Zalig Pasen!

Mag deze dagen beleven dat vele zaken die me voorheen stoorden, het vermogen dat te doen hebben verloren. Ik ken de reactieve emoties nog altijd, en ze voelen frustrerend als altijd, maar ze nemen nog amper tijd in beslag, want dan ben ik ze alweer gepasseerd.

Lester Levenson had het over het onmiddellijke droppen van reactieve emoties, dan blijft er niks kleven. Ga je de reactieve emoties analyseren dan maak je ze daarmee alleen maar groter, komt er geen eind aan, en dat is nergens voor nodig. Jan van Delden spreekt in dat geval niet van droppen, maar van passeren. Passeer elk opspelend onwelgevallig stukje ego eenvoudig. Passeren is vriendelijker in mijn ogen; er hoeft niets weg.

Er is niets ingrijpends veranderd aan de objectieve kant, maar het zicht op wat altijd al zo is, is anders. Verschijnselen voelen niet zo vaak meer als iets waar ik mee kan botsen. Ik zie de ruimte tussen de verschijnselen, niet met de ogen, eenvoudig vanuit het hart. Die ruimte maakt me, waar nodig, het passeren mogelijk. De wereld kan volgens het oude achterlijke denken complex lijken, vanuit huidige erkenning zie ik dat het net vol gaten zit. Hoe zou het me kunnen vangen, als dat net zich in dit bewustzijn afspeelt? Kan niet. Bewustzijn past in geen enkel begrip.

Als ik bots met de wereld, zie ik al snel daarna de aanname ofwel geloofsovertuiging die voor die botsing nodig was, en laat deze verder met rust, loop door. Zo mag ik lichter leven dan daarvoor, toen ik verschijnselen nog wilde aantrekken of wegduwen. Hiervoor in de plaats is eenvoudig aantreffen gekomen. Ik hoef nergens naar op zoek, alles komt naar me toe, ontvankelijkheid is genoeg.

Herinner me opeens de hartelijke natuurarts Han Marie Stiekema, die ik vaker heb mogen ontmoeten op verschillende locaties, waarbij de zondagse bijeenkomsten met zo een zeven mensen in één van de glazen kassen van de Hortus Botanicus te Amsterdam de fraaiste waren. De header van mijn site Bodemloze Beeldentuin, bovenaan dit bericht te zien, is er gemaakt. Han Marie, ik weet niet eens meer of je leeft. Toen ik enige tijd geleden op je website en je kanaal op YouTube keek, zag ik al jaren geen teken van leven. En je leeft. Ik herken nu zo goed wat je toen zei. Toen verstond ik je ook, maar zag ik wat je zei als iets waar ik nog moest zien te komen. Dat zei jij niet, dat heb ik er van gemaakt. Han Marie, als ik het me goed herinner, had eerder in zijn leven iets met Osho gehad, en later naar mijn gevoel met het zenboeddhisme, maar ik herinner me het niet goed. Zijn boodschap was eenvoudig en zijn gezelschap altijd blij, op een bijna verlegen wijze waar hij ruiterlijk voor uit kwam. Zoals het hem voor kwam, zo kreeg je het. Het was geen leer met een koopverplichting. Het was eenvoudig Han Marie zelf, en hij inspireerde me mateloos. Niet door piekervaring, maar juist in zijn acceptatie van hoe ik al was. Hij maakte het me makkelijker mijzelf te accepteren.

Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat mijn liefde voor het horen spreken van Wolter Keers op cassettebandjes, en later het zien van hem op bewegend beeld middels het internet, zich heeft vertaald tot een heerlijk contact met Jan van Delden, die jaren met Wolter heeft verkeerd, en bij Wolter leerde wat Jan suizen is gaan noemen, het luisteren naar de luisteraar, de aandacht op de aandacht. Zo zat hij in vroeger dagen samen met Wolter. Jan zei eens, (ik parafraseer): “Net effe lekkerder dan alleen suizen.”

Middels Jan mag ik nu letterlijke transcripten van audiobestanden waarop Wolter spreekt redigeren. Volstrekt onbekend materiaal, spreektaal die prima overkomt als je het audiobestand hoort, en op veel plekken onverstaanbaar is als je het louter met de afgedrukte tekst moet doen. Ik benut menigmaal verschillende typografische ingrepen om belangwekkende effecten van de originele stem zo goed mogelijk in de bladspiegel te evenaren. Schreef aan Jan vandaag dat ik me dan kan voelen als een beeldhouwer, die de steen bijschaaft en tenslotte een diamant over houdt.

Han Marie Stiekema was het die me voor het eerst een zeer belangrijke notie van meditatie bij bracht, zonder enige gerichtheid of dwang naar mij toe, toen hij zei: meditatie is niet het grijpen naar iets, meditatie is ontvankelijkheid, zaken naar je toe zien komen, ze zien passeren, er verder niet aan hechten. Er waren meer leraren die hetzelfde zeiden, werkelijk indruk maken alleen diegenen wiens spreken en leven geen conflict sorteren. Dat kan alleen zo zijn als de woorden die gesproken worden uit het hart komen. Als ook maar een stukje zelfreflectie dit meent te kunnen controleren zijn we op weg naar dictatuur. Niet doen.

Als competitie uit je leven is, kun je eindelijk eenvoudig zijn wie je altijd al was. Wat mensen ook menen te zoeken, ik twijfel er geen moment aan dat dit exact is wat zoekers zoeken: zijn wie je altijd al was. Weg uit the rat race. De enige vergissing hierin is dat mensen kunnen menen dat we haast moeten maken om uit the rat race te komen. Beetje dwaas, niet? Er is geen enkele race gaande, behalve in het denken. Ja, als er maar genoeg meedoen kun je van de planeet een hel maken, ik zal dat niet betwisten.

De situatie in de wereld is dusdanig ernstig, met de grootste misdaad ooit gepleegd van welke de immense symptomen nog moeten komen, dat wie zich durven realiseren wat hier gebeurt, wel moeten leren zorgwekkende gedachten te passeren. Als je dat niet leert, kun je niet integer blijven. En dat zien we nu wereldwijd: wie voor persoonlijke belangen meedoen de boel te belazeren. Mensen hebben niet eens door dat ze crimineel zijn geworden. Ik kan het niet meer als probleem zien, het is een feit. Maar geen absoluut feit. Het is de gebruikelijke waanzin, doorgevoerd en zeer groot geworden. Het is de waanzin als een kanker, gedachten vóór waarnemen te geloven.

Je wordt waar je aandacht naar uit gaat. Gaat die naar Klaus Schwab, dan is Klaus Schwab je leraar en meester, hoe hard je ook protesteert. Als je Klaus Schwab eenvoudig passeert, dan hou je vredig leven over. Vredig leven is niet bang voor de dood. Vredig leven gelooft niks van bedreigende ziekten en de farmacie die de oplossing voor mijn niet bestaande angst heeft. En als ik het niet hoef maken ze het wel verplicht. Natuurlijk is het waanzin als dictatuur wordt doorgevoerd voor mijn welzijn. Als een oester sluit dit monsterlijk denken zich langzaam, de urgentie zulk denken te verlaten neemt in iedere boreling deze dagen met de dag toe. Of, als er ontkenning speelt, dan nemen de kwalen van dien toe.

Ik betrap mij er op dat er veelvuldig iets in mij opstaat dat the credits wil nemen voor zaken die goed gingen, van overmacht spreekt als iets niet lukt. Allemaal onzin natuurlijk. Louter illusie. Ik doe helemaal niks. Ik kan er niks aan doen dat ik doe wat ik doe, zelfs als ik er wat aan doe. Het berust allemaal op de eerste vergissing: ik ben hier en de wereld is daar. Ik ben de doener en maker van consequenties. Welk een gevangenis. Het is onjuist en ziek makend perspectief, ook wel mindfuck genoemd. Cultuur leert het je; natuur, die je bent, leert het je weer af. Je lichaam voelen in plaats van geboeid door je computerscherm zijn, dat is wat ik bedoel. Het feit dat een computerscherm zo hard kan trekken aan een modern mens, zo sterk zijn aandacht weet te roven middels smartphones en screentime, toont wel aan hoe intens de mindcontrol is als je op dit systeem blijft ingelogd. Hoeveel worden niet radeloos bij het idee dat ze een dag zonder telefoon moeten leven?

Het leven is niet iets dat een ander je kan geven, je leeft al. Zo kan je ook door niemand bewustzijn en wijsheid gegeven worden, maar of dit nu ook betekent dat je al bewust en wijs bent? Ik neem waar dat dit bij velen niet zo is. Heel veel mensen leven, vanuit ponskaarten schema´s af, waarin ze geloven en ze zijn bereid anderen hiervoor te doden. Kan ook massaal, zo heilig wordt die waanzin geloofd.

In mijn jongere jaren gaf ik weinig om politiek, zag ik dat het probleem van het menselijk lijden op individueel niveau dient aangezien te worden, en dat de wereld of God de schuld geven niet wijs is. Het levert geen enkele bijdrage aan het verlichten van het lijden. Door de coronaoplichting ben ik me sterker dan ooit in de mechanismen die spelen op de wereld gaan verdiepen, en nu voel ik dat het een goede aandacht is, maar dat deze geen enkele dag de overhand over origineel stil beleven hoeft te krijgen. Vrijheid is altijd al het geval, het berust op een vergissing dit aan een ander te vragen.

Zalig Pasen.