Tranendal & veerkracht

Rob Scholte – Tranendal

Als ik de statistieken mag geloven heb ik de meeste dagen één bezoeker op mijn blog, op een goede dag vier. Ik neem aan dat, behalve shadowbanning, het manipuleren van de statistieken bij het ontmoedigingsbeleid horen. Want er zijn dagen dat de statistiek slechts één bezoeker meldt, terwijl ik uit eerste hand weet dat twee mensen mijn laatste schrijven gelezen hebben. Bedrog is onderhand overal. Zo een jaar of langer terug koos ik er vaker voor een link naar mijn laatste blogbericht achter te laten in reactieruimten op Twitter; dit had flinke invloed op de statistieken. Afgelopen week besloot ik tweemaal tot hetzelfde procedé en dit had nu geenszins dat effect. De boel wordt goed dicht gespijkerd.

Alles van waarde moet stuk, het is mij een raadsel waarom zoveel mensen dit nog niet zien. Velen zien het wel natuurlijk, maar hebben er belang bij te doen alsof ze het niet zien. Zag vandaag een kort deel van een docu over de klimaat oplichting: het bedrog is bij zeer veel mensen bekend maar andere belangen, en ook angst, zorgen er voor dat ze niet in alle oprechtheid met hun wetenschap naar buiten komen. Bijvoorbeeld de wetenschap dat wetenschap tegenwoordig van bedrog en manipulatie aan elkaar hangt. Hoeveel procent was het ook alweer?, –ik meen 93% van de ´wetenschappers´ is bereid te bewijzen wat de financiers van hen vragen. NSB-ers leken altijd uitzonderingen, maar ik vermoed dat dat indertijd ook al niet het geval was.

Tijd voor een peukie buiten, ben benieuwd of de nonnen weer van de partij zijn.

Fotograaf mij onbekend

Nee, ze zijn niet komen opdagen, en dat is best jammer, want ze zouden genieten van de metamorfose die in de tuin plaatsvindt. Bovenop het muurtje vanaf de weg tot aan ons huisje heb ik opgegraven stenen gelegd, daartegenaan over de gehele lengte natte kleiachtige grond aangebracht, hier overheen donkere aarde geperst en vervolgens flora van allerlei soorten, in de nabije omgeving gevonden, erin geplant. Dit alles verricht veelal in de regen, zo geo engineering het tranendal wil. Klimaatcrisis my ass!

Omdat de watervloed in de achtertuin het werken aldaar onmogelijk heeft gemaakt zonder in een moeras ten onder te gaan, heb ik daar geen stenen meer opgegraven. Om die reden heb ik van de reeds aangelegde paden weer stenen weggenomen voor op het eerder genoemde muurtje. Voor de paden is nu een nieuw idee tot mij gekomen, welke ik uit zal voeren na een goede periode droogte: spelen met kleuren zoals in de afbeelding die ik online vond.

Vrijheid al altijd al het geval, maar onze hersenen zijn in staat, middels het geheugen en jankend verlangen, ons voortdurend van lijden te voorzien. Wat me doet denken aan de man die zei: ´ik heb een verschrikkelijk leven achter de rug; gelukkig is het meeste niet uitgekomen´.

In het Nederlands taalgebied bestaat een gedicht dat door verschillende lieden aan verschillende auteurs wordt toegedicht, Rob Scholte exposeerde er meerdere versies van in een tijd dat de barbaarse Nederlandse politieke krachten hem het leven weer eens ernstig zuur maakten. We doen onszelf van alles aan, maar zonder dat weten instanties mensen ook goed te vinden om enorme ellende teweeg te brengen.

Rob Scholte – Bemoediging – 200x200cm Acrylverf op doek

Heb afgelopen dag veel aan mijn dochter gedacht, met wie ik geen contact meer heb. Of toch? Met alle beperkingen van dit aards bestaan heb ik toch ook gevoeld dat wonderen bestaan, ja, gekker nog: dat ik die met de juiste intentie kan laten plaats vinden. Nee, dit is geen overmoed. Een goede vriend, die niet specifiek in God gelooft, zegt dat hij innerlijk om hulp kan vragen om zo zijn bescheidenheid te bewaren. Zodra we denken dat we zelf de daders van zegeningen alsook rampspoeden zijn, zijn we feitelijk dwalende. Ik dacht weer aan bidden, en wist dat dit feitelijk al bidden was.

Rob Scholte – Geloof en Gebed verrichten wonderen – Acrylverf op doek

Och, laat mij eindigen met Johann Sebastian Bach, het prachtige Adagio, in de versie van Elise Robineau – Concerto en re mineur BWV974 – Adagio d’apres Marcello – Piano & Cello.

Wie nog te vertrouwen?

Collage van Sammy Slabblinck

Jiddu Krishnamurti stond bekend als een beeldenstormer die zei: volg geen enkele guru; met deze boodschap won hij een miljoenen publiek van volgelingen. David Icke is een journalistiek schrijver die stelt: geef je autoriteit niet weg aan wie dan ook; dit heeft hem tot autoriteit voor velen gemaakt.

Hou me ten goede, ik bekritiseer deze twee lieden en hun boodschap niet, stel eenvoudig vast hoe de menselijke psychologie in dit soort zaken werkt. Monthy Python heeft hier speels op geparodieerd.

Kijkend naar de wereld, de bedroevende toestand ervan, – die sinds de eerste Covid lockdown vier jaar geleden alsmaar duidelijker is geworden en nog altijd lijkt te escaleren middels de meeste grove nonsense en vormen van afleiding van wat er werkelijk speelt -, rijst de vraag: wie is er eigenlijk nog wel te vertrouwen?

Er zijn heel wat lieden die het volk, dat zich verzet tegen de New World Order, naar de mond praten. Dan vallen ze door de mand. Donald Trump blijft Covid vaccins roemen, Robert Kennedy hoor ik de genocide in Palestina niet veroordelen. Van beiden kennen we beelden dat ze bij de Klaagmuur in Israël staan; een ieder die daar zijn of haar hoofd tegen zet is in mijn ogen gecorrumpeerd en volstrekt onbetrouwbaar. Israël heeft America in the pocket. Ook de president van Argentinië, Javier Milei, zag ik al met een keppeltje op staan huilebalken op dezelfde plek. De wereld is één grote cult voor wie op de heersende machtsstructuren mee willen varen. Ik zie geen enkele reden er wie dan ook te vertrouwen.

Of toch wellicht Hillary Clinton?

Dan heb je de critici die buiten de machtsstructuren om leken te opereren, zoals Alex Jones. Maar die is nu netjes ingelijfd in het bedrijf X van Elon Musk. Mensen die Elon Musk vertrouwen, omdat hij voor het vrije woord zou zijn, letten niet goed op. Hij is niet voor het vrije woord, maar voor een algoritme dat zich laat vangen in de zinsnede: freedom of speech, not freedom of reach. Pure censuur vanzelfsprekend. Mensen die dit niet willen erkennen willen maar al te graag een verlosser van de waanzin, waarin de wereld verkeert, zien. Elon Musk is die verlosser niet, en zijn aangenomen apostel Alex Jones al evenmin. Elon Musk zendt al jarenlang satellieten de ruimte in om van de aarde een microwave en surveillance globe te maken. Hij wil namaak intelligentie in de hersenen van mensen planten. Geen verlosser nee, maar iemand die met zijn gestotter en veronderstelde genialiteit een ieder bedondert.

Kan nog heel wat namen noemen, maar dat is hier niet mijn bedoeling. Ik wil komen tot de afweging: is wie dan ook mijn vertrouwen waard? Is niet het enig geloofwaardige antwoord op de vraag wie nog te vertrouwen, die welke jezelf als antwoord kent? Waarom ligt dit niet het meest voor de hand? Omdat mensen zichzelf niet kennen. Het enige dat ze kennen zijn de aangeleerde en van jongs af aan opgedrongen imago´s die in hen spelen. Imago´s die te besturen zijn door informatie. Reden waarom we ook wel van Infowar kunnen spreken. Die is niet met Covid begonnen maar al zo lang gaande als zelfreflectie, en sindsdien ook manipulatie bestaat.

Alleen ik ben te vertrouwen, maar ik heb mijn vertrouwen aan anderen uitgeleend, en ben bang dit terug te nemen. Dus ook ik ben niet te vertrouwen. Herkenbaar? Dan zijn we bijna bij de kern van het probleem.

Ook ik ben is een illusie, een misleiding. Zeker, we kunnen niet functioneren zonder dit zelfbesef in de moderne wereld, maar is het nodig daar te kunnen functioneren? De moderne wereld is één groot gekkenhuis, waar de gezonden van geest worden opgesloten en de grootste criminelen mooie pakken dragen. Dit gaat voort zolang individuen (onverdeelden) zich als verdeelden blijven gedragen. Omdat ze de waanzinnigen blijven volgen.

The Bronze Buddha at Kamakura, 1897, Kazumasa Ogawa. The J. Paul Getty Museum

Ik ben geen volgeling van de Boeddha, maar waardeer volstrekt wat ik van hem begrepen heb: het leven is lijden en lijden komt voort uit begeerte. Bij een groep willen horen is zo een begeerte. Wie aan het lijden weet te ontsnappen wordt zelfgerealiseerd genoemd, maar er zijn stoutmoediger boeddhistische leraren die het bestaan van een zelf volstrekt ontkennen. Wie ben ik? Wie stelt de vraag? In wie komt de vraag op? Wie is door de vraag in verlegenheid gebracht?

Filosofische vragen hebben mijn inziens nooit de bedoeling gehad tot een afgerond antwoord te komen, dat leidt altijd tot rampspoeden. Filosofische vragen zijn er om verwondering op te wekken, stilte en oorsprong te hervinden.

Heb ik nu gesteld dat je niemand moet vertrouwen? Nee, ik vertrouw mensen heel vaak. Maar het is wat specifieker: bepaald gedrag vertrouw ik, ander gedrag niet. Ik acht vertrouwen als een zeer belangrijke sociale factor, waardoor relaties kunnen ontstaan en zich verdiepen. Ieder ontmoeten begint met vertrouwen, totdat er reden tot het tegendeel ontstaat. Ik vertrouw iemands daden hier wel, daar niet. Als mijn vertrouwen in iemand geschaad wordt, ligt dat feitelijk niet aan die ander, maar aan mijn beoordelingsvermogen.

Iedere crisis van vertrouwen is naar mijn inzicht dan ook een gebrek aan vertrouwen in mijzelf. Of in mijn niet-zelf, boute boeddhisten in acht genomen. Kijken waar het probleem van keldering van vertrouwen zich voor het eerst voor doet is een kwestie van integriteit. De wereld is knettergek, wie is hiermee begonnen?

Dank aan de lezer!

.

Na regen komt zonneschijn, heb wel geduld

Regen, regen, regen, de hele week, en dan opeens een dagje zon. Ik keek in de lucht, meende dat de zon verduisteraars nu wel een tapijt van chemtrails zouden leggen, maar nee, de wolken die ik zag vertoonden natuurlijke vormen.

De afgelopen week was ik met de achtertuin in de weer geweest. Veel gevoeld hoe het is in een moeras weg te zakken. Ik had al eerder grote delen van het armoedige zeiknatte gazon omgespit, en daarmee was ook de wat vastigheid gevende wortelstructuur verdwenen. Kwam ontzettend veel stenen tegen, wat het werk vertraagde. Ik legde er al een deel van een pad van aan. Kwam op zeker moment een enorme steen tegen, zo een 20 centimeter diep, welke ik onmogelijk in mijn eentje daar weg kon krijgen. Besloot toen deze op te richten, zodat deze als als sierstuk dienst zou doen. Met schep en riek kreeg ik er wel beweging in, dan hoorde ik de grond eronder slurpen, maar mijn duwen of trekken aan het gevaarte bracht niet het gewenste resultaat. Op zeker moment zag ik het stuk scheepstouw, dat hier al lag toen we hier kwamen wonen. Deze legde ik om de puntige kant van de steen, zodat ik deze touw trekkend kon kantelen, de andere vlakke kant op de bodem zou rusten. Wow, dat ging goed, maar toen de steen in een hoek van 45 graden was, glipte het touw over de punt en viel ik achterover in de modderpoel. Heel even dacht ik aan de uitroep ´shit!´, maar deze werd feitelijk op voorhand voorkomen door de inval dat ik me geen zorgen meer hoefde te maken smerig te worden. Heb vervolgens nog twee uur onbekommerd in het moeras verkeerd. Omdat de waterafvoer totaal niet geregeld is, en de oplossing hiervoor nog op zich laat wachten, heb ik wat geulen gegraven. Het water komt samen in een punt vanwaar ik de boel met een tuinslang af kan voeren naar de put bij de parkeerruimte.

Deze dag meestentijds de zon genoten, en alle plantenbakken nagelopen. Veel onkruid en graspollen verwijderd, goudsbloemen en zaden ervoor in de plaats gedaan. Ook in de perken zaden van allerlei soorten uitgezet, waaronder ook zonnebloemen. Als dit alles grotendeels aan zal slaan kunnen we een zeer kleurrijke weelde verwachten. Van alle boompjes die ik uit bos en velden heb gehaald, is er slechts eentje die nog geen duidelijk teken van leven vertoont, de overige hebben er duidelijk zin in. Terwijl ik met dit alles bezig was kwam er een vrouw met kinderwagen langs, groette me hartelijk en vroeg: ¨Are you the artist?¨ Ze verwees hierbij naar de schilderingen op bakkersplaten die ik tegen muurtjes had geplaatst. ¨Yes, do you like it?¨ ¨Yes, very much, saw them before. It is pointilism, isn´t it?¨ Ik moest lachen en zei: ¨You can call it that.¨

Na alle werkzaamheden mocht ik van een broer familiefoto´s ontvangen, waaronder foto´s van mijn moeder op jonge leeftijd. Gek hè, dan kijk ik meteen of ik daar de pijn kan zien die haar vader en een broer haar toen al hadden aangedaan. Seksueel misbruik is zeer in de aandacht in deze dagen, ik meende in vroeger dagen dat pedofilie zeldzaam was en leerde vandaag weer dat het alleen maar ernstiger is dan ik gisteren nog dacht. Satanisch misbruik is wijd verspreid. Waarvan daders veelal vroeger slachtoffer waren. Recidive, een psychologisch fenomeen waar de satanisten mee werken. Programmeren door trauma. Ik heb vaker beweerd dat ik blij ben dat mijn ouders de Covid waanzin niet hebben hoeven meemaken, en nu denk ik: òf zou mijn lieve moeder wellicht haar wonden juist beter hebben kunnen verwerken door de alomvattendheid van kindermisbruik te beseffen? Waarbij ik denk aan Anneke Lucas, haar bijzondere verhaal. Een korte video en een interview van Jorn Luca met haar volgen hier.

Tja, en dan sturen we zes agenten naar Hans Teeuwen die in een filmpje een luchtdrukpistooltje had liggen, dan laten we mensen in…nee, nee, nee, geen opsomming nu, de afleiding is al genoeg. Er komen kort gezegd ontzettend veel ongerijmdheden in het nieuws, opzettelijk, om de ware oplichtingspraktijken die spelen onzichtbaar te maken. En als je al meent het ware probleem ontdekt te hebben dan blijkt het wéér een dekmantel te zijn. Karin kocht tandenstokers, ik bemerk dat ik het ontwerp ervan verdacht vind. Het is geen paranoia, maar de louche lieden zijn zozeer geïnfiltreerd in ieders leven dat het mijn kritische zin stevig heeft bekrachtigd. Symboliek is overal en doet zijn werk, wat pas stopt als mensen de tekenen weten te lezen.

Soms ben ik opeens intens moe van alle zienswijzen, irriteren mensen me als ze meningen geven in plaats van hun meest directe ervaring. Dat overkwam me afgelopen nacht ook nadat ik mijn laatste bericht hier had geplaatst en ik noteerde op een velletje papier:

Skip all programs
for a day
week
month
Also inside programs!

Want ik dacht: iedere strategie die lijden wil oplossen begint met dat lijden. Mogelijk is iedere oplossingsstrategie gebonden aan de matrix, is iedere uitgang feitelijk gewoon weer een ingang.

Stilvallen. Geen autoriteit, op welk levensgebied dan ook, raadplegen. Eerst voor een dag. Als dat goed voelt, voor een week misschien. Als dat bevalt kan het zomaar een maand worden. Of voor altijd.

Als je niets buiten je raadpleegt, en ook je ´weten´ binnenin je gezond wantrouwt, dan wordt je oorspronkelijk gehoor herboren. Je zintuigen gaan weer volop werken, je intuïtie doet weer mee. Als je geen leiding meer aanvaardt, binnen of buiten, kan ook misleiding niet meer plaatsvinden.

Dan zal je oorsprong spreken. Dan alleen zal je bron door je zingen. Dit, wat je altijd zocht in anderen, gevonden in jezelf, die je nooit vinden kon.

Een klein ruig oordje in Ierland

Ruigoord, 2010

We troffen overal gras in de tuin nadat we onze woning hadden verkregen, de helft ervan is ondertussen omgespit en hier en daar beplant. Uit bossen haalde ik onder andere jonge boompjes en twee rugzakken vol houtsnippers, de grond wordt alsmaar rijker. Vandaag een tweede vogelplankje in elkaar gezet, deze staat sinds vanmiddag in het perkje aan de straatkant en mocht al snel de eerste vogels verwelkomen. Veel meer gedaan, dat zal ik op later datum tonen middels foto´s.

Steeds weer blijde opwinding tijdens het werken in de tuin. Naarmate zaken vorderen, ontwikkelen zich ook de ideeën van hoe het kan worden. Daarbij heb ik vaker gedacht aan Ruigoord, de kleine vrijplaats onder de rook van Amsterdam waar kunstenaars wonen en werken. Ik kwam er altijd weer graag. Ik voel veelal dat ik de sfeer die daar heerst enigszins in onze tuin wil evenaren. Als het dan zomer is, en er wandelen toeristen door onze straat, dan wens ik dat de aanblik van onze tuin hen zal behagen, hun harten zal verwarmen.

In 2009 en 2010 maakte ik de foto´s die binnen dit bericht te vinden zijn van het kunstenaarsdorp. De volgende foto´s stammen uit 2009.

Op een vorig adres waar we hebben gewoond had ik soortgelijk gevoel. Ik had eens afgedankte houten bakkersplaten, waarop broden werden vervoerd, van een afvalhoop mee naar huis genomen en met acrylverf bewerkt. Twee daarvan zijn toen in de tuin beland, één tegen een schutting gezet, de tweede tegen een muur gespijkerd. Beide werken zijn daar toen achter gebleven, ik heb echter nog drie beschilderde bakkersplaten over die het hier goed zullen doen. Het idee dat een kunstwerk daarmee schade oploopt speelt niet in mij, ik vind het fraai te zien hoe meteorologische omstandigheden de werken verder weten te verfijnen, waarbij ook de aangroei van mos prachtige effecten oplevert.

Vanavond kocht ik wat goedkope gereedschappen, maar een goede set beitels heb ik nog niet. Mag er wel komen voor het maken van sculpturen in de open lucht. Die ook gevoelig zullen zijn voor alle weertypen. En waarvoor ik het materiaal andermaal aan bossen en velden zal onttrekken.

Ik keek vanavond verschillende filmpjes over Ruigoord, voelde iets van heimwee, maar ook de beknellende emoties betreffende een ex die mij in die tijd nog parten speelden, wat me het idee dat ik terug in de tijd wilde per direct ontzenuwde. Een kort filmpje voor wie onbekend zijn met Ruigoord.

In de kerk was vaak van alles te doen: muziek, dansen, voordrachten, poëzie en meer. De woonhuizen kenden open deuren, je kon er naar binnen gaan en de bewoner(s) treffen, zijn of haar werk bekijken. Binnen en buiten was er van alles te zien voor het oog dat natuur en schoonheid behoeft. De foto´s uit 2010 laten hiervan een en ander zien.

Mochten Karin en ik deze zomer Nederland bezoeken na ons tripje naar Frankrijk, dan is een bezoek aan Ruigoord één van mijn wensen. Niet even een uurtje, maar een veel langer verblijf waarbij ik graag ook menig foto zal maken.

Aanwezig in deze stap kan betekenen dat er herinneringen spelen; herinneringen die deze stap kunnen inspireren. In plaats van naar Ruigoord en de gemeenschapszin aldaar te verlangen, zal ik wat ik wens hier vorm geven. De openbare ruimte voor ons huis, een grasveld met perkjes, is ook geschikt voor creatieve daden, waarbij de intentie meedoet buurtbewoners tot hetzelfde te inspireren.

De lente is aanstaande. Ramen en deuren gaan vaker open, mensen komen uit hun holen. Tot op heden waren er wat kennismakingsgesprekjes met mensen, voorzie bij mooi weer langduriger samen zijn. De tuinstoelen kunnen dan worden uitgeklapt, muziekinstrumenten in het zonnetje gezet, en wie durft speelt er dan op.

Komende dag weer een rugzak met houtsnippers vullen, her en der nog enkele onlangs ontkiemde boompjes uitgraven, en dan is het tijd ons geheel te richten op voedzaam verbouwen. Afgelopen avond twee struikjes gekocht: frambozen en blauwe bessen. In april dient de tuin klaar te zijn om zaden en jonge aanplant te ontvangen. Er is nog veel werk te doen, maar hé, werken met de natuur is eigenlijk geen werk maar vakantie.

Kom ontzettend veel stenen tegen bij het omspitten van de grond. Ik heb eerder beweerd dat deze van menselijke makelij zijn, maar dat bleek een onjuiste observatie te zijn. Ik had eerst last van de stenen, omdat mijn schep maar niet de grond in wou. Nu ben ik blij als de schep hapert, ik ben weer op natuursteen gestuit! Ik verzamel de stenen, en leg er richels rond de omgespitte perken van aan. En er is veel meer dat ik ermee kan doen. Soms loop ik verstrooid te dwalen omdat ik zojuist enthousiast was geworden over drie verschillende invallen zonder dat ik daarbij tot een keuze kon komen. Dan is het even pas op de plaats, aanwezig in de huidige stilstand, en doen wat me voor de neus komt. Helderheid hersteld.

Karin heeft het prachtige idee geopperd om de saaie rechtlijnige betonnen muurtjes van stenen kleurrijke mozaïeken te voorzien. Dit idee deed me denken aan Ferdinand Cheval, de Franse postbode die eens struikelde over een steen, deze steen imposant vond en mee naar huis nam. Vervolgens nam hij meer stenen mee naar huis wat leidde tot de bouw van zijn fantasiepaleis, waar hij 33 jaar aan werkte.

Aanwezig in deze stap struikelde, en dit leverde een magnifiek bouwwerk op. Struikelen lijkt op mislukken, maar struikelen kan groot geluk blijken. De grootste zegeningen gaan vaak verborgen in de grootste tegenslag.

De lezer zij gedankt!

.