van David, die prima formuleert hoe het heden ten dagen met vele van zijn leeftijdsgenoten gesteld is. Het gesprek start na 5.16 minuten, het inleidend woord van Gareth is echter zeker ook het beluisteren waard.

https://www.bitchute.com/video/kx6oOmJhAUrk

Nu alle traditionele feestdagen volslagen beklad worden, of reeds zijn, door het huidig offensief tegen de menselijke waardigheid, heb ik het passend geacht 5 mei voor mijzelf om te dopen tot de bevrijdingsdag zoals ik deze opnieuw interpreteren en ervaren wil. Om voor alle resterende dagen van het jaar dezelfde interpretatie in acht te nemen.

Wat is de interpretatie? Laat ik eerst zeggen dat waarneming is gemaakt van interpretatie. Wat ik denk bepaalt hoe ik waar neem. Heeft een vrouw een sterke kinderwens lopen, dan vallen haar vooral zwangere vrouwen op. Ben je jaloers op kunstenaars, dan zul je steeds weer zoeken naar manieren ze naar het leven te staan en zal je je, in je gevoel van tekort, als stalker gedragen. Verlang je intens naar God, dan zul je de God impuls in anderen volkomen waarderen, omdat je geen onderscheid meer maakt en werkelijk liefde erkent.

Bevrijdingsdag is voor mij bij deze geworden: ieder aanval tot mij gericht te overwegen als een mogelijk terechte. Kan er ook maar iets van waar zijn wat mij hier verweten wordt? Zo ja, dank voor de aanval. Zo niet, niets aan de hand.

In deze heb ik veel geleerd van Byron Katie. Ik kan veel over haar zeggen, heb haar ook eens kort kunnen spreken, maar wil hier verder commentaar weglaten opdat de lezer kan ervaren wat er gebeurt als dit filmpje zonder enige voorkennis wordt beleefd. Ik ben geen missionaris, ik ben wel blij als iemand hier de keutel van pikt.

Oké, ik kan betreffende video niet vinden, de hier volgende volstaat hetzelfde vrije zicht te ontsluiten:

In de kern komt het steeds weer neer op: wat jij niet wilt dat jou gebeurt, doe dat ook een ander niet. Doe je dat wel, dan bezeer je jezelf.

Ook gij, stalker van jaren, wens ik steeds weer het allerbeste, maar vanzelfsprekend is het lezen van je aanvallen al lang geleden gestopt. Jij niet. Wat je in me zoekt weiger je in jezelf te vinden. Prima, jouw wil is wet in het klein, de gevolgen benadelen zoveel mensen als je maar raken kunt. Je raakt me niet werkelijk, maar ik geloof wel degelijk dat je iedereen benadeelt als je jezelf met grootspraak zo klein houdt. Je hoeft geen ´tussenmens´ te blijven. Ik bid voor je heelheid vriend, vergeet dat nooit. Je hebt je na al die jaren stalken afgelopen dag nog eens ingeschreven om mijn blogberichten te ontvangen. Mooi, geniet ervan of laat je volhardende grootheidswaan sterven aan jaloezie. Ik ken je al en lees je niet meer, lees jezelf zo je wilt.

Bevrijding is voor iedereen. Mijn vader heeft vaker gezegd dat hij Hitler in de Hemel wenst te treffen. Dit getuigt van inzicht, en inzicht is liefde. Liefde voor Klaus Schwab, Bill Gates, en alle oorlogshitsers en oorlogmakers op aarde. Niet te doen? Nee, niet als ik Schwab of Gates op het Altaar van mijn Wezen vereer, maar daar staat louter God Zelf, en Zijn Zoon, die mens is geworden om de Heilige Geest aan ons voor te doen. Het Zoonschap, waarover Een Cursus In Wonderen spreekt, staat voor God in ieder wezen, hoe waanzinnig deze zich ook lijkt te gedragen.

Namasté. Ik groet God in jou.

Jesu Joy of Man´s Desiring was een lied dat klonk tijdens het 25 jarig jubileum van mijn geëerde ouders, die sindsdien hun lichaam verlieten, maar niet het Hart dat ook Celtic Woman bekend is.

4 Mei 2024

Op 4 mei herdenken we de Nederlandse doden die in de Tweede Wereldoorlog gevallen zijn. Er is nog geen datum bekend waarop de doden die Nederland vandaag maakt zullen worden herdacht.

Einde bericht.

.

Wacht op niemand voor goed leven

Op weg naar beneden, drie minuten van ons huisje

De lange periode van iedere dag regen had me lui gemaakt, met als gevolg dat ik ook bij mooi weer niet voor lange wandelingen koos, maar binnenshuis non-dualistische teksten van Wolter Keers redigeerde of buiten in de tuin las in Een Cursus In Wonderen. Ook de werkzaamheden in de tuin waren flink afgenomen, ik merkte dat mijn lijf logger en zwaarder was geworden. Gisteren besloot ik dat het tijd was deze tendens om te gooien.

In de achtertuin had ik een week eerder op het hoogste deel over een ruime rij bonen in de grond gedaan, met stokken erbij waarlangs de planten omhoog kunnen klimmen. Aan weerszijden van iedere stok gingen twee bonen de grond in; de meeste ervan komen reeds uit. Gisteren ben ik een tweede rij gaan voorbereiden voor het ontvangen van broccoli zaden. Ik heb een diepe geul gegraven, onze compostbak er geheel in geleegd, tuinaarde erover heen en de zaden uit gezet.

Vandaag heb ik reeds ontluikte specerijen in grotere potjes gedaan en terug in het keukenraam kozijn gezet. Vervolgens weer Wolter´s teksten gaan redigeren, waar ik maar niet mee wist te stoppen en waarbij mij meerdere malen een schaterlach werd ontlokt; zijn humor ligt mij goed. Toch, op zeker moment drong zich de gedachte op nu toch eindelijk eens een langere wandeling aan te vangen. Camera, tabak en huissleutel mee en ik kon gaan. Maar toen viel mij in dat het wel prettig zou zijn als ik ook een rugzakje met schepje mee zou nemen; ik mocht nog eens een leuk pril boompje tegenkomen! Terug het huis in, genoemde zaken gepakt, en nu dan toch eindelijk op stap.

Vijf minuten vanaf ons huisje

Prachtige dag, voelde goed in beweging te zijn, en het bos verwende me al snel met de fraaiste taferelen: de vitaliteit van ontluikend groen, verrijkt met de witte bloemen van wilde knoflook en blauwe kelkjes van een soort schoonheid waarvan ik de naam niet ken. Het was hier, meteen al de eerste 50 meter bos inwaarts, dat ik een klein boompje uit groef. En nog geen twintig meter verderop zag ik een klein wondertje staan dat warempel wel op een eikenboom leek. Te groot om uit te graven, maar wellicht kon ik een klein exemplaar vinden? Ik vond vier exemplaren, waaronder één die klein genoeg was om veilig met kluit uit de grond te halen en in mijn rugzak mee te nemen. Ik was er opgewonden van. Ik zie nooit eikenbomen in Ierland, was dit er werkelijk één? Ik wilde snel naar huis om de overlevingskans van mijn vondsten te vergroten door ze zo snel mogelijk een plek in de tuin te geven. Op de terugweg nog wel even driemaal varens mee gegrist, waaronder het soort dat eerst lange stelen produceert om in de lucht tot de meest fraaie groene langzame explosies te komen. Zou fantastisch zijn als die het ook wil gaan doen in onze tuin, maar toen ik als kind eens een exemplaar van dit soort transporteerde van de duinen naar de tuin van het ouderlijk huis, overleefde deze het helaas niet. In dit geval heb ik wederom voor de meest kleine versie gekozen, zodat de verhuizing wellicht minder schokkend zal zijn, de nieuwe bodem snel zal wennen.

Nadat ik de twee boompjes en de drie varens had geplaatst, ging mijn aandacht vooral naar de boompjes uit: lieten ze hun kopje hangen? Eentje een beetje, maar drie uur later toonde deze reeds vitaler en zojuist in het duister lijkt deze geheel hersteld. Het eikenboompje leek ook nog onverminderd in goede vorm. Ik had ook in dit geval, voor ik ze plantte, wat laatste restjes uit de compostbak met tuinaarde erop onder het wortelgestel gedaan en alles goed vochtig gemaakt. Boompjes zijn intelligent, verstaan liefde meestal beter dan mensen. Ik heb er een goed gevoel over. Het meeste dat ik uit het bos heb gehaald is gaan floreren, het beroerde kletsnatte weer met storm heeft echter wel schade aangebracht. Zal zien hoe nu het herstel verlopen zal, of het weer nog mee wil werken.

Ik zeg ´het weer´ in plaats van wat ik beoogde te zeggen: ´de weergoden´. We hebben overduidelijk te maken met kwaadaardige manipulatie van het weer. De wapenen die tegen de mens van vandaag worden gebruikt zijn zeer talrijk, ik zal de opsomming hier niet geven. Mijn antwoord op de waanzin is feitelijk steeds dezelfde: niet in de waanzin mee gaan, er niet meer tijd aan besteden dan nodig is om je ervan te verschonen en ervan verschoond te blijven. De tijd die hierna resteert is wat mij betreft geheel voor oorspronkelijk en creatief bestaan, waarin we vermeerderen wat werkelijk ons hart heeft.

Het is waanzin je de gehele dag druk te maken om wie je willen overheersen; maak je je er toch druk om dan overheerst het je leven inderdaad en hebben wie je willen vangen je beet. Trap er niet in, het is werkelijk niet nodig.

Als van de pakweg 8.000.000.000 mensen op deze planeet een klein deel, laten we zeggen 33%, niet psychologisch in het horror drama van de globalisten zit, dan leggen de globalisten stellig het loodje. Dan zullen hun plannetjes niet werken.

Is het niet bizar dat 8 miljard mensen zich door een relatief zeer klein aantal mensen in de luren laat leggen middels mind trickery? Herken de mind trickery in jezelf en stap er uit. Wacht op niemand, stap er uit, wees al je broeders en zusters tot voorbeeld door vrij en blij te zien. Niet omdat je iets ontkent, juist omdat je hebt erkend en tot de enig intelligente keuze gekomen bent die er te maken is.

Ik zie nergens het faillissement van God´s schepping; ik zie louter het faillissement van de meerderheid der mensen die op ego motieven de hel in draaien. De Natuur is niet onder de indruk van alle kwaadaardigheid, die is onvernietigbaar, maar afgescheiden denkpatronen raken van dit alles stuk voor stuk in paniek. In die denkpatronen wil je niet blijven. Ze herkennen voor wat ze waard zijn is genoeg. En die patronen zijn waardeloos, dus verlaat ze en wacht op niemand voor goed leven.

Libera – Ave Verum by Tomaso Albinoni (Adagio in G Minor)

Tijd en huidig beleven

Uitzicht tijdens wandeling gisteren

Tijd bestaat niet. “Tijd is de klok” placht mijn vader te zeggen; hij liet zich niet door de klok dirigeren. “Time is mind” zegt een zen uitspraak. Wie niet denkt ervaart geen tijd.

Als ik denk aan een willekeurig moment uit mijn jeugd, dan kan dat een tijd geleden lijken volgens mijn herinnering, maar als ik het geheugen niet raadpleeg is het zonneklaar dat ik toentertijd volstrekt in het heden leefde, net als nu. De actualiteit van ervaren noem ik werkelijk, het geheugen noem ik een falsificatie. Het heden is nooit vergaan, herinneringen sterven af.

Herinnering past prima in huidig beleven, huidig beleven is echter onvindbaar binnen het geheugen of een verwachting. Dit toont aan dan het hier en nu de baas is over andere tijden. Andere tijden zijn fantasie, hoezeer je ook meent dat iets ooit heeft plaats gevonden, hoe stellig je ook vast houdt aan een doel dat je bereiken wilt.

Huidig beleven is wezenlijk, refereren aan andere tijden is dromen. De zogenaamde Woke gemeenschap is diep in slaap; de vanuit verleden gestelde doelen leggen nadruk op toekomstige tijden die worden gedroomd, boven de actuele ervaring worden gesteld. Alles behalve wakker.

Tijd is verknipt, waar huidige waarneming heel is.

Mensen die controle over hun bestaan willen uitoefenen gebruiken daartoe tijdcodes, methoden die hen het geluk moeten brengen die ze in het heden niet ervaren. Hiermee maken ze het startpunt ´ongeluk´ echt. Het zet ze vaster in het dromen.

Het heden is uiterst eenvoudig, en dat kunnen de lieden vol controlezucht vanzelfsprekend niet bevatten, zij hebben immers immens veel condities van het bestaan in het oog te houden en te manipuleren. En ze kennen slechts een zeer klein deel van die condities, dat moet wel tot chaos leiden. De chaos die ze weer tot het heden dwingt, waar al die waanzinnen nog niet worden ´geweten´.

Niet-weten is heel, menen te weten versplintert de schepping. Het zijn juist diegenen die aldus de schepping versplinteren die menen bewijs te vinden dat God niet bestaat: God zou immers niet al dat lijden in de wereld toestaan. Wie maakte dat lijden? De versplintering, die de afkeer van Oorsprong inhoudt, alsof er identiteiten los van Oorsprong zouden kunnen leven.

Tijd is geen noodzaak, tijd is echter onvermijdelijk zolang ik me afgescheiden hou van Oorspronkelijk Besef, waarin geen verdeling kan bestaan. Tijd is dan toch zeker noodzaak om tot Oorsprong terug te keren; reden waarom ze in deze dimensie als echt wordt ervaren.

“Honderd meter oostwaarts gaan is honderd meter westwaarts gaan” zei een zenleraar eens. Ik versta: je kunt je wel weg bewegen van Oorsprong, maar de Wet die over de 1001 dingen heerst garandeert je terugkeer.

Een geruststellend idee wellicht, maar wat heb je hieraan gedurende de aeonen van lijden en wedergeboorten zolang je Oorsprong nog blijft vermijden?

Alles dat mij aan de tijd bindt heb ik zelf in stand gehouden; ik hoef dit niet langer te doen. Erkennen waar dit plaats vindt is voldoende om me ervan los te beseffen dit ogenblik. De intentie dit te willen doorgronden is voldoende om de ogen voorgoed te openen. Geen inzicht zal meer vermeden worden, de tijd zal in sneltreinvaart aan betekenis afnemen. Tot ze voorgoed verdwenen is, tezamen met het concept tijdloosheid. Er gaat geen weg naar tijdloosheid, dat mag nu wel duidelijk zijn.

Je bent al thuis, maar kiest nog veel voor wegen die van huis wegvoeren.

Uw wil geschiede.

Goin’ Home – Antoni Dvorak – by Voces8

De wederkomst van Christus

Afgelopen dag veel in Een Cursus In Wonderen gelezen. Het dikke boek maakt veel gebruik van herhaling. Ook lees ik vaak passages die ik vooralsnog niet vatten kan. Dit was me voorspeld. Ik blijf erin lezen. Er gebeurt toch iets dat ik van belang acht. Op geheel vriendelijke wijze wordt mijn ego ontmanteld en in het volle licht gezet. De Cursus gelooft niet in veroordeling, straf of offer. Deze legt eenvoudig uit hoe zaken in elkaar steken, bijvoorbeeld als het uitlegt waar angst geboren wordt. Deze wordt geboren zodra bewustzijn zich als afgescheiden van Oorsprong, in de Cursus God genoemd, opstelt. Ik herken dit. Als ik angst over mijn bestaan ervaar kijk ik altijd vanuit kleiner dan algemeen belang.

Als ik dan in de avond Twitter open, dat platform dat staat voor vrijheid van meningsuiting, maar geen vrijheid van bereik, dan is het niet moeilijk te zien dat hier vrijheid wordt gesuggereerd terwijl er verkeren overduidelijk de ervaring geeft in een claustrofobie opwekkend domein te zijn beland. Waar ik schijnbaar aan gebonden raak door allerlei filmpjes waar ik niet om vroeg, van accounts die ik niet volg, maar die me veelvuldig getoond worden om mijn meer primitieve neigingen bij het bekijken in vervulling te doen gaan. Veel geweld en ongelukken. Er zit stellig Artificial Intelligence achter die uitgevonden heeft hoe mijn aandacht te stelen. Als ik het doorzie is het vanzelfsprekend met die diefstal gedaan.

Ik voel dankbaarheid. Niet de dankbaarheid die velen naar Elon Musk met zijn liefde voor de letter X voelen; dat is dankbaarheid naar je gevangenisbewaarder, ook wel het Stockholm Syndroom genoemd. Ook David Icke laat zijn ongenoegen over Musk op X met grote regelmaat los. Ik vermoed dat het een geniale zet is geweest Icke weer op Twitter toe te laten, met shadowbanning erbij, want het frustreert David en hij besteedt er aardig wat tijd aan. Het ontkracht zijn missie enigszins. Het was voor David wellicht beter geweest, ook al was hem weer toegang op Twitter toegestaan, de entree nimmer te benutten en zo tevens veel mensen deze digitale mentale gevangenis te besparen.

Ik voel dankbaarheid naar God. Het woord God is besmet geraakt, ik weet het, daarom ben ik vaker gaan spreken over Oorsprong, Bron, Essentie en dergelijke aanduidingen. Maar God is een prima term welke ik gaarne ontdoe van betekenissen die het woord zeker niet heeft. Dat doet de Cursus trouwens ook. Menigmaal worden bijbelteksten aangehaald en gecorrigeerd. Op een wijze die mij volkomen natuurlijk voorkomt. Dat maakt me blij. Dat verlicht zwaarte die ik bij het vaak zo fout gebruikte woord God nog kan voelen. De ´toornige God´ bijvoorbeeld, daar heb ik me nooit in kunnen vinden. De Cursus ook niet. Goed boek. Een spiegelend boek. Een verwelkomend boek. En een boek dat verkondigt wat ik jaren terug op schreef: de wederkomst van Christus staat voor het ontwaken van Alle mensenharten. Dus kijk maar niet in het luchtruim voor Christus, daar krijg je op zijn best project Blue Beam en andere AI kunstjes te zien.

Ik ben katholiek opgevoed, vond de kerk meestal vervelend, maar ieder woord dat over Jezus werd gesproken liet mij de oren spitsen. Het oude testament vond ik onleesbaar, vol geweld, afzichtelijk; het nieuwe testament ging over werkelijk leven. Ik vergat de bijbel en las de boeken van andere religieuze stromingen. Ik las er niets anders dan wat ik van Jezus begreep: het ego is klein, het Ware Zelf groots. Het ego is afgescheiden, het Ware Zelf herkent Zich Zelf in alle levende wezens. De Cursus zegt dan ook: veroordeel je broeders en zusters niet, zelfs als ze lelijk tegen je doen en onwaarheid spreken, want ze zijn ten diepste God, en als je dit niet in hen herkent, dan kun je het ook niet in jezelf zien.

Dankbaarheid voel ik hierbij, omdat het dieper gaat dan de overwegingen van afgespleten ingebeelde imago´s. Ik voel me thuis in de woorden van de Cursus, zelfs als ik ze niet begrijp, omdat ik liefde ervaar, allesomvattendheid beleef, ik word los geweekt van mijn private overwegingen van zelfgenoegzaamheid in afgescheiden zin. Mijn afgescheiden zin kan zichzelf niet bevrijden van afgescheiden zin. Het uitgangspunt maakt geen hoger doel. Het hoger doel op voorhand reeds in te nemen, dat is de verlossing die wordt aangereikt, die ik proef, die me laat smelten.

Herinner me een zin die ik als jongetje wekelijks in de kerk monotoon opgedreund hoorde worden door bepaald geen vitale massa mensen: “Heer, ik ben niet waardig dat Gij tot mij komt, maar spreek slechts één Woord, en ik zal gezond worden.” De Cursus praat zo niet. De Cursus zegt wat ik, geholpen door oosterse spirituele scholen nadat ik de katholieke kerk gedag had gezegd, ook voelde: God is altijd en overal beschikbaar. De monotone mantra die ik als jongeling in de kerk aanhoorde mankeerde nogal wat in mijn ogen. Ten eerste zocht het de eigen genezing, en niet die van de gemeenschap. Ten tweede ging het uit van tekort, waar overvloed reeds heerste. Ten derde was de toon waarmee de woorden werden uitgesproken niet bepaald getuigend van een fontein in het Hart, het symptoom van een mens die werkelijk in Liefde leeft.

Na een sessie op Twitter zul je weinig fontein in mij vinden, na langdurig lezen in de Cursus bestaat er meer kans op mijn blij gemoed. Dat is wat de Cursus met mij doet: verschil tonen tussen de effecten van mijn diverse aandachtsgebieden, mij zo brengend tot het onderscheidingsvermogen Oorsprong boven egobelang te willen kiezen. Ik heb me altijd afgevraagd waarom God vrije wil zou introduceren, maar het is nu evident: het alternatief zou zijn dat God een slavendrijver is. Nee, dat is Oorsprong niet, en ik mag Oorsprong negeren zolang als ik maar wil, tot de nood te hoog is geworden, vrije wil middels onderscheidingsvermogen Oorsprong en algemeen belang boven privé belangetjes kiest.

Ik lever in. Bij wat ik laat vallen voel ik winst, gewonnen leefruimte. Dit motiveert tot meer van dezelfde gang. Zo wint God dit hart. Mij wordt niets verplicht, ik zie in op welke wijzen ik mij zoal beschadigen kan. De Cursus zegt echter dat ik mijn nooit wezenlijk beschadigen kan, maar het lijden laten voortduren daar zijn ego´s zeer getalenteerd in. Terugkeer naar Oorsprong is echter voor al dat leeft onvermijdelijk. Tijdloosheid heeft geen geduld nodig, geduld met mezelf raakt op. Daarom voel ik dankbaarheid in wat mij is aangereikt, en ik dank ook de lezer.

Voices 8: Jesu bleibet meine Freude – Johann Sebastian Bach

Grote Broer ben je zelf

Big Brother is watching you,
en het is je eigen telefoon
waarmee je ook anderen opneemt,
niet langer louter slachtoffer,
tevens dader geworden.

Leg die telefoon eens weg
en kom tot zinnen.

.

Ja, Liefde is Hier!

Goed, vanaf heden zullen we in liefde staan, de liefde uitstralen die we werkelijk wensen in onszelf en zo in de wereld om ons heen. Het van elkaar eisen heeft nooit gewerkt, laten we eenvoudig hier beginnen. Liefde die je deelt, breidt zich uit, wordt alsmaar krachtiger herkend en gewaardeerd.

Binnen het huidig beleven, steeds weer, Dit waarderen, en Dit en Dit, precies zoals het er al uit ziet. Kappen met manipuleren, eindelijk eens en voor altijd waarnemen.

Niet proberen, toestaan! Hoezo proberen, wat kan er mislukken? Als ik een slechte dag heb, of opsta met een slecht humeur, dan is dat het; er kan van geen mislukking sprake zijn. Oprechtheid breekt uit als het breed kijken toenemend wordt toegestaan. Want een toestaan is het, geen grijpen, laat staan be-grijpen. Werkelijkheid is, gaat vooraf aan enig begrijpen. Wij kunnen illusies begrijpen en doorzien, Werkelijkheid laat zich vanzelfsprekend niet vangen.

Ochtendhumeur? Geen probleem. “Schat, er hangt een zwaar gemoed in deze donder, je wilt vast wel even zonder”, en natuurlijk begrijpt ze dan goed dat ik een autoritje maak, wandeling kies of even schilderen ga. Of wellicht gewoon weer naar mijn nest. Op het matras is spiritualiteit vaak op zijn best. Spiritualiteit is in beginsel een kwestie van alleen zijn, wat betekent niemand schuwen of iemand willen paaien; ik ben alleen en wil er louter bedacht op zijn hoe huidig beleven wordt verstoord. Wat was dat voor een programma? Hebben we die ponskaart nummer 54 al niet veel vaker langs zien komen de afgelopen weken, de ponskaart die eerst schuld in anderen ziet voor het in zichzelf ongedaan te maken? Zo spelen zich patronen af die een persoonlijke ontwikkeling suggereren en het is andermaal louter een valse verleiding in welk imago dan ook plaats te nemen.

Het is allemaal zonder enige betekenis, een droom.

Een paard heeft geen last van verbeelding. Een goede nieuwe vriend van mij eet gras uit mijn hand. Tijdens de avondwandeling zien we deze altijd, met de oudere grotere bruine vriend, ook op één van de plaatjes in beeld.

Dierenliefde is schitterend om te zien, steeds weer. Anders dan mensen zo makkelijk doen, waken ze over hun kinderen en zetten hun eigen leven in om een jong te redden uit de klauwen en tanden van aanvallers. Kunnen mensen dat niet? Waar zijn ze van het padje af geraakt?

Velen noemen dan als reden dat we de moraal hebben verloren. Maar moraal is maar een dood ding dat aan tijden en omstandigheden wordt aangepast. Moraal is ook weer een afgespleten aspect van iets dat in werkelijkheid allesomvattend is en waarbij alle delen met elkaar en het geheel samenhangen en harmoniseren. Moraal is aanname, een pose, de ware Kwaliteit van mens zijn ligt niet in dat aspect besloten.

Nog wat foto´s van de laatste wandelingen, voor ik tot afsluitende woorden kom.

Wat je wilt, dat geef je een ander. Zo krijgen we de wereld beter. Nu beginnen, uitstel is afstel. Alle dwaasheden mogen blijven, maar we kiezen de liefde die in ons is als we de dwaasheden bekijken en bespreken. We komen niets tekort.

We worden blij van een vriendelijke blijde groet in de straat, is dat een blijheid die ik bij me kan houden, zodat ik er altijd mee rond kan strooien? Ik voel dat het kan. Beginnen met wat je als doel hebt gesteld. Het reeds zo laten zijn, radicaal. Wat je rond strooit vermeerdert zich, en als dat mijn slechte humeur is word ik steeds eenzamer. Eenzaam is afgespleten, alleen-zijn is niets uit de weg meer hoeven te gaan, ieder huidig beleven waarderen, iedere weerstand tegen beleven daarbij observeren en zien wat het waard is. In dit oog is nooit iets groot; iedere suggestie duurt niet meer dan drie seconden.

De levenskunstenaar werkt niet met schema´s, is schemaloos kwetsbaar voor wat zich ook maar aan dient. Zijn uiterste verlegenheid is zijn enige zekerheid.

O zeker: ik schrijf als wie reeds bereikt heeft wat deze woorden suggereren, mijn dagelijks leven zou niemand laten vermoeden dat het bereik uitgangspunt van leven is.

Mijn zelfreflectie momenten zijn van verdediging gemaakt, anders is de geest een vrije stroom die ik graag zijn gang laat gaan, zijn verhaal laat vertellen. Het is onpersoonlijk, dat is helemaal niet moeilijk om te zien. Maar er wordt moeilijk gezien vanuit verslaafd reactief denken en voelen, en die is persoonlijk, dus de eenvoud is ongeveer voor niemand.

“Bewustzijn is zichzelf genoeg”, hoorde ik Alexander Smit eens zeggen, en ik bleef maar denken aan zuiver Bewustzijn, en dat ik iets niet begreep, maar Alexander had het woord zuiver niet gebruikt. Bewustzijn is zichzelf genoeg, ongeacht de inhoud. Als er nog eerst iets weg moet dan weet je al dat er van falsificatie sprake is.

Er is hier al dagen een vlieg in de werkkamer. Ik denk dat het familie is. Dat ie het goed met me voor heeft. Soms wuif of blaas ik het wondertje weg van het beeldscherm, af en toe mag ie ook wel blijven zitten. Zal ik ooit de motivaties van mijn gedrag in deze kleinste nuances begrijpen? Wie wil er een dwaas begrijpen?

Ik sluit graag af met een Nederlands pianist van wie weinigen de naam nog zullen herinneren: ik was gek op het album Theatre Music van Leo Cuypers. Knetter goed die man.