Lijden bestrijden in moderne tijden…

/ Joost Lips

Er wordt deze dagen
nogal eens een beroep gedaan
op morele verantwoordelijkheid,
waarna een oproep volgt
tot continuering van oorlog,
u weet wel:
wapens voor de vrede,
doden voor de veiligheid,
vernietigen voor de heelwording.

Zullen we dan ook gaan
eten voor gewichtsverlies,
drinken voor de nuchterheid,
stelen voor de deugdzaamheid,
euthanaseren voor de gezondheid?

.

Eerst wordt je een kwaal bezorgd, maar dan is men zo vriendelijk je gratis van die kwaal af te helpen. Je gaat wel met het euvel mee ten onder, maar het euvel is dan zonder twijfel verholpen. De medici die je hebben verziekt, hebben vervolgens de afvoerput in de aanbieding.

Ongeduld speelt mij parten als ik deze dagen mensen hoor redevoeren dat er iets goed mis is in de wereld. Argumenten over details vind ik ondertussen onverdraaglijk, ik ervaar dit als het bespreken van lekkages terwijl de zondvloed reeds heeft plaats gevonden.

Maakt het nog uit dat Mark Rutte vandaag een leugen heeft geuit? Is het nog van belang dat Frans Timmermans louter stuitende uitspraken doet? Als de herfst al twee maanden zijn werk doet, blijf je dan ieder bruin geworden blaadje benoemen?

De weg van het dualisme is een doordravend dubbeltraject dat louter rampspoeden verzamelt, gezondheid van lichaam en geest vindt men louter door de divergerende richtingen om te keren, opdat deze convergeren in het oorspronkelijk uitgangspunt, waar waanzin nog geen intrede heeft gedaan.

Blasé van alle mierenneukerijen waar de totale mierenbevolking evident reeds tot genocide wordt gedreven. Klaar met de fantasten die menen dat de politiek een andere koers zou moeten varen, waar alle partijen die de macht verkrijgen klip en klaar deel van de volkerenmoorden uitmaken, of de deelnemende afgedwaalde zielen dit nu beseffen of niet. De corrupte machinaties zijn niet te repareren, zullen falen, met in hun kielzog een ieder die ze nog aanhangen, tegen beter weten in of nog altijd stekeblind.

De tuin is weer rijker geworden. Een appelboom en perenboom geplant. En weer wat struikjes die, tot wasdom gekomen, lekkere bessen zullen leveren. Twee schilderingen bevestigd tegen de saaie witte muurtjes, reeds enkele natuurstenen op een muurtje gelegd; ik voel dat de boel met ieder zulk een daad meer gaat leven. Tijdens de werkzaamheden groette de buurman me, liep op me toe, vroeg hoe het met me was. Ik zei hem dat het werken in de tuin intens genieten is, dat ik al een boompje, dat ik aan het bos had onttrokken, heb zien ontluiken en dat dit mij blij maakt als een kind. De grond is kleiachtig, zei hij, waarop ik hem informeerde dat een groenteman Karin´s vraag hoe de grond te verrijken beantwoordde met simpel advies: haal grond uit het bos, verspreid dit in de tuin en de zo geïntroduceerde bacterie cultuur zal zijn werk doen. ¨Great idea! I used to do this in Canada, will start doing it here!” We spraken nog wat en hij offreerde kleine appelboompjes welke hij zelf had opgekweekt. En hij was het met ons eens dat ook de openbare ruimte voor onze huizen wel een stuk groener mocht worden, met voedingsmiddelen erbij. ¨The children need to grow up with vegetables around them.¨ Een man die de natuur verstaat, die ook Karin´s hart verblijdde toen ze zich bij het gesprek had gevoegd.

En de man die gaat over het wel en wee van de nieuwe buurt kwam langs. We hebben in een uur grote delen van de corruptie en waanzin in de wereld besproken, alsmede het belang zelf in goede gezondheid te verblijven. Toen hij vertrok zei hij zwaaiend, met de mooiste glimlach denkbaar: ¨Keep up the revolution!¨ Dat liet ik me niet misverstaan, ik heb meteen daarna weer een boompje geplant.

Gisteren waren Karin en ik in Skibbereen om nu dan eindelijk de Kia Picanto in de verzekering te krijgen; tijdens deze bijeenkomst, met de ook ontwaakte ons zeer welgezinde vrouw, wiens zoon met Karin´s jongens is bevriend, schoot ik de volgende foto vanuit het kantoor.

Ook de autoverzekeringsindustrie is compleet corrupt, zei de vrouw. Een klein ongelukje dat ik eens had in de auto van de jongens heeft de bestuurder van de auto voor me 25.000 euro opgeleverd. Een absurd bedrag, waarvan 10.000 euro voor het trauma dat mevrouw had opgelopen. In haar eerste boosheid kon ze alles nog, om mij van repliek te dienen, maar daarna was ze opeens een wrak. Verzekeringsmaatschappijen, zo zei de vrouw die ons hielp, betalen liever dan een rechtszaak te beginnen. Diezelfde maatschappijen krijgen hun geld toch wel terug: de jongens kunnen hun auto alleen zeer duur laten verzekeren en mijn naam staat vanzelfsprekend ook geregistreerd als één die flink in rekening moet worden gebracht, want risicovol. De verzekering is volstrekt voor diegenen die deze verkopen. En verplicht. In zulk een wereld leven wij.

Morgen gaan er nog twee beschilderde bakkersplaten de tuin in, zal ik nog veel meer stenen opgraven om de saaie rechtlijnigheid van de muurtjes te breken door de stenen er bovenop te formeren. De foto´s die ik in de nacht maakte zijn niet van beste kwaliteit, op later tijdstip bij daglicht maak ik nieuwe welke ik hier zal tonen. Nu eerst nog een peuk buiten roken, voor ik dit bericht zal afronden. Ieder rokertje in de tuin garandeert nieuwe invallen voor de aanpak van het groeiend paradijsje.

Inderdaad: ik ga sculpturen laten rijzen. Van steen, en ook van hout. Set beitels kopen. Maar ook structuren in elkaar timmeren van onbewerkt hout. En het stuk asfalt mag versierd worden. Ik heb een oude houten half verrotte klapstoel vanuit het bos hier vlakbij mee naar huis genomen. Die was zeiknat, staat al een week in mijn kamer te drogen. Die gaat geschuurd worden en gebeitst, dacht ik aanvankelijk. Maar nu denk ik aan knotsgekke kleuren. We zullen zien. Nog even redigeren, dan het bed in voor snel daarna, verkwikt, een nieuwe dag.