Als ik uit het raam van mijn werkkamer kijk zie ik, ook deze nacht fietsjes en een step liggen, steeds op een andere plek achter gelaten door de kinderen van de buren die nu slapen. Het aanzicht maakt me steeds weer blij. Er speelt geen angst dat de goederen gestolen kunnen worden. Mensen voelen zich hier veilig.
Als Karin en ik op pad zijn zien we het veelvuldig: vergeten of verloren spullen die niet door de vinders meegenomen zijn, maar goed in het zicht aan een hekje of pilaartje opgehangen, of anderszins zichtbaar gemaakt mocht de eigenaar ervoor terugkomen. Het toont de goede aard van de Ieren. Ik heb me nogal eens kritisch uitgelaten over het volk dat mij in hun midden toestaat, ik neem het allemaal terug. De Ier bestaat daarbij nog eens niet, en een ieder individueel bezien, hoe dik en slaapwandelend ook, roept mijn verdelend oordeel steeds minder op. En als de optreedt, dan zie ik deze en ruil deze onmiddellijk in voor het beminnen wat ik zie.
De vleselijke lust (–dat is hoe een Chinees vreselijke lust in het Nederlands uitspreekt–) maakt een verschil tussen aantrekkelijk en afstotelijk, wat liefdeloos is. Het zet de eigen lust op de eerste plaats en verdeelt aldus de wereld. Dat is niet het geval voor wie het huidig beleven boven alles adoreert: er wordt geen specifiek aandachtspunt vastgehouden. Dit voelt vrij, dit beleeft vrij, dit is vrij.
Geilheid, de vleselijke lust, daar is niets mis mee. Ik hou van dat dierlijk gevoel, de passie die ieder menselijk denken achter laat. De passie is verdacht gemaakt door religies, ik acht de seksuele kracht een voorwaarde voor heelwording. Niet om orgasme te verkrijgen, maar om het dierlijke in de mens, dat diens natuur ook behelst, volstrekt te erkennen. Vrije seks en burka´s zijn mislukte antwoorden op deze kracht. Deze kracht wil Liefde vinden, alles minder faalt.
Ons matras kwam vorige week en zo waren we weer samen, liggend en liefhebbend. Vandaag kwamen de twee gordijnen voor bij de keukendeur, een prachtige geeloranje tint van een goedkope stof die aan velours doet denken. Karin hield vroeger zeer van het licht dat oranje zonneweringen afgaven, toen ik de gordijnen had opgehangen was er geen wolk in de lucht en mocht ik dezelfde sensatie beleven. Ik wou Lief meteen bellen, maar verkoos te verkeren in ervaren zelf. Ze zou het wel gaan zien. Als je steeds je Lief moet informeren zit je nog altijd in matrix gevangen; het leven werkt eenvoudig, en zo niet.
Alles mag. Ik geloof geen enkel religieus gebod meer. Omdat ik geen enkel boek meer vertrouw. Dit betekent echter niet dat ik ben gaan stelen en moorden. Zonder voorschriften is de natuur duidelijk genoeg. Zonde is wat conflict sorteert.
Ze hebben mij verteld dat roken slecht voor de gezondheid is. Met wat er tegenwoordig aan tabak toegevoegd wordt willen ze hun gelijk bewijzen. Ze gaan hun gang maar. Roken is mij een groot plezier, altijd weer. Wel stel ik me voor dat het beroerd voor me wordt als er geen tabak meer beschikbaar is. Nisargadatta rookte en hoestte wat af terwijl hij over vrijheid en het overwinnen van gebondenheid sprak. Hij loog niet, en hij verborg niets. Vrijheid voldoet niet aan de eisen van dualistische opvattingen over goed en kwaad en zoals dingen zouden moeten. Niets moet, moeten is dwangmatig. Dwangmatig roken is geen plezier, bewust roken is lekker.
Ik ben nu zo al een tijdje bezig vrijwel dagelijks weblogberichten te plaatsen en daarin is een groeve gegraven waaraan ik gehecht ben geraakt. Ik ging door terwijl het bezoekersaantal slinkte. Naarmate ik beter ging schrijven kreeg ik minder belangstelling. Het doet er niet toe. Zeggen is een vogeltje, geen hengelen naar ´likes´.
Makkelijk is niet moeilijk doen, altijd al het geval.
Ik ben niet dankbaar voor het een of ander, ik ben Dankbaar Als Geheel.
Ik vroeger dagen had ik er veel last van, een periode van grote lengte lang, dat ik niet wist op welk altaar ik mijn dankbaarheid mocht leggen. Een merkwaardig probleem, en het was er een voor mij, want naast dankbaarheid, wilde ik ook iets of iemand om het aan te betuigen. Zo kwam ik bij goeroes terecht, zo kreeg ik geliefden, en het was allemaal dankbaarheid maar de goeroes en geliefden bleven maar niet. Zo kwam het punt dat dankbaarheid in eigen waarnemen leerde te rusten, zonder aan wat dan ook te plakken.
Dankbaarheid bleef, de schepper is nooit gevonden. Aanwezig zijn is de schepper altijd.
De hel en hemel wacht niemand. Dat is een slecht verhaal. De hel maak je nu zelf. De hemel ook, als je dit liever hebt.
De tegenstelling hel en hemel kent geen grond dan diegene die zo denkt. Ik denk zo niet meer. Ik voel dankbaarheid. Ik val in herhaling omdat dankbaarheid en Bron dezelfde frequentie kennen. Wat verklaart dat zieners nooit vermoeid raken steeds weer hetzelfde punt te benoemen, ze raken niet verveeld omdat de verzamelaar van eigen verdienste nergens meer een rol speelt. Dan ook is er geen schuld te vinden. Vrijheid is extatisch zonder piekervaring.
Karin zei: Werd vannacht ineens wakker met het gevoel: wat als jij er niet meer bent. Ben ik dan eenzaam of gewoon alleen. Ik denk wel dat ik me wat verloren zal voelen, je rare streken zou ik missen, en niet meer direct met je kunnen delen. Ja, ik zou me best eenzaam voelen. Maar niet alleen.
Karin is mijn Lief, en we kijken beiden vol verbazing hoe 7 jaar strijden deze harmonie vermag. Zonder filosofie zeggen we: ieder onze intentie heeft dit gebracht. Wat wij samen kunnen, dat kunnen we met iedereen en zo breiden we ons uit. Zonder doelstelling, omdat het doel reeds uitgangspunt is. Zonder strategie, omdat strategie per definitie verdeeld is. Aldus rusten wij met grootst gemak uit in huidig beleven, omdat niets ergens anders hoeft te zijn.
En ik plaatste dan fotootjes om publiek te trekken, en dat publiek komt niet. Ligt niet aan de foto´s, ook niet aan het publiek, en zelfs niet aan Elon Musk en zijn shadowbanning for free speech. Elon Musk is een poppetje mogelijk gemaakt in collectief bewustzijn, waarin alle vrijheidsstrijders allang gevangen zijn in het kijken naar de meester. De meester die zelf weer een puppet is. En zo voort, et cetera, dom en niet waarachtig.
Ik wilde dat mensen zouden inzien wat hier gebeurt. Omdat ik die intentie voluit heb doorgevoerd ben ik voor en achter de kwestie mijzelf weer tegen gekomen. Maar dan zonder mij, maar dan zonder zelf, maar dan zonder tegen.
Zegen is niet gebombardeerd worden als kind door een wereld die je nog niet inschatten kan. Vrede is wat die wereld nodig heeft, in iedere betrokkene met de ingebeelde wereld, om Origine, Bron, God, te laten Zijn.
Werken aan God, of om bij God te komen, is puur arrogant gezien het feit dat louter Bron bestaat.
Toen ik niet meer wist wat te schrijven voelde ik: geef je pen aan God. Nu ik die herinnering oproep weet de lezer dat ´mijn ego´ nog altijd bestaat. Het is het onvermijdelijke materiaal waar ik mee werk. Aanvaard mijn Liefde.
.
Aanwezig in deze stap 