Wat een dag.
Wat een tijd.
Wat een leven!
Je kunt het niet bedenken.
Blij.
Nog nooit
was de wereld in zulk een kritische toestand
als vrouw en ik opbloeien
in wat voor onze neus ligt
in dankbaarheid aanvaard.
Vandaag naar Cork.
Kwamen we altijd moe van terug.
Maar niet vandaag.
Ik groet er altijd Rory Gallagher even,
die er al lang niet meer leeft
en nog altijd.
We kochten wat zaken,
aten bento, een Japans doosje met vakjes
vol heerlijkheden,
in smaakvol zen restaurant
met ontspannen zen bediening:
niets teveel of te weinig.
Dankbaarheid
voelt als het beste voedsel;
zonder vermogen tot werkelijk proeven
is nooit iets genoeg.
Wat ik nog te wensen over had
was wensloos te wezen,
doch die wens is gevallen.
O dit beleven!
Zo mooi leeg
als wel vol.
Nergens heen,
niet hoeven uit te wijken,
mogen vinden wat reeds is.
Vrouw en ik, we verblijven vaker stil,
en wordt er wat gezegd, dan ontschiet
ons vaak de lach,
daar het gezegde zojuist
vanzelfsprekend onzin was.
Cork, vandaag…voor het eerst
ben ik van de stad gaan houden
nu vooroordelen niet opspelen
dan wel direct worden onderkend
en gepasseerd.
In ieder moment van wrijving met werkelijkheid
is dit onderkennen bevrijdend.
Wat kan mij nog binden?
En het bijzondere was,
als vrouw mijn naam benoemde,
dat ik niet wist waar ze het over had,
terwijl even daarvoor
alles volstrekt helder was.
In Cork verloor ik labels
won oorsprong;
ongeconditioneerd dit zien dat
van wegkijken niets meer weet.
Onwetend tevreden.
.
Aanwezig in deze stap 