Hel tot smelting gebracht

Bekaf, moe, dol gedraaid, uitgeput. We zochten naar woorden die konden beschrijven hoe we ons voelden. We kwamen niet los van de blokkade in onze lijven en geesten. Om de beurt gingen we deur uit voor iets (niets), we deden deze dagen steeds minder samen. Wilden elkaar niet nog eens extra belasten met ons eigen niet florissante humeur. We deden ons best niet lelijk te doen, wat tot lelijke automatismen leidde.

Gatverdamme.

Als de één valt, zo zegt de bijbel ergens, dan trekt deze zich in een goed huwelijk weer aan de ander op. Maar wat als beiden rock bottom hebben geraakt, en daar apart verblijven?

Stond 5G wellicht te blazen? In Ierland is het zeer slecht gesteld met de straatverlichting, maar rond ons huisje lijkt het ´s nachts wel dag. Ledlicht. Niet best. En straatlantaarns, weten we, bevatten vaak 5G zenders.

De negativiteit was dusdanig dat ik niet genoot van autorijden toen ik naar Bandon ging vandaag. Ik werd van de plaats feitelijk alleen nog maar somberder. De mensen daar slaapwandelen ongeveer allemaal. Ik maakte er wat foto´s en ging weer huiswaarts.

Genoot niet van de tuin, niet van het eten, niet van het boek waar ik in las. Zag ook Lief louter strijden, was dat om mij? Op zeker moment zaten we samen, en zei Karin dat ze het niet meer wist, dat ze wel klaar was met al die spirituele oproepen om monsters te vergeven, en ik haakte hier dankbaar op in. Wat opviel is dat we zicht hadden op de ponskaarten in onze eigen koppen, die onze walging sorteerden. “Dan voel ik me zo dom”, zei Karin. “Wel slim dat je dat ziet”, was mijn response. Ik zag zowaar haar stralende lach verschijnen!

Ons gesprek kwam nu werkelijk los. Na een ruim uur stelden we vast dat alle zwaarte ons verlaten had. “Ze hebben 5G uitgezet”, opperde ik. “Nee, ik denk echt dat het komt door dit gesprek”, zei Karin. ¨Ja maar wacht even¨, sprak ik voort, wijzend naar de brandmelder aan het plafond: “we worden afgeluisterd, en de hufters hebben zojuist 5G omlaag geschroefd om ons de indruk te geven dat het door ons gesprek komt.” Ik meende het niet werkelijk, schertste maar wat, hoezeer ik ook zelfs dat voor mogelijk houd.

Als je de nep info van de geïndoctrineerde ponskaarten in je eigen kop ontmantelt kom je in de toestand terecht dat het oude op het punt staat verloren te gaan, maar het nieuwe nog geen aanvang heeft mogen nemen. Dat is niet gezellig, om niet te zeggen: tergend zwaar. De boel moet doorbranden. Kwestie van uitzieken. En vooral niet vluchten in alle mogelijke afleidingen. Dit is het. Dit niet accepteren betekent conflict toevoegen aan een situatie van reeds tweespalt. Verdragen dus, geen oplossingsstrategieën toepassen. En zo mocht het vanavond gebeuren dat de lucht klaarde.

“Morgen de natuur in” zei ik. ¨Mijn idee¨, zei Karin.

Cultuur mag fraai wezen, het zal Natuur nooit evenaren, laat staan overtreffen. Cultuur kent strijdende partijen die vragen partij te kiezen; natuur kent daarentegen tegengestelden die samenwerken, waarbinnen vormvastheid onbestaanbaar is.

Stilte is Waarlijk leraar, kan geen nepperij toepassen, neemt nep echter als de beste waar. De grootste leraren op aarde verwezen naar stilte. En naar gebed, waarin je je intenties kan leggen, die dan door het onderbewustzijn kunnen worden verstaan als dominant over de reeds werkende en ooit blind aangenomen ponskaarten van de cultuur. Weg ermee! Ik bid niet als een bedelaar, ik bid als wie zijn ware intentie hoog wil houden in het gekkenhuis. Karin zei het mooi vanavond: “Er staat mij niets anders meer te doen dan schoonheid en liefde de wereld in te zenden; wat de wereld ermee doet is niet aan mij.”

Zowel Karin als ik vertonen valse trekken als we boos zijn. Ik zal er niet over uitweiden; geen mens heeft er wat aan daar nader op te mediteren. Zo hoef ik ook niet te weten hoe het kan dat een psychopaat in staat is tot meest gruwelijke daden zonder enige spijt te voelen; de enige manier om zo iemand te begrijpen is zijn staat in te nemen en dat lijkt me niet wenselijk. Misdadigers herkennen is belangrijk, ze begrijpen is mesjokke. Het is aan mij de misdadiger tot zinnig vol menselijk bestaan en compassie te verlokken. Niet als doelstelling, want over de oogst gaat Oorsprong, maar door eigen gezondheid in alle opzichten in stand te houden.

Partij kiezen heeft geen zin, is zelfs verderfelijk. Er is in werkelijkheid geen sprake van partijen, alleen culturele opvattingen spreken zo. Ben je voor Rusland of voor de Oekraïne? Voor Israël of Gaza? Voor Iran of Israël? En de bommen blijven inslaan. Mensen zijn hardleers.

Ik accepteer geen enkel verdelend label, geen enkel afscheidend etiket. Oorlog is dom, arm en uiterst verdrietig. Vrede is intelligent, rijk en bron van vreugde.

Vrede is altijd al het geval, tenzij je in één van de ponskaarten tussen je oren bent gaan geloven. Word je je daar dan bewust van en ervaar, net als Karin en ik de afgelopen dagen, hoe oncomfortabel het kan voelen zonder je nep programma´s te bestaan. Brand er doorheen. Het is het waard. Gurdjieff zei eens, daar dacht ik vandaag aan: “Alleen bewust lijden heeft zin.¨ De zin van lijden bestaat niet, de zin van bewust lijden is dit doorbranden. Ponskaarten die verbrand zijn, komen je nooit meer lastig vallen. In lucht opgegaan.

Johann Sebastian Bach: Air on G-string by Hauser (cello)