Een klein ruig oordje in Ierland

We troffen overal gras in de tuin nadat we onze woning hadden verkregen, de helft ervan is ondertussen omgespit en hier en daar beplant. Uit bossen haalde ik onder andere jonge boompjes en twee rugzakken vol houtsnippers, de grond wordt alsmaar rijker. Vandaag een tweede vogelplankje in elkaar gezet, deze staat sinds vanmiddag in het perkje aan de straatkant en mocht al snel de eerste vogels verwelkomen. Veel meer gedaan, dat zal ik op later datum tonen middels foto´s.

Steeds weer blijde opwinding tijdens het werken in de tuin. Naarmate zaken vorderen, ontwikkelen zich ook de ideeën van hoe het kan worden. Daarbij heb ik vaker gedacht aan Ruigoord, de kleine vrijplaats onder de rook van Amsterdam waar kunstenaars wonen en werken. Ik kwam er altijd weer graag. Ik voel veelal dat ik de sfeer die daar heerst enigszins in onze tuin wil evenaren. Als het dan zomer is, en er wandelen toeristen door onze straat, dan wens ik dat de aanblik van onze tuin hen zal behagen, hun harten zal verwarmen.

In 2009 en 2010 maakte ik de foto´s die binnen dit bericht te vinden zijn van het kunstenaarsdorp. De volgende foto´s stammen uit 2009.

Op een vorig adres waar we hebben gewoond had ik soortgelijk gevoel. Ik had eens afgedankte houten bakkersplaten, waarop broden werden vervoerd, van een afvalhoop mee naar huis genomen en met acrylverf bewerkt. Twee daarvan zijn toen in de tuin beland, één tegen een schutting gezet, de tweede tegen een muur gespijkerd. Beide werken zijn daar toen achter gebleven, ik heb echter nog drie beschilderde bakkersplaten over die het hier goed zullen doen. Het idee dat een kunstwerk daarmee schade oploopt speelt niet in mij, ik vind het fraai te zien hoe meteorologische omstandigheden de werken verder weten te verfijnen, waarbij ook de aangroei van mos prachtige effecten oplevert.

Vanavond kocht ik wat goedkope gereedschappen, maar een goede set beitels heb ik nog niet. Mag er wel komen voor het maken van sculpturen in de open lucht. Die ook gevoelig zullen zijn voor alle weertypen. En waarvoor ik het materiaal andermaal aan bossen en velden zal onttrekken.

Ik keek vanavond verschillende filmpjes over Ruigoord, voelde iets van heimwee, maar ook de beknellende emoties betreffende een ex die mij in die tijd nog parten speelden, wat me het idee dat ik terug in de tijd wilde per direct ontzenuwde. Een kort filmpje voor wie onbekend zijn met Ruigoord.

In de kerk was vaak van alles te doen: muziek, dansen, voordrachten, poëzie en meer. De woonhuizen kenden open deuren, je kon er naar binnen gaan en de bewoner(s) treffen, zijn of haar werk bekijken. Binnen en buiten was er van alles te zien voor het oog dat natuur en schoonheid behoeft. De foto´s uit 2010 laten hiervan een en ander zien.

Mochten Karin en ik deze zomer Nederland bezoeken na ons tripje naar Frankrijk, dan is een bezoek aan Ruigoord één van mijn wensen. Niet even een uurtje, maar een veel langer verblijf waarbij ik graag ook menig foto zal maken.

Aanwezig in deze stap kan betekenen dat er herinneringen spelen; herinneringen die deze stap kunnen inspireren. In plaats van naar Ruigoord en de gemeenschapszin aldaar te verlangen, zal ik wat ik wens hier vorm geven. De openbare ruimte voor ons huis, een grasveld met perkjes, is ook geschikt voor creatieve daden, waarbij de intentie meedoet buurtbewoners tot hetzelfde te inspireren.

De lente is aanstaande. Ramen en deuren gaan vaker open, mensen komen uit hun holen. Tot op heden waren er wat kennismakingsgesprekjes met mensen, voorzie bij mooi weer langduriger samen zijn. De tuinstoelen kunnen dan worden uitgeklapt, muziekinstrumenten in het zonnetje gezet, en wie durft speelt er dan op.

Komende dag weer een rugzak met houtsnippers vullen, her en der nog enkele onlangs ontkiemde boompjes uitgraven, en dan is het tijd ons geheel te richten op voedzaam verbouwen. Afgelopen avond twee struikjes gekocht: frambozen en blauwe bessen. In april dient de tuin klaar te zijn om zaden en jonge aanplant te ontvangen. Er is nog veel werk te doen, maar hé, werken met de natuur is eigenlijk geen werk maar vakantie.

Kom ontzettend veel stenen tegen bij het omspitten van de grond. Ik heb eerder beweerd dat deze van menselijke makelij zijn, maar dat bleek een onjuiste observatie te zijn. Ik had eerst last van de stenen, omdat mijn schep maar niet de grond in wou. Nu ben ik blij als de schep hapert, ik ben weer op natuursteen gestuit! Ik verzamel de stenen, en leg er richels rond de omgespitte perken van aan. En er is veel meer dat ik ermee kan doen. Soms loop ik verstrooid te dwalen omdat ik zojuist enthousiast was geworden over drie verschillende invallen zonder dat ik daarbij tot een keuze kon komen. Dan is het even pas op de plaats, aanwezig in de huidige stilstand, en doen wat me voor de neus komt. Helderheid hersteld.

Karin heeft het prachtige idee geopperd om de saaie rechtlijnige betonnen muurtjes van stenen kleurrijke mozaïeken te voorzien. Dit idee deed me denken aan Ferdinand Cheval, de Franse postbode die eens struikelde over een steen, deze steen imposant vond en mee naar huis nam. Vervolgens nam hij meer stenen mee naar huis wat leidde tot de bouw van zijn fantasiepaleis, waar hij 33 jaar aan werkte.

Aanwezig in deze stap struikelde, en dit leverde een magnifiek bouwwerk op. Struikelen lijkt op mislukken, maar struikelen kan groot geluk blijken. De grootste zegeningen gaan vaak verborgen in de grootste tegenslag.

De lezer zij gedankt!