De lange periode van iedere dag regen had me lui gemaakt, met als gevolg dat ik ook bij mooi weer niet voor lange wandelingen koos, maar binnenshuis non-dualistische teksten van Wolter Keers redigeerde of buiten in de tuin las in Een Cursus In Wonderen. Ook de werkzaamheden in de tuin waren flink afgenomen, ik merkte dat mijn lijf logger en zwaarder was geworden. Gisteren besloot ik dat het tijd was deze tendens om te gooien.
In de achtertuin had ik een week eerder op het hoogste deel over een ruime rij bonen in de grond gedaan, met stokken erbij waarlangs de planten omhoog kunnen klimmen. Aan weerszijden van iedere stok gingen twee bonen de grond in; de meeste ervan komen reeds uit. Gisteren ben ik een tweede rij gaan voorbereiden voor het ontvangen van broccoli zaden. Ik heb een diepe geul gegraven, onze compostbak er geheel in geleegd, tuinaarde erover heen en de zaden uit gezet.
Vandaag heb ik reeds ontluikte specerijen in grotere potjes gedaan en terug in het keukenraam kozijn gezet. Vervolgens weer Wolter´s teksten gaan redigeren, waar ik maar niet mee wist te stoppen en waarbij mij meerdere malen een schaterlach werd ontlokt; zijn humor ligt mij goed. Toch, op zeker moment drong zich de gedachte op nu toch eindelijk eens een langere wandeling aan te vangen. Camera, tabak en huissleutel mee en ik kon gaan. Maar toen viel mij in dat het wel prettig zou zijn als ik ook een rugzakje met schepje mee zou nemen; ik mocht nog eens een leuk pril boompje tegenkomen! Terug het huis in, genoemde zaken gepakt, en nu dan toch eindelijk op stap.
Prachtige dag, voelde goed in beweging te zijn, en het bos verwende me al snel met de fraaiste taferelen: de vitaliteit van ontluikend groen, verrijkt met de witte bloemen van wilde knoflook en blauwe kelkjes van een soort schoonheid waarvan ik de naam niet ken. Het was hier, meteen al de eerste 50 meter bos inwaarts, dat ik een klein boompje uit groef. En nog geen twintig meter verderop zag ik een klein wondertje staan dat warempel wel op een eikenboom leek. Te groot om uit te graven, maar wellicht kon ik een klein exemplaar vinden? Ik vond vier exemplaren, waaronder één die klein genoeg was om veilig met kluit uit de grond te halen en in mijn rugzak mee te nemen. Ik was er opgewonden van. Ik zie nooit eikenbomen in Ierland, was dit er werkelijk één? Ik wilde snel naar huis om de overlevingskans van mijn vondsten te vergroten door ze zo snel mogelijk een plek in de tuin te geven. Op de terugweg nog wel even driemaal varens mee gegrist, waaronder het soort dat eerst lange stelen produceert om in de lucht tot de meest fraaie groene langzame explosies te komen. Zou fantastisch zijn als die het ook wil gaan doen in onze tuin, maar toen ik als kind eens een exemplaar van dit soort transporteerde van de duinen naar de tuin van het ouderlijk huis, overleefde deze het helaas niet. In dit geval heb ik wederom voor de meest kleine versie gekozen, zodat de verhuizing wellicht minder schokkend zal zijn, de nieuwe bodem snel zal wennen.
Nadat ik de twee boompjes en de drie varens had geplaatst, ging mijn aandacht vooral naar de boompjes uit: lieten ze hun kopje hangen? Eentje een beetje, maar drie uur later toonde deze reeds vitaler en zojuist in het duister lijkt deze geheel hersteld. Het eikenboompje leek ook nog onverminderd in goede vorm. Ik had ook in dit geval, voor ik ze plantte, wat laatste restjes uit de compostbak met tuinaarde erop onder het wortelgestel gedaan en alles goed vochtig gemaakt. Boompjes zijn intelligent, verstaan liefde meestal beter dan mensen. Ik heb er een goed gevoel over. Het meeste dat ik uit het bos heb gehaald is gaan floreren, het beroerde kletsnatte weer met storm heeft echter wel schade aangebracht. Zal zien hoe nu het herstel verlopen zal, of het weer nog mee wil werken.
Ik zeg ´het weer´ in plaats van wat ik beoogde te zeggen: ´de weergoden´. We hebben overduidelijk te maken met kwaadaardige manipulatie van het weer. De wapenen die tegen de mens van vandaag worden gebruikt zijn zeer talrijk, ik zal de opsomming hier niet geven. Mijn antwoord op de waanzin is feitelijk steeds dezelfde: niet in de waanzin mee gaan, er niet meer tijd aan besteden dan nodig is om je ervan te verschonen en ervan verschoond te blijven. De tijd die hierna resteert is wat mij betreft geheel voor oorspronkelijk en creatief bestaan, waarin we vermeerderen wat werkelijk ons hart heeft.
Het is waanzin je de gehele dag druk te maken om wie je willen overheersen; maak je je er toch druk om dan overheerst het je leven inderdaad en hebben wie je willen vangen je beet. Trap er niet in, het is werkelijk niet nodig.
Als van de pakweg 8.000.000.000 mensen op deze planeet een klein deel, laten we zeggen 33%, niet psychologisch in het horror drama van de globalisten zit, dan leggen de globalisten stellig het loodje. Dan zullen hun plannetjes niet werken.
Is het niet bizar dat 8 miljard mensen zich door een relatief zeer klein aantal mensen in de luren laat leggen middels mind trickery? Herken de mind trickery in jezelf en stap er uit. Wacht op niemand, stap er uit, wees al je broeders en zusters tot voorbeeld door vrij en blij te zien. Niet omdat je iets ontkent, juist omdat je hebt erkend en tot de enig intelligente keuze gekomen bent die er te maken is.
Ik zie nergens het faillissement van God´s schepping; ik zie louter het faillissement van de meerderheid der mensen die op ego motieven de hel in draaien. De Natuur is niet onder de indruk van alle kwaadaardigheid, die is onvernietigbaar, maar afgescheiden denkpatronen raken van dit alles stuk voor stuk in paniek. In die denkpatronen wil je niet blijven. Ze herkennen voor wat ze waard zijn is genoeg. En die patronen zijn waardeloos, dus verlaat ze en wacht op niemand voor goed leven.
Libera – Ave Verum by Tomaso Albinoni (Adagio in G Minor)
Aanwezig in deze stap 
https://robscholtemuseum.nl/joost-lips-wacht-op-niemand-kies-voor-het-goede-leven/
LikeLike