Vandaag bij het prachtige tuincentrum Deelish te Skibbereen een kersen- en een bessenboom gekocht. Het is mijn verjaardag, ik mocht cadeautjes krijgen. In de tuin staan ook een appel-, een peren-, een noten- en een pruimenboom. Altijd een heerlijk uitje, het grote tuincentrum met ook greenhouses waarin veel fraais te bewonderen is.
Tja, en nu ik greenhouse heb gezegd zie ik opeens weer het kleine groenhuisje dat de Lidl aanbiedt voor 39 euro 95. Een die we al eerder hebben gehad, en die na twee jaar wel een zwakke huid had gekregen: het plastic werd makkelijk beschadigd bij stevige wind. Ondertussen wel heel veel plezier van gehad. Vanmiddag twijfelden we nog, maar nu wens ik deze te verkrijgen. In de achtertuin, op gelijk gemaakte grond, rechtsachter tegen de twee stenen schuttingen. Daar kunnen dan ook tuingereedschappen in worden bewaard. En Karin wil wel een fiets. Die staat er ook droog. Wellicht dat dit Lief overtuigt in mijn wens mee te gaan.
Van de buurman kregen we twee piepkleine appelboompjes, en ik zag ook reeds drie van de vier appel pitjes, in vochtig gehouden keukenpapier gewikkeld, in onze keuken ontkiemen. Twee daarvan staan reeds in kleine potjes. Ook kwam de buurman met een juist ontluikt pijnboompje naar me toe, één van de vijf die de verhuizing hadden overleefd. Krijgen allemaal nog een plekje. Boomrijke tuin, dat maakt me blij.
De stenen die ik in de twee perken tegenkom zijn dusdanig in aantal dat ik er aanvankelijk niet om maalde ze uit de aarde weg te nemen; eerst het gras maar eens omwerken opdat er louter aarde zichtbaar is. Totdat het idee opstond de keien te benutten voor het aanleggen van een paadje, toen pakte ik ze wel op. In de achtertuin is aan één zijde de steendichtheid enorm groot zodat ik, in plaats van schep, riek heb gepakt en dan was het nog lastig goed onder de graszoden te geraken. En de laatste twee stenen die ik tegenkwam waren meteen de grootste die ik tot op heden vond. Een ervan ligt half bloot maar deels nog ondergronds; de omvang ervan kan wel eens zeer verrassend zijn.
De behoorlijk aangetaste houten klapstoel die ik hier achter in het bos onder gebladerte en mos vandaan trok, heeft ruim een week in mijn kamer gedroogd, kreeg een schuurbeurt en is van vier verflagen voorzien. Staat nu buiten onder een plastic beschermhoes die ik in elkaar heb geniet. Fijn klussen. Goed voor het lijf. Op het vorig adres kon ik ook flink klussen maar de luie dagen waren vaak in de meerderheid. Hier zet louter plezier me aan het werk. We kunnen er van uitgaan dat we hier lang zullen wonen, dan ben je snel bereid ook meer te investeren. Ieder gewas, ieder stukje houtpulp, alles van levenskracht dat aan de tuin wordt toegevoegd verblijdt weer het hart. Eenvoudig geluk. Diepzinnig ook.
Het scheppen in de aarde, met schop of vork, is topsport te noemen. Was ik zeker niet aan gewend, gaat met iedere sessie een stukje beter. En het opruimen van de stenen is geen saaie aangelegenheid als je weet dat ieder exemplaar anders is, en voor het deels reeds gecreëerde pad ontwerp in de achtertuin dienst zal doen. Ik bekijk steeds de vorm van iedere steen die boven komt, welke alsmaar weer uniek is. Ontmoetingen. Ze komen in het licht, in ons leven, zullen de paadjes in dit domein vormen, onze stappen dragen.
Omdat de tuin schuin loopt overweeg ik het om te vormen tot drie verschillende horizontale niveaus. Geeft weer extra dimensies en mogelijkheden. Ga ik met Karin bespreken.
Karin´s jongens belde me vanuit Marokko. Gave gozers. Twee keer per week komen ze bij ons eten, het is een plezier hen om je heen te hebben. En nu gingen ze een ruime week naar Marokko en hebben ze al op kamelen gezeten. ¨Hoe was dat?¨ ¨Traag.¨ Dan ging toch de voorkeur uit naar de vier wielen motoren waarmee door woestijnlandschap kan worden gesjeesd. Attent dat ze me belden, voelt lekker.
Ja, en dan mag ik per e-mail drie berichten van drie broers ontvangen, broers waarmee een jaar geleden geen enkel contact meer bestond. Ik ben al wat scherp van mezelf en denk dat de coronahoax deze scherpte alleen maar heeft aangewakkerd als het erom gaat me duidelijk uit te spreken. Polariseren, daar lijkt het op. Dwong de situatie? Zo voelde het toen wel. Zie ik dat nog zo? Nee, er is duidelijk iets van mijn stelligheid in deze gesmolten.
Iedereen mag geloven wat ie denkt, ook als dit ongezond, onwijs en destructief is. Er is geen enkele reden hier opgewonden over te raken. Die leek er wel te zijn toen de coronahoax tot de principiële vraag leidde: de overheid gehoorzamen of hardop uitspreken wat ik hier werkelijk zie gebeuren. Ik koos voor het laatste. Nu die fase voorbij is, contact is hersteld, zie ik dat alle spanning op dit punt is weg gevallen: wat iemand ook gekozen heeft, Liefde is het beste dat er Is.
Dan denk ik vanzelfsprekend ook aan mijn dochter, die om redenen geen contact wil, en dat de bloem die ik hier voel open gaan ook voor ons open gaat. Dan zie ik opeens heel makkelijk dat al mijn meer dwingende taal in e-mails door de jaren heen vanzelfsprekend het gewenste doel van een ontspannen relatie niet konden realiseren. Ik heb al die tijd zaken beoordeeld volgens een soort script van rechtvaardigheid, een programma in mijn donder, zonder de werkelijk spelende energieën te herkennen en doorvoelen. Ik had tegen mijn dochter op zeker moment gezegd dat het verleden als pijnmoment nu bekend is, een relatie begint hier en nu. Daar heeft ze zich niet herkend gevoeld, en ik begrijp dit nu. Ik heb nooit bedoeld dat iets onbespreekbaar is, ik beoogde dat we alles kunnen bespreken als geen verleden onverminderd contact nog langer in de weg staat. Als ik in de kop zit, rationeel opereer, ben ik eenvoudig niet goed wakker. Dan werk ik met woorden, betekenissen en logica. Waarmee ik weiger te voelen wat daar vóór ligt, wat Oorsprong is, het Enige dat springlevend is. Blinde vlekken vallen vrij deze dagen.
De covidhoax toont aan dat de mensheid verregaand tot massagedrag te manipuleren is; ik meen dat het een uitgelezen moment voor een ieder is om met zichzelf in het schone te komen. En het voelt precies zo: mijn broers klinken lief, evenwichtig, helder, met ieder woord gemeend. Dat ik me af vraag wat ons ook alweer verdeelde? O ja, het verleden.
Steeds weer dat verleden. Verleden is altijd sneu. Of, als je verleden juist leuker dan je heden is, dan is hangen eraan nu sneu. In beide gevallen is het het vermijden van Actualiteit, Zintuiglijkheid, je Ware Wezen.
Wezen is geen ding, het is een werkwoord. Het woord wordt wel als ding genoemd, maar dat is Wezen feitelijk nooit. Het neemt geen objectieve vorm aan. Wat verschijnt, verschijnt altijd kortstondig, het Wezen erachter krijgt geen boreling ooit te zien. Omdat je Dit Wezen Bent.
Het is een schok of een bevrijding, het levert traan of ontwaakte buiklach. ik voel me veelvuldig volstrekt ontwapend in het leven staan, er tegelijk zeker van dat ik zonder programma niet besta. Een vreemde gewaarwording. Die vreet aan oude overtuigingen en ponskaarten in mijn systeem, zoveel is zeker. Dit heet rijp maken voor… Ik ben niet in controle als het gaat om egodood, doch zekere Intentie zal hier stellig helpend zijn. De Intentie die wat zich ook maar aan dient voorrang boven mijn ingebeeld verlangen verleent. Dan is het gedaan met verdeeldheid, geschiftheid en de zoektocht naar wat je altijd al was.
Dan is ieder nieuw werk een spontaan werk. Dan is wat zich maar aandient de schrijver, schilder, zanger, danser, instrumentalist, kortom vormgever van wat Origineel zonder vorm is.
Niemand heeft een andere werkelijkheid nodig; het is precies de huidige werkelijkheid die reëel is en het geeft te denken dat politiek altijd alleen over andere tijden spreekt. Niemand heeft politiek nodig. Als dit door genoeg mensen wordt beseft herkent de Oerkracht in ons de meest diepste wens: samen leven zonder onderscheid. Daar maakt Woke dan van dat we alle neigingen moeten onderscheiden en van een eigen naam en vlag voorzien. Het is zo ridicuul dat ik verder commentaar hier even passeer.
Iedereen is goed genoeg. Kuddegeest raad ik af, maar als me gelooft, wat heb ik je dan wijs gemaakt?
Iedereen is goed genoeg, zonder vergelijking, zonder denken, en dit vreest ongeveer iedere moderne boreling, want dit besef maakt Innig Stil. Als je dit niet wilt heb je altijd je telefoon. Als die stuk is voel je grote paniek. Dat stukje techniek heeft je beet, het is niet andersom.
Iedereen is goed genoeg, maar een globalistisch georganiseerde kracht wil een ieder doen geloven dat je de Staat nodig hebt, een gezag boven je. Toen ik mijn verbazing over de volgzaamheid van mensen vanavond aan de eettafel uitsprak tegen Karin, zei ze: ¨Velen zijn al verregaand vergiftigd, dat bewustzijn leeft al niet meer.¨
Hollywood kwam met al die films weet je nog? Destructie, zombies, al die waanzin. Ik hield niet van films. Ze duurden me te lang, ik zag het effectbejag. Als de werkelijkheid nu mensen ontwaakt dan is het uit de valse droom van overheid en Hollywood geloven. Een investering van een geheel leven. Dat ga je niet snel toegeven. Ik ben blij en dankbaar dat ik het al nooit geloofde.
Ik zwam maar wat.
Het woord ´zelfkant´ heb ik altijd interessant gevonden. Waarom? De verbinding van jezelf zijn en aan de kant liggen zit erin. Mindfuckword. But then again: which word is not?
Laat mij, tot slot een improvisatie spelen en opnemen die ik zal delen, ongeacht het resultaat. Ik sluit het woord en dank de lezer.
Aanwezig in deze stap 