Knetterende hersenen, oude troep, bevrijdend lachen

Dat is dan weer zo een dag waarop het rommelt in de kop, kleine verschijnselen tot grote oordelen leiden, het ongemak hiervan telkens weer voelbaar wordt. Wat doe je eraan? Niets. Uitzieken. En goed zien hoe het lijden wordt aangemaakt.

Lees momenteel een lijvig boek. Over het verdwijnen van het universum. Waarin wordt bericht dat het universum is ontstaan toen de impuls ontstond te zien hoe het is los van Oorsprong te bestaan. Nou, dat hebben we geweten. We weten het nog, en het wordt alsmaar zuurder, om niet te zeggen hels.

Het boek nodigt uit tot Oorsprong weer te keren middels vergeving. Ik lees er graag in, maar niet oordelen over anderen was vandaag even erg lastig toen ik Jesse Klaver in de weer zag tegen Thierry Baudet. Feitenvrij, suggestief, stemming makend en los van inhoudelijk debat ging de groene linkse rakker tekeer. De mimiek die de zuurpruim dan aanneemt, met zijn blokkendozen brein die niet veel meer kan dan zichzelf herhalen, lineair, zonder ook maar ergens intuïtieve multidimensionale verbanden te leggen, sorteerde louter gevoelens van afkeer. Hoe vergeef je iemand die de zonde actueel ambieert? Thierry liet me gelukkig al snel lachen.

Baudet blijft een plezier om naar te luisteren; Klaver is niet te harden met zijn rechtlijnige oppervlaktepraat zoals hij dat geleerd heeft. Ik heb steeds vaker de indruk dat dit soort figuren middels afpersing dan wel trauma tot een speciale rol gedwongen zijn. Ze zijn niet creatief, beginnen hun carrière met een zekere uiterlijke flair, en dan zie je ze gaandeweg afzwakken en verzinken. Ze worden zuurder en zuurder.

Baudet was oprecht boos, zei dat ook, behield goede vorm. Toen op het eind Klaver nog eens zijn herhaling herhaalde, suggererend dat Baudet met eerlijketen.nl geld bijverdiende, bezorgde Thierry mij werkelijk een gierende buiklach, waarna ik vermoedde dat de gehele buurt mij gehoord moest hebben. Met een prachtig gelaat van kostelijk genoegen besloot hij: ¨Overigens zijn de maaltijdboxen te bestellen op eerlijketen.nl.¨ Briljant.

Mijn hersengeknetter was hiermee niet ten einde, vroeg de gehele verdere dag mijn aandacht. De onontkoombaarheid ervan was evident, ik bewoog er maar een beetje omheen en tussendoor. Karin´s jongens kwamen langs en ik voelde me niet in beste vorm. Maar de gedachte dat ik niet in beste vorm was passeerde ik, als ieder ander oordeel dat in mij opkwam. En daar tussendoor, aan een heerlijke maaltijd bij schemerlicht, bespraken we gevieren de situatie in de wereld, waarvan de tragische taferelen menigmaal meest hartelijk lachen in ons liet opspelen. Tussen de suggesties van zwaar gemoed in, danste gewaarzijn volstrekt vrij.

In het boek dat ik lees wordt onderscheid gemaakt tussen alles dat verandert en dat wat immer constant blijft. Ik heb de foto bovenaan dit bericht erop gekozen. Zeg niet om welk boek het gaat, dat komt later wel een keer, als ik het uitgelezen heb. Het is een boek dat naar een ander boek verwijst, welke we morgen zullen bestellen. Dat belooft wat.

Interessant om te vermelden: ik kan enthousiast worden over metafysische werken en dan gaandeweg merken dat ik weer een progressieve weg in ben getrokken, waarbij het doel altijd in de toekomst, buiten bereik, ligt. Het boek waar ik hier op doel kent beide aspecten: het doel is al hier, maar als je dat anders beleeft, dan dient dit boek je om duidelijk te maken dat het doel al hier is. En zoiets vraagt tijd. Paradoxaal.

Dan kun je ook stellen: ik ben klaar met alle boeken, Oorsprong is Oorsprong! Ja, ik vertrouw volledig dat wie deze stap kan maken deze stap succesvol eer aan doet. Ik ervaar steeds vaker dat lezen over waarheid, of luisteren naar sprekers hierover, een manier is om meest onmiddellijke ervaring, waarbij ik zou oplossen, te vermijden. Een weg suggereren geeft het ego nog wat tijd, zo lijkt het. Geknetter in de geest, spelen met oude troep, waar je ook direct aan voorbij had kunnen gaan.

Zetelen in geen ervaring. In plaats van grijpen naar beleving afwachten wat komt. Ontvankelijkheid. Ik zou het niet eens meditatie willen noemen, het is veeleer de innige wens te onderkennen wat het is om geen controle uit te oefenen. Meditatie is nog controle.

Hou me ten goede, alles mag, ik laat liefst niets tot dogma worden. Dat bepaalt mijn schrijven ook: er komt wat op, dan bemoeit zich mijn vermogen ermee, erken ik mogelijkheden en tekorten, en dan komt de olifant om het gehele verhaal weer uit te blazen.

Hartelijke groet aan de lezer!