De wederkomst van Christus

Afgelopen dag veel in Een Cursus In Wonderen gelezen. Het dikke boek maakt veel gebruik van herhaling. Ook lees ik vaak passages die ik vooralsnog niet vatten kan. Dit was me voorspeld. Ik blijf erin lezen. Er gebeurt toch iets dat ik van belang acht. Op geheel vriendelijke wijze wordt mijn ego ontmanteld en in het volle licht gezet. De Cursus gelooft niet in veroordeling, straf of offer. Deze legt eenvoudig uit hoe zaken in elkaar steken, bijvoorbeeld als het uitlegt waar angst geboren wordt. Deze wordt geboren zodra bewustzijn zich als afgescheiden van Oorsprong, in de Cursus God genoemd, opstelt. Ik herken dit. Als ik angst over mijn bestaan ervaar kijk ik altijd vanuit kleiner dan algemeen belang.

Als ik dan in de avond Twitter open, dat platform dat staat voor vrijheid van meningsuiting, maar geen vrijheid van bereik, dan is het niet moeilijk te zien dat hier vrijheid wordt gesuggereerd terwijl er verkeren overduidelijk de ervaring geeft in een claustrofobie opwekkend domein te zijn beland. Waar ik schijnbaar aan gebonden raak door allerlei filmpjes waar ik niet om vroeg, van accounts die ik niet volg, maar die me veelvuldig getoond worden om mijn meer primitieve neigingen bij het bekijken in vervulling te doen gaan. Veel geweld en ongelukken. Er zit stellig Artificial Intelligence achter die uitgevonden heeft hoe mijn aandacht te stelen. Als ik het doorzie is het vanzelfsprekend met die diefstal gedaan.

Ik voel dankbaarheid. Niet de dankbaarheid die velen naar Elon Musk met zijn liefde voor de letter X voelen; dat is dankbaarheid naar je gevangenisbewaarder, ook wel het Stockholm Syndroom genoemd. Ook David Icke laat zijn ongenoegen over Musk op X met grote regelmaat los. Ik vermoed dat het een geniale zet is geweest Icke weer op Twitter toe te laten, met shadowbanning erbij, want het frustreert David en hij besteedt er aardig wat tijd aan. Het ontkracht zijn missie enigszins. Het was voor David wellicht beter geweest, ook al was hem weer toegang op Twitter toegestaan, de entree nimmer te benutten en zo tevens veel mensen deze digitale mentale gevangenis te besparen.

Ik voel dankbaarheid naar God. Het woord God is besmet geraakt, ik weet het, daarom ben ik vaker gaan spreken over Oorsprong, Bron, Essentie en dergelijke aanduidingen. Maar God is een prima term welke ik gaarne ontdoe van betekenissen die het woord zeker niet heeft. Dat doet de Cursus trouwens ook. Menigmaal worden bijbelteksten aangehaald en gecorrigeerd. Op een wijze die mij volkomen natuurlijk voorkomt. Dat maakt me blij. Dat verlicht zwaarte die ik bij het vaak zo fout gebruikte woord God nog kan voelen. De ´toornige God´ bijvoorbeeld, daar heb ik me nooit in kunnen vinden. De Cursus ook niet. Goed boek. Een spiegelend boek. Een verwelkomend boek. En een boek dat verkondigt wat ik jaren terug op schreef: de wederkomst van Christus staat voor het ontwaken van Alle mensenharten. Dus kijk maar niet in het luchtruim voor Christus, daar krijg je op zijn best project Blue Beam en andere AI kunstjes te zien.

Ik ben katholiek opgevoed, vond de kerk meestal vervelend, maar ieder woord dat over Jezus werd gesproken liet mij de oren spitsen. Het oude testament vond ik onleesbaar, vol geweld, afzichtelijk; het nieuwe testament ging over werkelijk leven. Ik vergat de bijbel en las de boeken van andere religieuze stromingen. Ik las er niets anders dan wat ik van Jezus begreep: het ego is klein, het Ware Zelf groots. Het ego is afgescheiden, het Ware Zelf herkent Zich Zelf in alle levende wezens. De Cursus zegt dan ook: veroordeel je broeders en zusters niet, zelfs als ze lelijk tegen je doen en onwaarheid spreken, want ze zijn ten diepste God, en als je dit niet in hen herkent, dan kun je het ook niet in jezelf zien.

Dankbaarheid voel ik hierbij, omdat het dieper gaat dan de overwegingen van afgespleten ingebeelde imago´s. Ik voel me thuis in de woorden van de Cursus, zelfs als ik ze niet begrijp, omdat ik liefde ervaar, allesomvattendheid beleef, ik word los geweekt van mijn private overwegingen van zelfgenoegzaamheid in afgescheiden zin. Mijn afgescheiden zin kan zichzelf niet bevrijden van afgescheiden zin. Het uitgangspunt maakt geen hoger doel. Het hoger doel op voorhand reeds in te nemen, dat is de verlossing die wordt aangereikt, die ik proef, die me laat smelten.

Herinner me een zin die ik als jongetje wekelijks in de kerk monotoon opgedreund hoorde worden door bepaald geen vitale massa mensen: “Heer, ik ben niet waardig dat Gij tot mij komt, maar spreek slechts één Woord, en ik zal gezond worden.” De Cursus praat zo niet. De Cursus zegt wat ik, geholpen door oosterse spirituele scholen nadat ik de katholieke kerk gedag had gezegd, ook voelde: God is altijd en overal beschikbaar. De monotone mantra die ik als jongeling in de kerk aanhoorde mankeerde nogal wat in mijn ogen. Ten eerste zocht het de eigen genezing, en niet die van de gemeenschap. Ten tweede ging het uit van tekort, waar overvloed reeds heerste. Ten derde was de toon waarmee de woorden werden uitgesproken niet bepaald getuigend van een fontein in het Hart, het symptoom van een mens die werkelijk in Liefde leeft.

Na een sessie op Twitter zul je weinig fontein in mij vinden, na langdurig lezen in de Cursus bestaat er meer kans op mijn blij gemoed. Dat is wat de Cursus met mij doet: verschil tonen tussen de effecten van mijn diverse aandachtsgebieden, mij zo brengend tot het onderscheidingsvermogen Oorsprong boven egobelang te willen kiezen. Ik heb me altijd afgevraagd waarom God vrije wil zou introduceren, maar het is nu evident: het alternatief zou zijn dat God een slavendrijver is. Nee, dat is Oorsprong niet, en ik mag Oorsprong negeren zolang als ik maar wil, tot de nood te hoog is geworden, vrije wil middels onderscheidingsvermogen Oorsprong en algemeen belang boven privé belangetjes kiest.

Ik lever in. Bij wat ik laat vallen voel ik winst, gewonnen leefruimte. Dit motiveert tot meer van dezelfde gang. Zo wint God dit hart. Mij wordt niets verplicht, ik zie in op welke wijzen ik mij zoal beschadigen kan. De Cursus zegt echter dat ik mijn nooit wezenlijk beschadigen kan, maar het lijden laten voortduren daar zijn ego´s zeer getalenteerd in. Terugkeer naar Oorsprong is echter voor al dat leeft onvermijdelijk. Tijdloosheid heeft geen geduld nodig, geduld met mezelf raakt op. Daarom voel ik dankbaarheid in wat mij is aangereikt, en ik dank ook de lezer.

Voices 8: Jesu bleibet meine Freude – Johann Sebastian Bach