Dank Vrouw

Eigenlijk wist ik het al toen ik het laatste blog publiceerde: hier ga ik een vraag over krijgen. En die vraag kwam. Hoe zit dat? Jan en alleman bedanken en mijn naam wordt niet genoemd? Ik schoot in de lach en zei: Maar vrouw, je weet toch ook wel: daar heb ik minstens een geheel blogbericht voor nodig, hoewel ik eerder denk aan aan serie van 108 berichten. Dit stemde haar onmiddellijk beter, mijn hachje was gered. Voor even. Zij identificeert zich nog wel eens met Kali, de Godin van dood en destructie, en daar mag ik dan de vruchten van plukken.

Dankbaar dat we samen onze geschillen wisten op te lossen. Het kostte ons jaren en we werden het niet moe de euvels waaraan we leden bij voortduring te onderzoeken waar ze optraden. We spraken veel over de negatieve werking van reactieve emoties, kregen deze meer en meer in zicht, en leerden ze alsmaar vaker vóór te blijven. Ruzies werden zeldzamer.

Je aandacht voor gezond leven en eten waardeer ik iedere nieuwe dag weer. Herinner me nog dat ik, toen ik net in Ierland was, menigmaal opmerkte dat organisch voedsel en alternatieve schoonmaakmiddelen wel stevig aan de prijs waren. Jij liet je er niets aan gelegen liggen. Je staat waar je voor staat. De klacht van mijn eerste Ierse dagen bestaat niet meer, goed en gezond spul is het geld volledig waard.

Leven in het heden. Dat doen we graag. Als zaken uit het verleden langdurig een rol in overwegingen spelen kijken we waar de fixatie uit bestaat. Vaak blijkt dan dat ons iets te doen staat waarmee we de fixatie op kunnen heffen. Dat doen we dan. Een praktische benadering. Vaak ook hebben onze overwegingen tijdens gesprek voldoende licht op een fixatie laten vallen, zodat ie vanzelf uit beeld verdween. De vreugde in onze gesprekken: in plaats van zaken te bevechten kunnen we ze openlijk beschouwen, zo lossen veel zaken zonder inspanning reeds vanzelf op. Het is een Zegen dat dit steeds weer met jou mag en kan.

We lachen veel. Er waren zwaardere tijden, waarin ons dit dagenlang niet lukte. Geschillen worden sneller dan ooit gerelativeerd, zelfonderzoek wil dat de fixatie op het gedrag van een ander wordt omgekeerd naar aandacht voor diegene die zich ergert. Dit lukt niet altijd, maar als het lukt voelt het meteen als zegenrijk. Dan besef je tevens dat dit altijd en overal kan.

De situatie in de wereld kent twee vormen van reactie die we voor onszelf niet verkiezen: keihard vechten voor een betere wereld en opgaan in de spirituele dimensie na de wereld als louter illusie te hebben afgedaan. Aan de wereld werken zonder jezelf doorgrond te hebben is voorbarig. Jezelf doorgronden betekent verdeeldheid laten vallen en een werkelijke verrijking, vanuit Oorsprong, voor de wereld kunnen zijn. We zijn er wellicht nog niet zo goed in, maar het is onze Intentie en dit vernieuwt ons samenzijn keer op keer. Verrijkt het.

Je grappen zijn vaak verdomde slecht. Zo slecht dat ik me af vraag waarom ze werden uitgesproken en dan, het kan niet anders, schiet ik in een enorme lach. Je maalt niet om de kwaliteit, gooit al je grollen vrij de lucht in als ware hier een wonder gane. Het gemak waarmee je ze dan uit je mouw schudt!

Ik zie je als mijn vrouw, ik zie je ook als de moeder van je kinderen. Ook in die rol ben je prachtig, zie ik je onstoffelijke standvastigheid die liefde heet. Je kinderen herkennen dit vanzelfsprekend, en verankeren dit als Geschenk in hun harten, tot in hun eigenste eigen.

Ik wil niet tot een opsomming komen, een serie van 108 berichten hoef je niet te verwachten. Ik hou het graag bondig, met hier en daar de diepte van dankbaarheid voelbaar te maken middels het woord. Je vindt me minder leesbaar als ik filosofisch word zeg je, maar ik vermoed dat je me steeds heel goed hoort. Mijn filosofische buien zijn vieringen van hoe ik zaken in elkaar zie steken, de schoonheid ervan, en het feit dat onderscheidingsvermogen de uitgang uit illusie is. Illusie is gemaakt van de verhalen die we hebben lopen, de ponskaarten die in ons spelen, vaak zonder dat we het weten. We hebben hier beiden oog voor, het maakt ons passend bescheiden. Zo vergeven we mensen makkelijker hun gebreken. Compassie gaat spreken. Mag ik allemaal met jou meemaken Lief, dankbaarheid is een natuurlijk gevolg.

Mijn relaties met vrouwen duurden nooit lang. Nu wel. Wat is het verschil? Ik had zelfonderzoek altijd centraal in focus, als een vrouw hiermee niet in overeenstemming was betekende dat, dat ik met kritiek kwam. Als verliefdheid betekende dat ze levende belangstelling toonden, ook bij kritiek, maar in hun doen en laten bleek daar niets van, dan bleef mijn kritiek komen. Ik kon boos worden in plaats van hen hun positie te laten, een gevolg van het idee dat iemand de mijne kan zijn. Dat is niet zo. Dat idee zet onnodig spanning op relaties. Als deze fixatie niet speelt, dat zie je vaak, blijven twee mensen vaak langdurig bij elkaar. Omdat er geen sprake van trekken en duwen is, geen doel of juiste pasvorm, samen Zijn Is genoeg.

Je kookt heerlijk. Je kookt gezond. Je vindt het fijn te zien hoe ik bezig kan zijn in de tuin. Die gozer die dan niet denkt en louter bezig gehouden wordt door Moeder aarde. In stilte jouw en mijn waarneming, de natuur die we vóór alles in ons dragen. Die we vertrouwen ook al kent Ze geen buitenkant om haar aan vast te houden, mee te identificeren of tot mij te winnen. Ze kan echter niet gewonnen worden, daar Ze altijd reeds Gegeven Is. Gelijk jij, lieve vrouw, mij gegeven bent.

We bleven bij elkaar, in de grootste crises die we hadden, omdat we wisten dat van elkaar weggaan weglopen van ieder ons zelf betekende. Zowel jij als ik konden niet wegkijken van hetgeen ons uiteen dreef. We vonden elkaar door ponskaarten in onszelf uit de werkende psychische machinerie te verwijderen. We vonden heel veel filters, waar we eerder door keken en via welke we oordeelden, volslagen misleidend en ongewenst. Ze kregen geen applaus meer. We werden milder voor elkaar op juist gevoelige punten. We waren getuige van ons eigen gevecht en waren het erover eens dat we zelf de aanstichters van de aangetroffen puinhopen waren. Dan moet alle inzicht om de rommel ongedaan te maken, onmiddellijk, ieder moment vanaf hier voorhanden zijn. We gingen elkaar hier aan herinneren, niets als voornemen maar spontaan. Voelt als een goed team. Harmonie ligt voor de hand, waar deze stokt valt er wat te zien. Niet langer bang. Ontspanning. Dankbaarheid.

Je gevoeligheid is mij welwillend, wat niet betekent dat je het alsmaar met me eens bent. Jij en ik beseffen beter dan ooit waar ik eindig en de ander begint. Een belangrijk inzicht voor iedereen. Het vraagt de integriteit bij frustratie eerst je eigen aannamen te betwijfelen alvorens een ander aan te vallen. Wij hebben aldus een fraai evenwicht samen gerealiseerd. Mijn dankbaarheid is ook de jouwe, besef ik, we zijn dankbaar voor de dimensie die met ons samenkomen is open gegaan, en waar we iedere dag weer van mogen proeven. Vanzelfsprekend wil je dat dan aan anderen kenbaar maken, of nee: dat gaat vanzelf, je stroomt over, er gaat geen willen aan vooraf.

Je bent geen slaaf van woorden en etiketten, je doorziet snel uiterlijk vertoon zonder de back-up van wezenlijke inhoud, dus Lippie is in goed gezelschap, en noemt je bij gelegenheid ook Kali, de Vernietiger. Maar je maakt geen dingen van waarde stuk, vernietigt louter onmenselijke denkbeelden die de Liefde schaden. Ook al vergis je je wel eens in Lippie´s ogen, je Oprechtheid krijgt alsnog het gelijk aan haar zijde.

En weet je wat ik zo gerust stellend vind Lief? Als één van ons eerder sterft, ligt wat we hier delen op een dieper, op een metafysisch punt, verankerd. De angst het lijf te verliezen, is de angst controle te verliezen, die niemand ooit werkelijk had. De enige controle, de enige vrije wil is: ga ik dit verhaal in of niet?

Jan van Delden zegt het goed: De Eerste Oorzaak moet in iedere ervaring aanwezig zijn. Ik ben diep dankbaar dat wij gevoelig hiervoor zijn. Het geeft adem als conflict tussen ons dreigt, het rekt zaken op, maakt ze zichtbaar tot in detail, komt tot relativering en tenslotte de diepe buiklach van herkenning. Opeens sta je buiten ieder conflict, alsof er nooit iets is gebeurd.

Voel ook Lief, dat het feit dat wij, tegen alle kansberekeningen in, dit huisje kregen, ons beiden het gevoel gaf dit waardig te zijn. Een Geschenk. Een Zegen. We hebben in vroeger dagen veel geleerd toen we op verschillende adressen duur woonden met steeds dakloosheid voor ogen. Een angst die je nu niet meer hoeft te hebben, echter namens je kinderen, naar hen toe voelt. Begrijpelijk. Het feit dat wij er ook zo voor stonden en het probleem zich oploste pleit voor de opvatting van Joseph Murphy en Lester Levenson: je geest is een creator altijd, dus let goed op wat je denkt. Je kinderen zullen altijd goed wonen. Maar je zorg is niet voor niets, het maakt dat de Moeder haar kinderen alert maakt op wat van belang is. Als ze dit heeft duidelijk gemaakt kan ze rustig slapen.

Ik hou van jou. Dat is volgens Advaita Vedanta dan weliswaar niet mogelijk omdat alles onverdeeld is, maar dat lap ik dan aan mijn laars. Als alles dat schepping heet op uiteindelijke waarheid moet lijken is er ook iets goed mis in het brein en wordt er geopteerd om een armzalig ontwerp vanuit ponskaart gekte boven Oorspronkelijke Natuur te verheffen. De wereld van vandaag. Lelijk aan de top, Schoonheid naar de verdoemenis. Jij ziet het, ik zie het, we leren van elkaar hoe je ook met zoveel waanzin om kan gaan. Je spreekt ermee, je leert hoe iemand iets ontvangt, zegt dan wat meer of zwijgt juist. Je ziet ieder moment opnieuw, – met tussenpozen van ruis, dat wel, anders is dit spel ten einde -, dat maakt steeds weer alles mogelijk.

Jij ziet ook van alles in mij. Je spreekt het vaak meteen uit. Meestal heb je gelijk Kali, maar soms vergis je je ook. Dan heb ik gelijk. En dat had zelfs Kali niet verwacht. Eens noem je me een clown, dan niet goed bij mijn hoofd. Is het u wellicht opgevallen dat niet goed bij het hoofd zijn deel uitmaakt van gezond leven? Aha, ja ja, Kali zingt een toontje lager als ze de granieten onstoffelijke waarheid, die onvernietigbaar is, verneemt. Dingen kunnen gek gaan, Oorsprong is er bij!

Kus

.