Harmonie als keuze

De vrije wil, daar is iets bijzonders mee. Ik kan kiezen voor God (Oorsprong, Bewustzijn, of welke naam je er maar aan geven wil) en ik kan kiezen voor ego. Punt is echter: als ik kies voor ego en afgescheidenheid dan trek ik een gevangenis rond bewustzijn op, progressief, met alsmaar toenemend lijden als gevolg. Zo bezien is de vrije wil zo ingericht dat iedere keuze die niet voor God is, in feite tot toenemende onvrijheid leidt. Dit leidt tot een helse en onhoudbare situatie die tenslotte dwingt de werkelijkheid te erkennen: de afgescheiden ego missie is op illusie gebaseerd en gedoemd te mislukken. De vrije wil is dan ook een gereedschap om de waan van de afgespleten persoonlijkheid te bewijzen aan wie daar aan vast houdt. Is het bewijs geleverd, de persoon tot overgave gekomen, dan betekent vrije wil feitelijk niets meer. Wat dan rest is eenvoudig: Uw Wil Geschiede.

Het idee dat God mensen straft voor hun zonden geloof ik niet. Er bestaan wetten en die bepalen dat juist denken en juiste acties zegen brengen, onjuist denken en onjuiste acties sorteren lijden. Dat is geen straf van God, dat is eenvoudig de uitwerking van de wetten die al bestonden voordat er een zonde werd begaan.

En is het niet vreemd dat mensen beweren dat volgens hen God niet bestaat, omdat ze niet kunnen verklaren waarom God zoveel ellende in de wereld schept? In mijn ogen scheppen die mensen zelf ellende, door zich los van God op te stellen. Maar laat ik het het bij mezelf houden: ik schep ellende als ik me van Oorsprong los heb gezongen ten gunste van mijn eigenbelangen. Al mijn onlustgevoelens, als angsten en boze buien, ontstaan als ik besef dat mijn afgespleten plannetjes steeds weer kwetsbaar zijn, nooit rust en innerlijke vrede opleveren kunnen. Nogal een ding om te erkennen, zeker als je het in al je levensmomenten toestaat. Dat is stellig nog niet het geval bij mij, en ik ervaar deze dagen dat De cursus In Wonderen mij tot dat punt drijft. Zonder dwang overigens; de vrije wil blijft in ere gehouden worden totdat ik werkelijk geheel zelf besef dat al mijn snode ego plannetjes werkelijk tot niets goeds leiden voor mij of wie dan ook.

Mijn oordelen over anderen, dat valt ook steeds meer in het licht. Ik kan over anderen oordelen en vervolgens zien dat ik lijd aan dezelfde kwaal die ik zojuist in een ander bekritiseerde. Het is niet voor niets dat een zinsnede uit een lied van Bob Marley & The Wailers me is bijgebleven. Ik sla bij mooie muziek vaak niet veel acht op de teksten, maar de volgende strofe, uit het lied Pass It On, sprak me aan en is me altijd aan blijven spreken.

It’s your own conscience
That is gonna remind you
That it’s your heart and nobody else’s
That is gonna judge.

Hier volgt het volledige lied:

Als ik in innerlijke strijd verkeer, nou, dan vind ik wel iemand die mij benadeeld heeft. Is er geen innerlijke strijd, dan kan ik zo iemand niet vinden. Dan zijn feiten eenvoudig feiten, is het duidelijk dat het aards bestaan beperkingen kent, en gaat de toewijding uit naar Oorsprong, Bewustzijn, God. Voordeel daarvan in het praktisch leven is dat ik niet meer scheld op een gevaarlijk manoeuvrerende auto in het verkeer; zonder oordeel doe ik de juiste handelingen in mijn kar en innerlijke harmonie blijft ongeschaad. O nee, dit is zeker niet altijd het geval, maar ik bespreek hier geen trofee van mijn persoonlijkheid, louter het voordeel van een zienswijze die tot me is doorgedrongen.

Vaak ben ik zelf het slecht bestuurde vehikel, bijvoorbeeld als ik iets uit mijn handen laat vallen, mijn scheenbeen lelijk stoot of nodeloos blijf hangen in een conflict met wie dan ook. Mijzelf hierover veroordelen betekent dan alleen maar meer conflict. Harmonie is dan conflict onvoorwaardelijk te aanvaarden, zodat de strijdbijl eruit valt. Opeens is het van gevecht tot feit geworden. Dan kan ik sorry zeggen.

Wil ik geluk of gelijk hebben?

Een ego in crisis vindt de ideeën, hier ten beste gegeven, aantrekkelijk; meestal zien we echter later dat als het ego aan de beterende hand is de ideeën net zo hard weer verlaten worden. De vrije wil blijft bestaan en maakt er weer een puinhoop van. Totdat de ijdelheid van de afgescheiden persoonlijkheid tot in de diepste diepte is gezien, dan valt uiteindelijk ook het laatste masker.

Harmonie als keuze, in plaats van het van buiten te verwachten.

Dank lieve lezer.

Joni Mitchell: Both Sides Now – Live at The Isle of Wight Festival 1970