Het is waar: ook WordPress speelt een naar spelletje in de moderne tijd. De statistieken van dit weblog komen niet overeen met de werkelijke bezoekers, heb ik andermaal geconstateerd. Ontmoedigingsbeleid.
Volgens de statistieken kreeg ik gisteren precies één bezoeker. Maar Karin heeft de site bezocht, en heeft via hotspot een eigen IP-nummer, Rob Scholte heeft mijn vorig bericht gezien en op zijn site geplaatst, en ik mocht een eerste like ontvangen van een dame met een prachtig weblog. Dat zijn er al twee meer dan de statistieken vermelden. Dan valt het natuurlijk ook op dat het pdf-bestand dat ik in vorig bericht achter liet maar liefst 28 maal is gedownload.
Dit alles geeft te denken. Is er hiermee meer of minder reden om van word-sup-press.com weg te gaan?
Ik heb al een account op Substack.com, een plek waar door mij gewaardeerde lieden publiceren, maar ben hier nog niet blijvend actief geworden. Ik probeerde afgelopen nacht uit hoe het was mijn vorig bericht daar te plaatsen en kreeg het niet voor elkaar de afbeeldingen op de gewenste plek te krijgen. Moet wel mogelijk zijn, en anders vraagt het een compromis. Ik denk dat het een goed idee is zowel hier als op Substack gedurende enige tijd mijn nieuwste berichten te plaatsen en zo uit te vinden hoe zaken uitwerken.
WordPress zal mogelijk kunnen vallen over de titel die ik voor dit bericht heb gekozen. Al mijn online materiaal ligt onder het beheer van WordPress, ze kunnen mij wellicht schorsen wegens onwelgevallige opmerkingen over hun beleid. Dan ben ik al mijn blogs kwijt. Dat is dan maar zo, ik vrees het niet. Het enige dat ik vrees is zelfcensuur, en daar ga ik gelukkig zelf over.
Hé mensen die bij WordPress werken, is het niet eens tijd oprecht met jezelf te zijn en de misdaad te verlaten als je de info-oorlog in de smiezen hebt gekregen? Tis jouw geweten, niet de mijne; het lijkt mij louter goede raad.
Ik ben een klant, geen medewerker aan het verraad. Als je als klant vertrekt vanwege het vals beleid van de provider, gooi dan je computer ook maar meteen weg, zeg je internetverbinding op, want niets is meer vrij online. Het wereldwijde web begon geheel vrij, om alle latere slachtoffers erin te lokken.
Ik heb aardig wat tijd gestoken in het online onderzoeken van vrije spreekbuizen, maar je hebt niet overal zomaar belangstellenden vergaard, en voor je het weet heb je dertig accounts lopen die je moet vullen. Dus ik hield het eenvoudig. Maar ik denk nu dus al het dubbelspoor WordPress en Substack en ik zie geen reden om daar niet meer mogelijkheden aan toe te voegen. De censuur neemt enorm toe, meer pijlen op mijn boog kan dan geen kwaad.
Moet opeens denken aan wakkeren.nl. Ik ben enkele jaren terug gevraagd daar te publiceren. Die uitnodiging heb ik aangenomen, op zekere moment verwaterde mijn interesse, al geruime tijd publiceer ik er niks meer. Zeker een optie die mijn hernieuwde belangstelling heeft. Geen idee hoeveel mensen daar komen lezen, maar als het er slechts één is, die dan na lezing van mijn tekst geen gifprik gaat halen, dan is mijn missie volkomen geslaagd. Ik wil geen wereld redden. Ik ontmasker illusie en bedrog waar ik het zie, en wie mijn ontdekkingen ontdekt, heeft mogelijk een beter leven daarna.
Mijn credo is: oprechtheid begint als jezelf, er is geen leugen in de wereld die mij noodzaakt hiervan af te wijken.
Anders gezegd: al mijn afwijkingen bestaan als de neiging nog iets van de wereld te willen. Dat zijn de momenten dat ik de buitenkant der dingen boven het Hart in alles plaats. Dat is mijn probleem, en daar heeft geen Klaus Schwab of Bill Gates schuld aan.
Eerst was het woord, toen de schepping. Waarom? Omdat woorden afscheiden en afscheiding nodig is wil er van schepping sprake kunnen zijn. Wie woorden verliest, verliest het universum. Dat kan middels gif en Alzheimer, dat kan ook volstrekt bewust en vrijwillig.
Dank lieve lezers, door WordSuppress niet gaarne erkend.
Mag graag besluiten met één van de grote woordkunstenaars uit het Nederlands taalgebied: Drs. P.
Aanwezig in deze stap 