Ons kerstboompje van afgelopen jaar heeft het naar zijn zin in de tuin, talrijke nieuwe scheuten tonen zijn vitaliteit. Vandaag heeft ie er een vriendje bij gekregen. Tijdens onze avondwandelingen bekeken Karin en ik steeds weer drie soortgelijke boompjes welke met kluit los in een perkje waren gezet. Ook deze leverden nieuwe scheuten, maar ze waren niet ingegraven en zouden het zo niet gaan redden. Wellicht dat de eigenaar ze binnenkort zou planten? Maar dit gebeurde niet, en toen we vanavond de plek weer passeerden besloten we er één van mee te nemen. Op de foto hierboven is te zien hoe deze ondertussen gebroederlijk naast het maanden terug geplante boompje staat.
“Zet het boompje maar dicht bij de ander”, had Karin gezegd, “dat maakt ze beide sterker. Ze communiceren met elkaar, via de wortels.” Nu ze eenmaal te samen stonden voelde ik dat er reeds een band tussen hun bestond, en dat hun verbintenis op meer wijzen vorm zou krijgen, ook al kan ik niet zien hoe. Ik raakte ze meermalen om de beurt aan, en ze moeten mijn bewonderende en blijde oogopslag hebben gevoeld. Karin heeft plantenwater gemaakt, verrijkt met bananen- en komkommerschillen, waarvan ze een karaf vol kregen. Toen voelde zowel Karin als ik dat de twee achter gebleven boompjes ook moesten worden opgehaald. Ik pakte een grote plastic tas, begaf me andermaal naar dezelfde plek, en nam ook die boompjes mee. Die zouden goed zijn voor de achtertuin, meende Karin, een idee waar ik gaarne mee in stemde.
Wow, welk een voldoening gaf dit! De schemering viel in, en ik dacht al aan de volgende dag en wat ik nog zou kunnen doen om het leven van de nieuwe aanwinsten te vergemakkelijken. Bijvoorbeeld zeewier halen om de grond rondom de nieuwe aanwinsten op te waarderen. Ik kon echter niet wachten, sprong in de auto, reed naar de baai beneden en vulde de plastic zak die ik eerder voor de boompjes had gebruikt, met verse zeewier. Kan behoorlijk opgewonden worden van dit soort ondernemingen, kom in een roes terecht die op een koorts lijkt, waarbij ´uitzieken´ dan betekent: de taak volbrengen precies zoals het hart me dit ingegeven heeft. Toen het donker eenmaal ingevallen was, de taak volbracht en ik een peuk buiten rookte, was het wow-gevoel tot een diep gevoel van vrede en dankbaarheid getransformeerd.
De natuur is uiterst overdadig, de bescheiden stukjes grond tot onze beschikking verrijken ons bestaan iedere nieuwe dag weer als de wonderen erin hun vleugels uitslaan, nieuwe loten produceren, hun bloemen vrijgeven en de eerste tekenen van vruchten tonen. Hoe onbegrijpelijk is het dan dat er krachten zijn die de natuur vernietigen willen…
…egokrachten, die leven in hoegenaamd ieder mens. Klaus Schwab, Bill Gates en andere lieden die destructie en depopulatie voorstaan, kunnen hun taak alleen uitvoeren via de egokrachten van de 8 miljard mensen op deze planeet. Het antwoord op de kwade is agenda is dan ook het ego in onszelf weg te schijnen middels de oneindige diepere liefde die alle levende wezens verbindt. Eigenlijk is ´verbindt´ in deze niet zo een goed woord, daar het losse delen veronderstelt waar liefde reeds één en onverdeeld in allen is. Dat dit niet wordt herkend komt door verduisterende egokrachten, zodra we die passeren is het evident.
Vrede, genieten, waarderen, dankbaarheid, het ligt voor de hand als geen innerlijke tweespalt de boel komt verstieren. Dan zijn eenvoudige tripjes een groot plezier, zoals onlangs weer ons verkeren in Skibbereen, waar we twee tuinstoelen hebben ingeladen die dienst zijn gaan doen op ons parkeerplaatsje, waarvan enkele van de volgende foto´s getuigen.
In de achtertuin hebben we nog niet gezeten, omdat het er nog vrij kaal is en er drainage dient te worden aangelegd; bij veel regen wordt het er kletsnat. Bovendien is het plezierig op het parkeerplaatsje te verkeren als wandelaars voorbij komen, ons groeten, af en toe een gesprekje aanknopen of hun bewondering uitspreken voor hoe de perken aldaar steeds meer leven vertonen. Karin kan dan zeggen dat het allemaal mijn werk is, maar in werkelijkheid was het de Levenskracht, die we ook wel met de naam God aanduiden. Een dokter of tuinier schept op zijn best de juiste condities, God doet het Ware werk.
Een Cursus In Wonderen is een zeer bijzonder boek. Roerde me tot tranen in het zonnetje vanmiddag. Ik ben bladzijde 300 ondertussen gepasseerd, en de woorden, die vaak zo onbegrijpelijk lijken, gaan diep mijn Wezen in om me daar te roeren. Ik merkte vanmiddag, toen ik Karin wilde zeggen wat er in me plaats vond, dat ik beter kort van stof kon blijven, dat teveel woorden het Werkelijk Wonder, dat het boek voelbaar maakt, nodeloos zouden kunnen verstoren. Ik hoorde vanavond Eckhart Tolle zeggen dat de Cursus woorden juist overbodig maakt; vond dit treffend gezegd.
Ik eindig graag met een lied waarvan ik het intro meermalen in video’s Jan van Delden heb gehoord. Deze bleef me maar boeien en bevrijden tegelijk. Het gaat om een artiest die maar weinig publiek op YouTube sorteert; weinig abonnees en weinig duimpjes omhoog. Dat betekent deze dagen echter niets; het is een prachtig lied waarmee ik dit bericht besluit, met daarbij mijn dank aan de lezer.
Van het kanaal van Jarah-Onderwerp
Aanwezig in deze stap 