¨Ik zie een sneeuwlucht¨ zei ik eind van de middag tegen Karin. Als jongetje had ik goed zicht op de tinten die in wolken nodig waren om er sneeuw uit te verwachten. Het vroor niet, maar ik bleef meermalen benoemen dat het zou gaan sneeuwen. Ging er in de middag op uit met de auto, naar Clonakilty, en trof meest prachtige taferelen. Ik geef enkele foto´s hier onbewerkt weer.
Na thuiskomst wierp de zon mystieke lichten op objecten. Ik pakte alsmaar opnieuw de camera op om vanuit de huiskamer bewijs hiervoor te verzamelen.
En zojuist, een uur na middernacht, rookte ik buiten een sjekkie en zag ik warempel een hagelsteentje in een plantenbak vallen. Binnen enkele seconden sneeuwde het! Na een minuut was het alweer gedaan, doch mijn voorspelling was waar gemaakt. En nu ben ik als het kind dat steeds weer achter het gordijn uit het raam moet kijken…komt er nog meer?
Het vriest niet maar heel snel verdwenen de vlokken niet, dus als er een flinke bui wil komen zal het toch spoedig gedurende enige tijd maagdelijk wit zijn geworden buiten. Stel me voor dat morgen meer sneeuw komt en dan de zon andermaal gouden tinten over het landschap verspreidt, o mijn goedheid, wat zal ik dan genieten!
Er is echter een dieper genieten dat meer en meer ontwaakt: het verwijlen in wat reeds het geval is in plaats van wensvervulling te volgen. We hebben de afgelopen weken heel veel regen gehad, dan is het wel lekker als je dat weer ook kunt waarderen. Iets anders willen hebben dan het is, –het is zinloze zelf pijniging. Dan bedoel ik vanzelfsprekend niet dat ik geen extra kledingstuk aan zal doen als koude mij bereikt, of dat honger lijden aanbeveling behoeft als er eten beschikbaar is. Zaken die echter niet te veranderen zijn, die vragen om omarmd te worden, dan valt de lijdende wens die iets anders wil vanzelf weg.
Tijdens wandelingen zien Karin en ik vele luxe grote woningen, en steeds heb ik het gevoel dat wij rijker zijn met ons kleine optrekje. Alles is naar ons zin. Beiden voelen we dat we nog nooit zo fijn gewoond hebben. De temperatuur in huis is constant aangenaam. De keuken biedt voldoende werkruimte om de mooiste maaltijden te bereiden. De eettafel van donker hout, met kaarsen erop, ademt natuur; het laminaat werkt hieraan mee. Sfeervolle verlichting, een laptopje met fraaie kleine luidsprekertjes waardoor elke muziek komt die we maar wensen. Mocht het internet uitvallen dan heb ik een externe harde schijf vol met meest prachtige muziek; de rest van ons leven is tekort om dat allemaal te beluisteren. Ik wil maar zeggen: we komen niets tekort. En als ik in de avond een ligbad geniet met waxinelichtjes om me heen, op de mobiele telefoon vol interessante sprekers een bestand van Marcel Messing open, dan overkomt het me weer: wat een rijkdom!
Sneeuwt het eigenlijk alweer? Even kijken…nee, geen enkel vlokje. Maar wel een glimlach. Ik vind de sneeuw die niet valt toch lief. Ik ervaar de laatste tijd weer sterk liefde voor wat men abusievelijk ´dode objecten´ noemt. Ik heb nog nooit een dood object ontmoet, ik beleef ze als springlevend. Dus zelfs ook als ze afwezig en alleen maar in mijn gedachten zijn.
Schoonheid ligt voor de hand als je het Wonder van bestaan beseft. Dan is een verroeste prullenbak die uitpuilt van de rommel in staat liefde op te wekken. Een gevallen boomblaadje dat danst in de wind kan dan diep ontroeren.
Ik lees al enige weken het boek The Answer van David Icke. Ik beveel het een ieder aan. Ik ben geen vlotte lezer en heb nog slechts een achtste deel van het geheel geproefd en voel me gezegend met wat me wordt mede gedeeld. Het is een prachtig antwoord op de kwaadaardige agenda van de psychopaten die we zien uitrollen, en legt tegelijkertijd uit dat haat geen antwoord is maar juist inhaakt op wat niet wordt gewenst. Je wordt waar je tegen vecht. Het is voldoende niet mee te gaan in de waanzin, dit op ieder punt ervan te weigeren. Daarbij helpt het vanzelfsprekend wel je volledig uit te spreken vanuit het Hart, opdat het antwoord op de waanzin wijd mag worden verspreid, beschikbaar gemaakt voor iedereen.
Ieder mens kent voorkeur en afkeur. Het geschrift de Hsin Hsin Ming van Seng-ts´an spreekt hier prachtig over, zal ik hieronder als download aanbieden. Met een enkele aantekening erbij. Het geschrift opent met de zin The Great Way is not difficult for those who have no preferences. Gezien het feit echter dat voor- en afkeur onvermijdelijk zijn, vond ik het een hele verbetering toen ik in een aangepaste vertaling las: The Great Way is not difficult for those who have no attachment to preferences. Dit gezegd hebbende zal de lezer de waardevolle tekst nu zonder zelfverwijt kunnen beleven.
Ik eindig graag met muziek. Angelina Jordan verraste mij vele jaren geleden, ze was nog een kind. Wat ze sindsdien heeft gepresteerd is fenomenaal. Ik voel echter altijd weer huiver als de muziekindustrie negatieve invloed op oorspronkelijk talent laat gelden. Om deze reden kies ik voor de opname die mij kennis met haar liet maken.
Aanwezig in deze stap 