Goddank

Lezen in de Cursus In Wonderen is een rijke belevenis, steeds weer. Ben op bladzijde 80 aanbeland, en er gaat van alles door me heen als ik de prachtige woordenreeksen tot me neem. De waarheid van de woorden resoneren door in me, vanzelfsprekend worden ook mijn weerstanden aangeraakt. Dit maakt het dat ongerustheid in me op kan staan, maar dan heb ik wel even daarvoor gelezen hoe met zulke symptomen om te gaan. De waarheid bevrijdt. Waarvan? Van de illusie, van egobelangen, van valse ideeën. Ik kan dan wellicht best aardig zekere inzichten formuleren, de Cursus reikt verder dan wat ik me verbeeld.

Ik heb mijzelf niet geschapen; alleen mijn verbeelding is van mijn makelij. En die verbeelding kan niet blijven, is inconsistent, veranderlijk en eindig.

Als ik mensen hoor zeggen dat ze het knap van de voetballer Lionel Messi vinden hoe hij magnifieke manoeuvres met een bal uitvoert, dan hoor ik iets dat geen steek houdt. Messi heeft zichzelf niet geschapen, kreeg dat talent mee. Het is voor hem onnatuurlijk een bal steeds naast het doel te schieten. Als hij volstrekt in het heden is gaat alles vanzelf. We zien God aan het werk.

Tijdens het lezen van de Cursus zie ik goed dat de mijzelf toegemeten verdienste bij het maken van mooie dingen nergens op stoelt. Ik heb mijn talent niet geschapen, het is een instrument waar ik dankbaar gebruik van maak. En ten dienste stel van wat? Daar gaat het nu om. Ten dienste van mijn zelfingenomenheid, of ten dienste van het ongelimiteerd Bewustzijn dat zowel Bron als Doel van mijn en ieders leven is. Leef ik wel voor het Ware doel? Dat is steeds de vraag als ik in de cursus lees en mijn weerstanden op zie spelen.

De Cursus kent geen compromissen met dwalende geesten, maar ook geen enkele veroordeling daarvan. Op meest milde wijze wordt de lezer uitgenodigd alle geleverde inzichten te beluisteren, te horen en uiteindelijk te verstaan. Het verstaan vindt plaats als de weerstanden, vrijwillig, voor het licht dat straalt hebben plaats gemaakt.

Afgelopen dag was Earth Day, een dag om moeder aarde te eren. Een eredienst welke in flagrant contrast staat met de hel die in rap tempo op deze planeet ontvouwt. Ik heb me er verder niet mee bezig gehouden, behalve dan met de werkelijke aarde in mijn handen waar ik weer wat fraais aan onze tuin mocht toevoegen. Als ik onze tuin vergelijk met de waanzinnige wereld, dan vind ik de afbeelding bovenaan dit bericht zeer van toepassing. Ben ik zonder tijdsgeest en vergelijking, dan is het verkeren in de tuin volstrekt goddelijk.

Als jongetje hield ik van Jezus. Niet van de kerk of de bijbel, zeker van Jezus. Dat is altijd zo gebleven. Maar nooit heb ik in mijn leven zijn hulp gevraagd. Ik vond dat egoïstisch nadat ik mezelf weer eens goddeloos in moeilijkheden had gebracht. De Cursus laat echter steeds weer horen dat Jezus geen ego of valse denkwijze veroordeelt, er wordt louter werkelijkheid en liefde, onvoorwaardelijk, aangeboden, en het is ieder moment weer aan mij of ik de Heilige Geest dan wel mijn kortstondige belangen kies. En ook al bestaat er in werkelijkheid geen schuld, ik voel deze toch zeker als ik het laatste kies. Dat hoort blijkbaar bij desbetreffende psychologie.

God is in mijn ogen geen wezen in vorm, maar Oorsprong die alle vormen, dus ook dwalingen, mogelijk maakt. Om die reden vroeg ik God niets meer, ik wendde me niet meer tot het gebed nadat ik mijn ouders gezegd had dat ik me niet langer als lid van de katholieke kerk beschouwde. En nu begrijp ik mijn vergissing: omdat God geen wezen in vorm is, had ik hem ook het Wezen ontzegd!

Ik voel dankbaarheid. Ik voel dat ik weer zou kunnen bidden. Ik voel weer dankbaarheid naar God, zonder me hierin een egoïst te voelen die dit uitspreekt als het hem uit komt. De Cursus is volstrekt duidelijk: God veroordeelt niet.

Zinsneden uit de bijbel worden recht gezet, op prachtige helende wijze. De kruisiging, waarvan het kruisbeeld symbool is geworden, heeft me altijd tegen gestaan als symbool voor eeuwig leven. De Cursus zegt dat christenen dit hebben misverstaan. De Opstanding is het symbool voor eeuwig leven. God houdt niet van offeren en offergaven, want God houdt van alles dat God geschapen heeft.

Het lezen in de Cursus zet in het licht de zaken waar ik me nog aan hecht en die werkelijk van geen enkel belang zijn. Dat maakt een ego angstig, zegt de Cursus zeer adequaat, maar het laat me daar nergens mee in de kou staan, daar het boek de psychologie van de lezer volledig doorgrondt, en in iedere nuance antwoord biedt. Dit voelt als Zegen en warm welkom.

Mijn ego idee is dat alles dat ik verzameld heb nog wel eens van pas kan komen, terwijl ik tegelijkertijd voel dat die verzameling me vaak enorm in de weg zit. De Cursus zet geen druk op mij, ik zie dat ik die druk zelf creëer als ik de Cursus lees.

Karin zei me dat Marcel Messing, door ons beiden zeer gewaardeerd, de Cursus tot het rijk van New Age had verwezen. Ik denk dan meteen: dan heeft hij het niet gelezen. Het boek gaat diep, raakt alle vormen van menen te weten aan, en kan niet als een New Age fenomeen worden afgedaan.

Ik heb in vroeger dagen vaker gedacht, als ik weer eens botste tegen de beperkingen van mijn ego denksysteem: laat mij mijn pen aan God geven.

Ik voel nu vaker dat God mijn schrijven leidt, en mij tegelijkertijd toestaat mijn neurotische fratsen tevens te uiten, omdat dit mijn vrije wil is. In plaats van enige vorm van dwang toe te passen of mij schuld aan te praten, kent de Cursus de mildheid mij tot Oorsprong te verleiden, verder nog dan ik voor ik de Cursus leerde kennen toestond. Ik sta, goddank, een Besef toe dat groter is dan mijn kleine zicht, en laat me er graag door over nemen. Gradueel, ik word verleid.

Mijn ego denksysteem denkt dan echter meteen weer in vakjes, over zaken die ik dien te offeren en los te laten. Maar de Cursus denkt noch spreekt aldus. Ik ben vrij om alle stupide acties te verrichten die ik wil. De Cursus wijst me er louter op dat er ieder moment actie mogelijk is die alle mensen tegelijkertijd ten voordeel strekt, tot Bron verleidt, maar als ik wil mag ik heus nog meer verdeling zaaien.

De kerken zijn deze dagen vals, ik had nooit kunnen voorspellen dat het Internet als een biechtbank zou kunnen gaan fungeren, met iedereen als biechtvader/moeder. Maar dit is slechts nog maar een technocratische verworvenheid; God´s Zoonschap is alle mensen telepathisch verenigd, zonder nog langer de ijdele hoogspraak en prestige van technocraten nodig te hebben. Deze tijd is nu aangebroken.

Mijn slotwoord concludeert: waak over gedachten! Negeer de destructieve en verdelende, kies de opbouwende, helende en uit Liefde geboren gedachten. Geen gedachte blijft, maar aldus kunnen we ons karakter bouwen en verstevigen, onze waarneming zuiveren en tot de kennis komen waarvan geen afdwalen meer bestaat. Hiertoe bid ik voor een ieder.

Johann Sebastian Bach – Motet ´Komm, Jesu komm´ BWV299 – MacLeod – Nederlandse Bachvereniging