´Verdeel en heers´ is deze dagen een motto nooit eerder zo krachtig doorgevoerd. Crisis management van vroeger dagen lijkt nu volstrekt achterhaald: conflicten worden op alle levensgebieden geregisseerd, iedere dag nieuwe in alle formaten, en dit met groot succes. Als ik analisten of politici hoor debatteren kan ik er geen van betrappen op het zien van het alles omvattend plaatje; het betreft steeds weer geneuzel in de marge van deelconflicten, waarbij, godbetert, nog partij gekozen wordt ook, daarmee verdeeldheid binnen de mensheid louter voedend.
Ik kreeg vandaag het stembiljet voor de Europese verkiezingen binnen. Ik had niet gedacht dat ik ooit nog stemmen zou, maar mijn waardering voor de mensen van Forum voor Democratie, hun consistentie in het aantonen van corruptie, manipulatie en oorlogshitserij, – waarbij steeds weer oprechte alternatieven worden aangeboden -, heeft ervoor gezorgd dat mijn stembiljet klaar ligt voor verzending naar Nederland. Mijn stem gaat naar Ralf Dekker, die de waanzin binnen het Europees Farcement in het licht zal gaan zetten.
De politiek is doodziek, dat weten ze bij de FVD ook wel. Net als Viruswaarheid aanvoerders Willem Engels en Jeroen Pols, die vele rechtszaken voeren om het dossier over alle misdaden en de verantwoordelijken hiervoor up to date te houden, doet de FVD dit. Vanzelfsprekend ook met het motief zoveel mogelijk mensen, die nog niet in de gaten hebben hoe ze bedonderd worden, te wekken uit hun droom.
Bewustwording is van het grootste belang vóór dat de invoering van Central Bank Digital Currency als een oester rond de wereldbevolking sluit. Ik vernam, – kan niet garanderen dat het bericht klopt maar hou het zeer voor mogelijk -, dat in de Oekraïne jonge mannen via geldautomaten per dag nog geen dertig euro op kunnen nemen. Willen ze meer kunnen pinnen, dan moeten ze zich eerst even melden bij het loket van de militaire dienst.
Nee.
Nee tegen onrecht, dit is de consistentie die nodig is om deze wereld voor totale slavernij te behoeden. Dit vraagt oprechtheid van ieder individu. Helaas toont het straatbeeld dat velen reeds slaapwandelen, veel dieper dan menigeen voor de eerste lockdown al deed. Alle wijzen van vergiftigen zijn geïntensiveerd, waarbij de genetische prikken een hoofdrol spelen, nog altijd, omdat de gevolgen van het slopend ´medicijn´ zich op de langere duur in volle omvang zullen bekend maken. Prikspijt komt steeds vaker voor, kan als een nieuwe psychische aandoening worden geëtiketteerd en in het psychiatrisch handboek DSM V (of zes, of zeven ondertussen?) worden opgenomen. Wellicht meteen erin opnemen een label als ´priknemer´, want het mag zeker een afwijking genoemd worden overheden en wetenschap nog langer te vertrouwen. Waarmee we bij de paradox zijn aangeland dat ik iets in de wetenschap, die ik niet langer vertrouw, wil invoeren. Zie wat ik zeg dan ook maar liever als stijlfiguur, karikaturen kunnen helpen om ogen te openen.
Wie is er nou weer dood? We gingen toch sowieso al dood? Waarom moet dit nu sneller? En waarom moet vreugde, zolang we nog leven, intens worden getemperd? Mijn analyse is wel klaar, ik weet genoeg om niet aan de gekheid mee te doen.
In de wereld van naam en vorm is nog nimmer iets consistent gebleken, en er is geen enkele reden te verwachten dat dit in de toekomst anders zal zijn. In feite waren we tijdens onze conceptie al ter dood veroordeeld. Ieder feestje is, zo bezien, onterecht geweest. Tenzij de dood niet is wat het leek. Omdat niemand in werkelijkheid zijn naam en vorm is. Nu raken we aan de werkelijke consistentie: dat waarin al het komen en gaan van namen en vormen plaats vindt.
Ik dacht vandaag: ik ga weer mediteren. Niet om ergens te komen, maar om huidige neigingen die tijd creëren eenvoudig voor mijn ogen te zien onder gaan. Identificatie met naam en vorm is mijn gebondenheid aan matrix en wereldbrand, zonder deze vereenzelviging is er niemand die gebonden kan zijn, is bewustzijn nergens in de val van eigen inhoud gestonken.
De dood is geen probleem. Nog nooit meegemaakt, en als je dood bent, laten we eerlijk zijn, dan maak je deze ook niet mee, of je bent niet dood. Louter leven bestaat, en leven is in wezen leeg van alle invullingen die het mogelijk maakt. Vrijheid is altijd al het geval; wie je tot geloof in minder willen mennen, kunnen je op velerlei manieren verleiden; ken die verleidingen en neem er afstand van. Niet via therapie vanzelfsprekend hahaha, dat is door diezelfde clowns verzonnen; nee, eenvoudig on middel lijk.
Dank de lezer!
Requiem for a dream – Barotone Guitar Cover – Eiro Nareth
Ons kerstboompje van afgelopen jaar heeft het naar zijn zin in de tuin, talrijke nieuwe scheuten tonen zijn vitaliteit. Vandaag heeft ie er een vriendje bij gekregen. Tijdens onze avondwandelingen bekeken Karin en ik steeds weer drie soortgelijke boompjes welke met kluit los in een perkje waren gezet. Ook deze leverden nieuwe scheuten, maar ze waren niet ingegraven en zouden het zo niet gaan redden. Wellicht dat de eigenaar ze binnenkort zou planten? Maar dit gebeurde niet, en toen we vanavond de plek weer passeerden besloten we er één van mee te nemen. Op de foto hierboven is te zien hoe deze ondertussen gebroederlijk naast het maanden terug geplante boompje staat.
“Zet het boompje maar dicht bij de ander”, had Karin gezegd, “dat maakt ze beide sterker. Ze communiceren met elkaar, via de wortels.” Nu ze eenmaal te samen stonden voelde ik dat er reeds een band tussen hun bestond, en dat hun verbintenis op meer wijzen vorm zou krijgen, ook al kan ik niet zien hoe. Ik raakte ze meermalen om de beurt aan, en ze moeten mijn bewonderende en blijde oogopslag hebben gevoeld. Karin heeft plantenwater gemaakt, verrijkt met bananen- en komkommerschillen, waarvan ze een karaf vol kregen. Toen voelde zowel Karin als ik dat de twee achter gebleven boompjes ook moesten worden opgehaald. Ik pakte een grote plastic tas, begaf me andermaal naar dezelfde plek, en nam ook die boompjes mee. Die zouden goed zijn voor de achtertuin, meende Karin, een idee waar ik gaarne mee in stemde.
Wow, welk een voldoening gaf dit! De schemering viel in, en ik dacht al aan de volgende dag en wat ik nog zou kunnen doen om het leven van de nieuwe aanwinsten te vergemakkelijken. Bijvoorbeeld zeewier halen om de grond rondom de nieuwe aanwinsten op te waarderen. Ik kon echter niet wachten, sprong in de auto, reed naar de baai beneden en vulde de plastic zak die ik eerder voor de boompjes had gebruikt, met verse zeewier. Kan behoorlijk opgewonden worden van dit soort ondernemingen, kom in een roes terecht die op een koorts lijkt, waarbij ´uitzieken´ dan betekent: de taak volbrengen precies zoals het hart me dit ingegeven heeft. Toen het donker eenmaal ingevallen was, de taak volbracht en ik een peuk buiten rookte, was het wow-gevoel tot een diep gevoel van vrede en dankbaarheid getransformeerd.
De natuur is uiterst overdadig, de bescheiden stukjes grond tot onze beschikking verrijken ons bestaan iedere nieuwe dag weer als de wonderen erin hun vleugels uitslaan, nieuwe loten produceren, hun bloemen vrijgeven en de eerste tekenen van vruchten tonen. Hoe onbegrijpelijk is het dan dat er krachten zijn die de natuur vernietigen willen…
…egokrachten, die leven in hoegenaamd ieder mens. Klaus Schwab, Bill Gates en andere lieden die destructie en depopulatie voorstaan, kunnen hun taak alleen uitvoeren via de egokrachten van de 8 miljard mensen op deze planeet. Het antwoord op de kwade is agenda is dan ook het ego in onszelf weg te schijnen middels de oneindige diepere liefde die alle levende wezens verbindt. Eigenlijk is ´verbindt´ in deze niet zo een goed woord, daar het losse delen veronderstelt waar liefde reeds één en onverdeeld in allen is. Dat dit niet wordt herkend komt door verduisterende egokrachten, zodra we die passeren is het evident.
Vrede, genieten, waarderen, dankbaarheid, het ligt voor de hand als geen innerlijke tweespalt de boel komt verstieren. Dan zijn eenvoudige tripjes een groot plezier, zoals onlangs weer ons verkeren in Skibbereen, waar we twee tuinstoelen hebben ingeladen die dienst zijn gaan doen op ons parkeerplaatsje, waarvan enkele van de volgende foto´s getuigen.
In de achtertuin hebben we nog niet gezeten, omdat het er nog vrij kaal is en er drainage dient te worden aangelegd; bij veel regen wordt het er kletsnat. Bovendien is het plezierig op het parkeerplaatsje te verkeren als wandelaars voorbij komen, ons groeten, af en toe een gesprekje aanknopen of hun bewondering uitspreken voor hoe de perken aldaar steeds meer leven vertonen. Karin kan dan zeggen dat het allemaal mijn werk is, maar in werkelijkheid was het de Levenskracht, die we ook wel met de naam God aanduiden. Een dokter of tuinier schept op zijn best de juiste condities, God doet het Ware werk.
Een Cursus In Wonderen is een zeer bijzonder boek. Roerde me tot tranen in het zonnetje vanmiddag. Ik ben bladzijde 300 ondertussen gepasseerd, en de woorden, die vaak zo onbegrijpelijk lijken, gaan diep mijn Wezen in om me daar te roeren. Ik merkte vanmiddag, toen ik Karin wilde zeggen wat er in me plaats vond, dat ik beter kort van stof kon blijven, dat teveel woorden het Werkelijk Wonder, dat het boek voelbaar maakt, nodeloos zouden kunnen verstoren. Ik hoorde vanavond Eckhart Tolle zeggen dat de Cursus woorden juist overbodig maakt; vond dit treffend gezegd.
Ik eindig graag met een lied waarvan ik het intro meermalen in video’s Jan van Delden heb gehoord. Deze bleef me maar boeien en bevrijden tegelijk. Het gaat om een artiest die maar weinig publiek op YouTube sorteert; weinig abonnees en weinig duimpjes omhoog. Dat betekent deze dagen echter niets; het is een prachtig lied waarmee ik dit bericht besluit, met daarbij mijn dank aan de lezer.
Wat gaan de mensen vieren vandaag? Hebben ze nog niet in de gaten dat ze in louter democratisch decor leven? Zien ze niet de ledigheid in de ogen van bijkans alle politici die woorden gebruiken als ´rechtstaat´, ´vrijheid´ en ´veiligheid´, terwijl ze juist het tegendeel van ieder die woorden praktisch voorstaan? We horen ze veel domme dingen en holle frasen uiten, maar als er dan eens iets verstandigs en wijs van hun tongen rolt, dan tonen de staatjes van hun stemgedrag altijd weer dat het leugens betrof.
Mensen hebben geen best geheugen meer. De zaktelefoontjes helpen hier geweldig bij. Ik hoorde een jongeling genaamd Montgomery Toms, spreken met Gareth Icke, een zoon van David, die prima formuleert hoe het heden ten dagen met vele van zijn leeftijdsgenoten gesteld is. Het gesprek start na 5.16 minuten, het inleidend woord van Gareth is echter zeker ook het beluisteren waard.
Nu alle traditionele feestdagen volslagen beklad worden, of reeds zijn, door het huidig offensief tegen de menselijke waardigheid, heb ik het passend geacht 5 mei voor mijzelf om te dopen tot de bevrijdingsdag zoals ik deze opnieuw interpreteren en ervaren wil. Om voor alle resterende dagen van het jaar dezelfde interpretatie in acht te nemen.
Wat is de interpretatie? Laat ik eerst zeggen dat waarneming is gemaakt van interpretatie. Wat ik denk bepaalt hoe ik waar neem. Heeft een vrouw een sterke kinderwens lopen, dan vallen haar vooral zwangere vrouwen op. Ben je jaloers op kunstenaars, dan zul je steeds weer zoeken naar manieren ze naar het leven te staan en zal je je, in je gevoel van tekort, als stalker gedragen. Verlang je intens naar God, dan zul je de God impuls in anderen volkomen waarderen, omdat je geen onderscheid meer maakt en werkelijk liefde erkent.
Bevrijdingsdag is voor mij bij deze geworden: ieder aanval tot mij gericht te overwegen als een mogelijk terechte. Kan er ook maar iets van waar zijn wat mij hier verweten wordt? Zo ja, dank voor de aanval. Zo niet, niets aan de hand.
In deze heb ik veel geleerd van Byron Katie. Ik kan veel over haar zeggen, heb haar ook eens kort kunnen spreken, maar wil hier verder commentaar weglaten opdat de lezer kan ervaren wat er gebeurt als dit filmpje zonder enige voorkennis wordt beleefd. Ik ben geen missionaris, ik ben wel blij als iemand hier de keutel van pikt.
Oké, ik kan betreffende video niet vinden, de hier volgende volstaat hetzelfde vrije zicht te ontsluiten:
In de kern komt het steeds weer neer op: wat jij niet wilt dat jou gebeurt, doe dat ook een ander niet. Doe je dat wel, dan bezeer je jezelf.
Ook gij, stalker van jaren, wens ik steeds weer het allerbeste, maar vanzelfsprekend is het lezen van je aanvallen al lang geleden gestopt. Jij niet. Wat je in me zoekt weiger je in jezelf te vinden. Prima, jouw wil is wet in het klein, de gevolgen benadelen zoveel mensen als je maar raken kunt. Je raakt me niet werkelijk, maar ik geloof wel degelijk dat je iedereen benadeelt als je jezelf met grootspraak zo klein houdt. Je hoeft geen ´tussenmens´ te blijven. Ik bid voor je heelheid vriend, vergeet dat nooit. Je hebt je na al die jaren stalken afgelopen dag nog eens ingeschreven om mijn blogberichten te ontvangen. Mooi, geniet ervan of laat je volhardende grootheidswaan sterven aan jaloezie. Ik ken je al en lees je niet meer, lees jezelf zo je wilt.
Bevrijding is voor iedereen. Mijn vader heeft vaker gezegd dat hij Hitler in de Hemel wenst te treffen. Dit getuigt van inzicht, en inzicht is liefde. Liefde voor Klaus Schwab, Bill Gates, en alle oorlogshitsers en oorlogmakers op aarde. Niet te doen? Nee, niet als ik Schwab of Gates op het Altaar van mijn Wezen vereer, maar daar staat louter God Zelf, en Zijn Zoon, die mens is geworden om de Heilige Geest aan ons voor te doen. Het Zoonschap, waarover Een Cursus In Wonderen spreekt, staat voor God in ieder wezen, hoe waanzinnig deze zich ook lijkt te gedragen.
Namasté. Ik groet God in jou.
Jesu Joy of Man´s Desiring was een lied dat klonk tijdens het 25 jarig jubileum van mijn geëerde ouders, die sindsdien hun lichaam verlieten, maar niet het Hart dat ook Celtic Woman bekend is.
De lange periode van iedere dag regen had me lui gemaakt, met als gevolg dat ik ook bij mooi weer niet voor lange wandelingen koos, maar binnenshuis non-dualistische teksten van Wolter Keers redigeerde of buiten in de tuin las in Een Cursus In Wonderen. Ook de werkzaamheden in de tuin waren flink afgenomen, ik merkte dat mijn lijf logger en zwaarder was geworden. Gisteren besloot ik dat het tijd was deze tendens om te gooien.
In de achtertuin had ik een week eerder op het hoogste deel over een ruime rij bonen in de grond gedaan, met stokken erbij waarlangs de planten omhoog kunnen klimmen. Aan weerszijden van iedere stok gingen twee bonen de grond in; de meeste ervan komen reeds uit. Gisteren ben ik een tweede rij gaan voorbereiden voor het ontvangen van broccoli zaden. Ik heb een diepe geul gegraven, onze compostbak er geheel in geleegd, tuinaarde erover heen en de zaden uit gezet.
Vandaag heb ik reeds ontluikte specerijen in grotere potjes gedaan en terug in het keukenraam kozijn gezet. Vervolgens weer Wolter´s teksten gaan redigeren, waar ik maar niet mee wist te stoppen en waarbij mij meerdere malen een schaterlach werd ontlokt; zijn humor ligt mij goed. Toch, op zeker moment drong zich de gedachte op nu toch eindelijk eens een langere wandeling aan te vangen. Camera, tabak en huissleutel mee en ik kon gaan. Maar toen viel mij in dat het wel prettig zou zijn als ik ook een rugzakje met schepje mee zou nemen; ik mocht nog eens een leuk pril boompje tegenkomen! Terug het huis in, genoemde zaken gepakt, en nu dan toch eindelijk op stap.
Vijf minuten vanaf ons huisje
Prachtige dag, voelde goed in beweging te zijn, en het bos verwende me al snel met de fraaiste taferelen: de vitaliteit van ontluikend groen, verrijkt met de witte bloemen van wilde knoflook en blauwe kelkjes van een soort schoonheid waarvan ik de naam niet ken. Het was hier, meteen al de eerste 50 meter bos inwaarts, dat ik een klein boompje uit groef. En nog geen twintig meter verderop zag ik een klein wondertje staan dat warempel wel op een eikenboom leek. Te groot om uit te graven, maar wellicht kon ik een klein exemplaar vinden? Ik vond vier exemplaren, waaronder één die klein genoeg was om veilig met kluit uit de grond te halen en in mijn rugzak mee te nemen. Ik was er opgewonden van. Ik zie nooit eikenbomen in Ierland, was dit er werkelijk één? Ik wilde snel naar huis om de overlevingskans van mijn vondsten te vergroten door ze zo snel mogelijk een plek in de tuin te geven. Op de terugweg nog wel even driemaal varens mee gegrist, waaronder het soort dat eerst lange stelen produceert om in de lucht tot de meest fraaie groene langzame explosies te komen. Zou fantastisch zijn als die het ook wil gaan doen in onze tuin, maar toen ik als kind eens een exemplaar van dit soort transporteerde van de duinen naar de tuin van het ouderlijk huis, overleefde deze het helaas niet. In dit geval heb ik wederom voor de meest kleine versie gekozen, zodat de verhuizing wellicht minder schokkend zal zijn, de nieuwe bodem snel zal wennen.
Nadat ik de twee boompjes en de drie varens had geplaatst, ging mijn aandacht vooral naar de boompjes uit: lieten ze hun kopje hangen? Eentje een beetje, maar drie uur later toonde deze reeds vitaler en zojuist in het duister lijkt deze geheel hersteld. Het eikenboompje leek ook nog onverminderd in goede vorm. Ik had ook in dit geval, voor ik ze plantte, wat laatste restjes uit de compostbak met tuinaarde erop onder het wortelgestel gedaan en alles goed vochtig gemaakt. Boompjes zijn intelligent, verstaan liefde meestal beter dan mensen. Ik heb er een goed gevoel over. Het meeste dat ik uit het bos heb gehaald is gaan floreren, het beroerde kletsnatte weer met storm heeft echter wel schade aangebracht. Zal zien hoe nu het herstel verlopen zal, of het weer nog mee wil werken.
Ik zeg ´het weer´ in plaats van wat ik beoogde te zeggen: ´de weergoden´. We hebben overduidelijk te maken met kwaadaardige manipulatie van het weer. De wapenen die tegen de mens van vandaag worden gebruikt zijn zeer talrijk, ik zal de opsomming hier niet geven. Mijn antwoord op de waanzin is feitelijk steeds dezelfde: niet in de waanzin mee gaan, er niet meer tijd aan besteden dan nodig is om je ervan te verschonen en ervan verschoond te blijven. De tijd die hierna resteert is wat mij betreft geheel voor oorspronkelijk en creatief bestaan, waarin we vermeerderen wat werkelijk ons hart heeft.
Het is waanzin je de gehele dag druk te maken om wie je willen overheersen; maak je je er toch druk om dan overheerst het je leven inderdaad en hebben wie je willen vangen je beet. Trap er niet in, het is werkelijk niet nodig.
Als van de pakweg 8.000.000.000 mensen op deze planeet een klein deel, laten we zeggen 33%, niet psychologisch in het horror drama van de globalisten zit, dan leggen de globalisten stellig het loodje. Dan zullen hun plannetjes niet werken.
Is het niet bizar dat 8 miljard mensen zich door een relatief zeer klein aantal mensen in de luren laat leggen middels mind trickery? Herken de mind trickery in jezelf en stap er uit. Wacht op niemand, stap er uit, wees al je broeders en zusters tot voorbeeld door vrij en blij te zien. Niet omdat je iets ontkent, juist omdat je hebt erkend en tot de enig intelligente keuze gekomen bent die er te maken is.
Ik zie nergens het faillissement van God´s schepping; ik zie louter het faillissement van de meerderheid der mensen die op ego motieven de hel in draaien. De Natuur is niet onder de indruk van alle kwaadaardigheid, die is onvernietigbaar, maar afgescheiden denkpatronen raken van dit alles stuk voor stuk in paniek. In die denkpatronen wil je niet blijven. Ze herkennen voor wat ze waard zijn is genoeg. En die patronen zijn waardeloos, dus verlaat ze en wacht op niemand voor goed leven.
Libera – Ave Verum by Tomaso Albinoni (Adagio in G Minor)
Afgelopen dag veel in Een Cursus In Wonderen gelezen. Het dikke boek maakt veel gebruik van herhaling. Ook lees ik vaak passages die ik vooralsnog niet vatten kan. Dit was me voorspeld. Ik blijf erin lezen. Er gebeurt toch iets dat ik van belang acht. Op geheel vriendelijke wijze wordt mijn ego ontmanteld en in het volle licht gezet. De Cursus gelooft niet in veroordeling, straf of offer. Deze legt eenvoudig uit hoe zaken in elkaar steken, bijvoorbeeld als het uitlegt waar angst geboren wordt. Deze wordt geboren zodra bewustzijn zich als afgescheiden van Oorsprong, in de Cursus God genoemd, opstelt. Ik herken dit. Als ik angst over mijn bestaan ervaar kijk ik altijd vanuit kleiner dan algemeen belang.
Als ik dan in de avond Twitter open, dat platform dat staat voor vrijheid van meningsuiting, maar geen vrijheid van bereik, dan is het niet moeilijk te zien dat hier vrijheid wordt gesuggereerd terwijl er verkeren overduidelijk de ervaring geeft in een claustrofobie opwekkend domein te zijn beland. Waar ik schijnbaar aan gebonden raak door allerlei filmpjes waar ik niet om vroeg, van accounts die ik niet volg, maar die me veelvuldig getoond worden om mijn meer primitieve neigingen bij het bekijken in vervulling te doen gaan. Veel geweld en ongelukken. Er zit stellig Artificial Intelligence achter die uitgevonden heeft hoe mijn aandacht te stelen. Als ik het doorzie is het vanzelfsprekend met die diefstal gedaan.
Ik voel dankbaarheid. Niet de dankbaarheid die velen naar Elon Musk met zijn liefde voor de letter X voelen; dat is dankbaarheid naar je gevangenisbewaarder, ook wel het Stockholm Syndroom genoemd. Ook David Icke laat zijn ongenoegen over Musk op X met grote regelmaat los. Ik vermoed dat het een geniale zet is geweest Icke weer op Twitter toe te laten, met shadowbanning erbij, want het frustreert David en hij besteedt er aardig wat tijd aan. Het ontkracht zijn missie enigszins. Het was voor David wellicht beter geweest, ook al was hem weer toegang op Twitter toegestaan, de entree nimmer te benutten en zo tevens veel mensen deze digitale mentale gevangenis te besparen.
Ik voel dankbaarheid naar God. Het woord God is besmet geraakt, ik weet het, daarom ben ik vaker gaan spreken over Oorsprong, Bron, Essentie en dergelijke aanduidingen. Maar God is een prima term welke ik gaarne ontdoe van betekenissen die het woord zeker niet heeft. Dat doet de Cursus trouwens ook. Menigmaal worden bijbelteksten aangehaald en gecorrigeerd. Op een wijze die mij volkomen natuurlijk voorkomt. Dat maakt me blij. Dat verlicht zwaarte die ik bij het vaak zo fout gebruikte woord God nog kan voelen. De ´toornige God´ bijvoorbeeld, daar heb ik me nooit in kunnen vinden. De Cursus ook niet. Goed boek. Een spiegelend boek. Een verwelkomend boek. En een boek dat verkondigt wat ik jaren terug op schreef: de wederkomst van Christus staat voor het ontwaken van Alle mensenharten. Dus kijk maar niet in het luchtruim voor Christus, daar krijg je op zijn best project Blue Beam en andere AI kunstjes te zien.
Ik ben katholiek opgevoed, vond de kerk meestal vervelend, maar ieder woord dat over Jezus werd gesproken liet mij de oren spitsen. Het oude testament vond ik onleesbaar, vol geweld, afzichtelijk; het nieuwe testament ging over werkelijk leven. Ik vergat de bijbel en las de boeken van andere religieuze stromingen. Ik las er niets anders dan wat ik van Jezus begreep: het ego is klein, het Ware Zelf groots. Het ego is afgescheiden, het Ware Zelf herkent Zich Zelf in alle levende wezens. De Cursus zegt dan ook: veroordeel je broeders en zusters niet, zelfs als ze lelijk tegen je doen en onwaarheid spreken, want ze zijn ten diepste God, en als je dit niet in hen herkent, dan kun je het ook niet in jezelf zien.
Dankbaarheid voel ik hierbij, omdat het dieper gaat dan de overwegingen van afgespleten ingebeelde imago´s. Ik voel me thuis in de woorden van de Cursus, zelfs als ik ze niet begrijp, omdat ik liefde ervaar, allesomvattendheid beleef, ik word los geweekt van mijn private overwegingen van zelfgenoegzaamheid in afgescheiden zin. Mijn afgescheiden zin kan zichzelf niet bevrijden van afgescheiden zin. Het uitgangspunt maakt geen hoger doel. Het hoger doel op voorhand reeds in te nemen, dat is de verlossing die wordt aangereikt, die ik proef, die me laat smelten.
Herinner me een zin die ik als jongetje wekelijks in de kerk monotoon opgedreund hoorde worden door bepaald geen vitale massa mensen: “Heer, ik ben niet waardig dat Gij tot mij komt, maar spreek slechts één Woord, en ik zal gezond worden.” De Cursus praat zo niet. De Cursus zegt wat ik, geholpen door oosterse spirituele scholen nadat ik de katholieke kerk gedag had gezegd, ook voelde: God is altijd en overal beschikbaar. De monotone mantra die ik als jongeling in de kerk aanhoorde mankeerde nogal wat in mijn ogen. Ten eerste zocht het de eigen genezing, en niet die van de gemeenschap. Ten tweede ging het uit van tekort, waar overvloed reeds heerste. Ten derde was de toon waarmee de woorden werden uitgesproken niet bepaald getuigend van een fontein in het Hart, het symptoom van een mens die werkelijk in Liefde leeft.
Na een sessie op Twitter zul je weinig fontein in mij vinden, na langdurig lezen in de Cursus bestaat er meer kans op mijn blij gemoed. Dat is wat de Cursus met mij doet: verschil tonen tussen de effecten van mijn diverse aandachtsgebieden, mij zo brengend tot het onderscheidingsvermogen Oorsprong boven egobelang te willen kiezen. Ik heb me altijd afgevraagd waarom God vrije wil zou introduceren, maar het is nu evident: het alternatief zou zijn dat God een slavendrijver is. Nee, dat is Oorsprong niet, en ik mag Oorsprong negeren zolang als ik maar wil, tot de nood te hoog is geworden, vrije wil middels onderscheidingsvermogen Oorsprong en algemeen belang boven privé belangetjes kiest.
Ik lever in. Bij wat ik laat vallen voel ik winst, gewonnen leefruimte. Dit motiveert tot meer van dezelfde gang. Zo wint God dit hart. Mij wordt niets verplicht, ik zie in op welke wijzen ik mij zoal beschadigen kan. De Cursus zegt echter dat ik mijn nooit wezenlijk beschadigen kan, maar het lijden laten voortduren daar zijn ego´s zeer getalenteerd in. Terugkeer naar Oorsprong is echter voor al dat leeft onvermijdelijk. Tijdloosheid heeft geen geduld nodig, geduld met mezelf raakt op. Daarom voel ik dankbaarheid in wat mij is aangereikt, en ik dank ook de lezer.
Voices 8: Jesu bleibet meine Freude – Johann Sebastian Bach
Goed, vanaf heden zullen we in liefde staan, de liefde uitstralen die we werkelijk wensen in onszelf en zo in de wereld om ons heen. Het van elkaar eisen heeft nooit gewerkt, laten we eenvoudig hier beginnen. Liefde die je deelt, breidt zich uit, wordt alsmaar krachtiger herkend en gewaardeerd.
Binnen het huidig beleven, steeds weer, Dit waarderen, en Dit en Dit, precies zoals het er al uit ziet. Kappen met manipuleren, eindelijk eens en voor altijd waarnemen.
Niet proberen, toestaan! Hoezo proberen, wat kan er mislukken? Als ik een slechte dag heb, of opsta met een slecht humeur, dan is dat het; er kan van geen mislukking sprake zijn. Oprechtheid breekt uit als het breed kijken toenemend wordt toegestaan. Want een toestaan is het, geen grijpen, laat staan be-grijpen. Werkelijkheid is, gaat vooraf aan enig begrijpen. Wij kunnen illusies begrijpen en doorzien, Werkelijkheid laat zich vanzelfsprekend niet vangen.
Ochtendhumeur? Geen probleem. “Schat, er hangt een zwaar gemoed in deze donder, je wilt vast wel even zonder”, en natuurlijk begrijpt ze dan goed dat ik een autoritje maak, wandeling kies of even schilderen ga. Of wellicht gewoon weer naar mijn nest. Op het matras is spiritualiteit vaak op zijn best. Spiritualiteit is in beginsel een kwestie van alleen zijn, wat betekent niemand schuwen of iemand willen paaien; ik ben alleen en wil er louter bedacht op zijn hoe huidig beleven wordt verstoord. Wat was dat voor een programma? Hebben we die ponskaart nummer 54 al niet veel vaker langs zien komen de afgelopen weken, de ponskaart die eerst schuld in anderen ziet voor het in zichzelf ongedaan te maken? Zo spelen zich patronen af die een persoonlijke ontwikkeling suggereren en het is andermaal louter een valse verleiding in welk imago dan ook plaats te nemen.
Het is allemaal zonder enige betekenis, een droom.
Een paard heeft geen last van verbeelding. Een goede nieuwe vriend van mij eet gras uit mijn hand. Tijdens de avondwandeling zien we deze altijd, met de oudere grotere bruine vriend, ook op één van de plaatjes in beeld.
Dierenliefde is schitterend om te zien, steeds weer. Anders dan mensen zo makkelijk doen, waken ze over hun kinderen en zetten hun eigen leven in om een jong te redden uit de klauwen en tanden van aanvallers. Kunnen mensen dat niet? Waar zijn ze van het padje af geraakt?
Velen noemen dan als reden dat we de moraal hebben verloren. Maar moraal is maar een dood ding dat aan tijden en omstandigheden wordt aangepast. Moraal is ook weer een afgespleten aspect van iets dat in werkelijkheid allesomvattend is en waarbij alle delen met elkaar en het geheel samenhangen en harmoniseren. Moraal is aanname, een pose, de ware Kwaliteit van mens zijn ligt niet in dat aspect besloten.
Nog wat foto´s van de laatste wandelingen, voor ik tot afsluitende woorden kom.
Wat je wilt, dat geef je een ander. Zo krijgen we de wereld beter. Nu beginnen, uitstel is afstel. Alle dwaasheden mogen blijven, maar we kiezen de liefde die in ons is als we de dwaasheden bekijken en bespreken. We komen niets tekort.
We worden blij van een vriendelijke blijde groet in de straat, is dat een blijheid die ik bij me kan houden, zodat ik er altijd mee rond kan strooien? Ik voel dat het kan. Beginnen met wat je als doel hebt gesteld. Het reeds zo laten zijn, radicaal. Wat je rond strooit vermeerdert zich, en als dat mijn slechte humeur is word ik steeds eenzamer. Eenzaam is afgespleten, alleen-zijn is niets uit de weg meer hoeven te gaan, ieder huidig beleven waarderen, iedere weerstand tegen beleven daarbij observeren en zien wat het waard is. In dit oog is nooit iets groot; iedere suggestie duurt niet meer dan drie seconden.
De levenskunstenaar werkt niet met schema´s, is schemaloos kwetsbaar voor wat zich ook maar aan dient. Zijn uiterste verlegenheid is zijn enige zekerheid.
O zeker: ik schrijf als wie reeds bereikt heeft wat deze woorden suggereren, mijn dagelijks leven zou niemand laten vermoeden dat het bereik uitgangspunt van leven is.
Mijn zelfreflectie momenten zijn van verdediging gemaakt, anders is de geest een vrije stroom die ik graag zijn gang laat gaan, zijn verhaal laat vertellen. Het is onpersoonlijk, dat is helemaal niet moeilijk om te zien. Maar er wordt moeilijk gezien vanuit verslaafd reactief denken en voelen, en die is persoonlijk, dus de eenvoud is ongeveer voor niemand.
“Bewustzijn is zichzelf genoeg”, hoorde ik Alexander Smit eens zeggen, en ik bleef maar denken aan zuiver Bewustzijn, en dat ik iets niet begreep, maar Alexander had het woord zuiver niet gebruikt. Bewustzijn is zichzelf genoeg, ongeacht de inhoud. Als er nog eerst iets weg moet dan weet je al dat er van falsificatie sprake is.
Er is hier al dagen een vlieg in de werkkamer. Ik denk dat het familie is. Dat ie het goed met me voor heeft. Soms wuif of blaas ik het wondertje weg van het beeldscherm, af en toe mag ie ook wel blijven zitten. Zal ik ooit de motivaties van mijn gedrag in deze kleinste nuances begrijpen? Wie wil er een dwaas begrijpen?
Ik sluit graag af met een Nederlands pianist van wie weinigen de naam nog zullen herinneren: ik was gek op het album Theatre Music van Leo Cuypers. Knetter goed die man.
De foto hierboven biedt het aanzicht dat wij tijdens onze avondwandeling steeds weer mogen aantreffen, waarbij iedere nieuwe avond er alweer meer is ontluikt. De nog deels opgerolde vele varens stralen allen hun potentie uit, levenslust. De bomen alsmaar groener. En natuurlijk zijn er de gezangen van menig vogeltje. Onze wandelingen verlopen stiller, ervaren zelf boven verhaaltjes gesteld. Dan staan de zintuigen open, doen alle indrukken mee, speelt er geen denkfilter dat verdeeld denken en verhaaltjes boven eenheidservaring verkiest.
Ook dat lelijk asfalt zal grotendeels grondig worden verrijkt
Dit is de tuin een week geleden, het is nu alweer rijker, ook twee kleinere boompjes zijn, – dat was nog even spannend -, geopend met bladeren. Het kleine kerstboompje met kluit dat wij de kerstperiode binnen hadden staan, is buiten haar vleugels al geruime tijd aan het uitslaan met schitterende frisse licht groene tinten. Iedere ronde door de tuin, voor en achter, brengt verrassingen. Bijvoorbeeld als opeens de radijsjes in de twee rekken, die ik in de achtertuin geplaatst heb, opeens de kop opsteken; eerst twee, volgende dag vijf, nu al zeker tien. De rekken heb ik over van de goedkope greenhouse die bij de eerste de beste storm over de muur heen vloog. Die dus maar ontmanteld, de rekken tegen de muur geplaatst. Op de rekken heb ik op maat gesneden stukken van een tapijt, dat hier alleen maar in de weg lag, gelegd, daarboven eerst een laag uit de tuin zelf, vervolgens gekochte grondaarde. We gaan zien of de spinazie er onder die condities ook al zin in heeft. Ik zag al op twee plekjes wat sprietjes het eerste zonlicht vangen.
Mag graag vaak ´s avonds een ritje maken naar Clonakilty, een wandeling en wellicht wat aardige foto´s maken. Vergeet de laatste tijd de camera vaker, waar ik het zien en beleven zelf boven de plaatjes verkies.
Een geliefde plek van ons is Dunworley, het strand met zoveel prachtige beeldhouwwerken van Moeder Natuur, de zee als beeldhouwer, de rotsen het materiaal. Het was heerlijk weer, we gingen er na lange tijd weer heen, toen al snel de lucht betrok, een windje ons huiveringen bracht. Een kort bezoek, wel wat foto´s.
Schoonheid willen bezitten is schoonheid doden. Schoonheid geeft zichzelf weg, omdat Schoonheid niets bezit dan de huidige uitdrukking van Haar Zelf. Zo kan ze nergens aan hechten, zo kan niemand haar vangen. Het vraagt een ieders overgave Haar weer te mogen zien. Dit heet genezing.
Schoonheid is in het oog van de waarnemer, zei Shakespeare. Als de waarnemer ook maar een aanname is, nooit is aangetoond, dan zeg ik liever: Schoonheid is het beleven als de dualiteit subject en object is opgeheven. Geen ziener, niets dat gezien is, louter zien zelf, aan taal vooraf.
Karin bracht het twee keer aan vandaag; eenmaal over de telefoon, nogmaals toen ze terug van haar werk was. Ze legde me voor: je kunt toch alleen een waarneming hebben als je er al een woord voor hebt, als je er al een betekenis van hebt aangeleerd? Ik zei: Klopt, als je geen denken inzet zie je helemaal niets. Je dient je tot het geheugen te wenden om aan iets betekenis te geven. Dus in beginsel betekent niets iets, totdat ik er betekenis aan geef. Met oude aangeleerde ponskaarten. Wie zou ik zonder die ponskaarten zijn?
Karin had in de winkel iemand getroffen die beweerde dat ze neutraal tegen zaken aan keek. Waarop Karin had gezegd; dat kan niet, je ziet iets pas als je er een betekenis aan geeft. Boom! Over het algemeen wordt dit direct spreken door velen niet meteen gewaardeerd, ook is het een feit dat om diezelfde reden zekere klanten, speciaal voor Karin nu, naar die winkel komen. Daarom heeft Karin altijd de grootste omzet. Haar werkgeefster had haar jaren terug, toen Karin in de natuurwinkel was komen werken, gezegd hoe ze de spulletjes aan man en vrouw moest aansmeren. Karin ziet dit vanzelfsprekend anders. Een gezondheidswinkel trok haar aandacht, de adviezen zullen oprecht en gezond zijn. Karin laat de zaak lopen, Karin redde de zaak toen begin lockdown de gemaskerden weigerden te werken.
Karin´s overweging over het verband tussen waarneming en neutraal zien, deed mij denken aan wat Jiddu Krishnamurti noemde: keuzeloos gewaarzijn. Je bent er wel en je bent er niet. Wel in de wereld maar niet van de wereld. Daarvoor is alleen maar nodig dat we de labels en etiketten op onze geautomatiseerde ponskaarten verder negeren, daaraan vooraf durven te bestaan, als de oprechte verlegenheid die niets weet.
Jan Akkerman, een heerlijke gitarist, met een feel die me sinds ik hem voor het eerst beluisterde lief is gebleven, zal dit bericht afsluiten met luitmuziek middels een van de belangrijkste uitzendingen in de geschiedenis van de Nederlandse televisie, en omstreken. Toen Jan Akkerman op een dag door het muziek magazine Rolling Stone als beste levende gitarist op aarde werd uitgeroepen, beschouwde hij dat feit blijkbaar als een te grote druk toen hij in in mijn late kinderjaren, voor mijn ogen op tv, zijn live optreden midden in een muziekstuk onderbrak en het donker in stapte. Ook Jan Akkerman wenste toen al geen imago maar levend wezen te wezen. Dat maakt mij mooi voelbaar in het muziekstuk Streetwalker.
Live in Germany, een opname zojuist ontdekt, Jan met een kale kop, en magnifiek gitaarwerk. En ook wonderen op de luit. Een dubbel snarige luit, kende ik nog niet.
Och, och, ik kan het niet geloven, ook dit is weer nieuw voor me, en dit is zo gaaf! Hoor toch!
Nederland is geen cultuur, die allereerst zijn ware helden ziet. Op cultuur niveau bestaat geen spiritueel besef, behalve als een lastig gevoel. Wie kan zien, geen labels hanteert om er leven mee weg te meppen, die vertrouwt cultuur niet als wetgevend, maar trekt er zeker leer uit hoe er vrij van te blijven.
De Schoonheid in levenskunstenaars is dat ze ieder moment het materiaal waarmee ze werken in volle omvang beseffen, en dit niet onder stoelen of banken steken als ze hun creatieve werk doen. Werken uit Heelheid. Geen last van oordelen van anderen of de ponskaarten in mijzelf reeds opgeslagen. De stap uit die waanzin is er ééntje, het is waanzin er jaren of lichtjaren van te maken.
Jan Akkerman, in vroeger jaren, tot waardig besluit.
Jan Akkerman – Fantasie for Lute (Nederpopzien TV Show – 1974)
Ik had mijn geestelijke toestand als niet comfortabel gevoeld, er speelde onrust in mij. Ik was op een zeker punt in Een Cursus Van Wonderen beland, en dat was het punt waar ik strandde, het spoor bijster raakte. De passage waarin ik las handelde nu juist over een overweging die voor een ieder beslissend is: is er de motivatie werkelijk deze gang te gaan? Zo niet, dan kan ik blijkbaar opeens niet meer lezen wat er staat. Verwarring wordt voorgewend, in werkelijkheid wordt er weg gekeken.
Dit wegkijken kwam in zicht vandaag. Voelde me opeens, in de namiddag, erg moe. Ging een half uurtje liggen en knapte op. Hetzelfde dilemma bleef spelen.
De vraag is nu: wat is de reden dat ik mijn egodelen nog hun zin zou geven, ze zou voeren met wat ze me verzoeken met de belofte van vertier, dat, als ik me laat verleiden, leidt tot activiteiten van wegkijken, verdwijnen in tijdelijke vormen van verstrooiing in plaats van radicaal en zonder een moment van verzaken de werkelijkheid te omarmen zoals ze zich spontaan hier en nu ontwikkelt, waarmee ik vanzelfsprekend niet de ´werkelijkheid´ bedoel die ik meen te controleren. Iedereen kan voelen dat hierin de ware vrijheid ligt. Durf ik? Bestaat er zo iemand?
En dan in de avond, na een heerlijke maaltijd van Karin, met haar twee pracht zonen op bezoek, zeg ik als de jongens zojuist vertrokken zijn: “We lezen nu wel vele spirituele teksten, maar kunnen we niet eenvoudig, zonder een weg naar een doel, hier en nu reeds voor geluk kiezen, en dit zonder uitstel of enige afleiding die verleiden kan?” Dit was mijn manier om het dilemma van deze dag met Karin te communiceren, en Karin´s reactie klonk lichtelijk weifelend, en ik meende te bespeuren in haar “hmmm!” dat ze het zo een gek idee nog niet vond.
Mijn dilemma maak ik zelf, ik hoef het niet te doen. Datgene wat in mij tegen die lastige bladzijden in de Cursus in opstand lijkt te komen, omdat het de ingebouwde pleziertjes van de egodelen bedreigt, is precies wat de zogenaamd ´onbegrepen´ tekst bewerkstelligt in mij. Om het me te tonen. Wat ik te zien krijg is van belang. Wil ik het volledig erkennen, of ga ik over tot marchanderen, zo verdeling voedend, daarmee ook het idee dat ik iets tekort kom, en daarom zekere zaken meen nodig te hebben. Dat hele controle mechanisme is op de tocht komen te staan. Omdat het irriteert dwingt het me dit aan te zien.
Kan ik niet eenvoudig geluk zelf kiezen hier en nu? Dit lijkt mij de enige optie, alle andere opties suggereren een weg die de waarheid elders voor stelt. Hoe kan de grond van bestaan nu elders verkeren? Zoiets kan niet, dit is zonneklaar.
Geluk hier en nu kiezen is de meest radicale mogelijkheid die ik volledig mogelijk acht. Als je dit onmogelijk acht, dan meen je dat lijden onvermijdelijk is. Dan blijft het gevoel geluk niet waardig te zijn de nadruk hebben, omdat een innerlijk geloofssysteem aldus beveelt. Is dat geloofssysteem de baas in mij? Wat doet mij zo aan die geloofssystemen hechten? Is het niet vreemd dat ik zulke omwegen nog zou willen betreden? Wie ben ik zonder die geloofssystemen? Wat vrees ik? Wie ook alweer?
Ik denk dat controlezucht voort komt uit een diep ingesleten idee dat ik met tekorten leef, op allerlei gebied. Niet omdat ik iets tekort kom, maar omdat mijn visie aldus is gecreëerd. En wat gecreëerd is kan weer ontmanteld worden. Zal hoe dan ook ontmanteld worden, dus waarom werk ik niet reeds nu al mee? Dat zou het leven verlichten.
De tuin is geweldig, geeft enorme rust. Bij iedere sigaret, overdag en in de nacht, loop ik weer even langs de perkjes, werp er mijn oog op en geniet van de steeds weer andere vormen en kleuren. Dan hoef ik niets te vertalen, geen indruk tot gedachtevorm te maken, het is pure schoonheidsbeleving als het belevend hart en de tuin volstrekt samenvallen. Gedachten die dan opstaan, tonen makkelijker hun waanzinnig gehalte, dan als ik me een week in een studeerkamer heb opgesloten. Mijn inzicht zegt nu dat het mentaal maken van wat actueel beleven is, wat voor mij als schrijver een groot plezier is, niet als werkend principe voor dagelijks leven gehanteerd hoeft te worden. Dan is het stil, zijn de zintuigen bevrijd van enige bedoeling, is de kooi die zelfreflectie heet, niet bestaand.
Een bewustzijn dat steeds tekorten denkt, gebreken ziet, steeds weer ´anderen´ en verdeeldheid waarneemt, is blijvend in onrust. Tekort is een onjuist uitgangspunt voor een gelukkig leven, wijst op een onjuiste manier van denken. Daar wordt vervolgens een imago bij bedacht die dat onjuiste denken zou doen, zo in tweespalt zou leven. Het is louter verbeelding en nooit langer durend dan enkele seconden. Ik heb dan ook nooit dat imago kunnen vinden, ik zie louter gedachten, en die gaan voorbij. Ook gedachten die tekorten suggereren, en na hun passage kom ik, altijd weer, niks te kort.
Karin vindt dit soort analytische betogen veelal minder interessant, of, beter gezegd: lastiger om te volgen. Hij is mijn wijze van zaken structureren, maar in die structuur zit vanzelfsprekend geen waarheid of koopverplichting. Toch wens ik deze keer zaken zo in toon te hebben gezet, dat deze woorden vloeiend lezen en makkelijk binnen komen.
Ja Lief, jij vond het toch ook wel een goed idee: geluk niet aan het eind van een weg zetten, maar eenvoudig reeds hier en nu en nu en nu.
De radicale keuze maalt niet om tekort en werkt steeds met de actualiteit en de mogelijkheden die daarin voorhanden zijn. Verleiding bestaat niet meer als alle verschijnselen als secundair aan het waarnemen zelf, – dat altijd al vrij is -, wordt beseft. Dan is het gedaan met verslavingen en slavernij van welk soort dan ook. De radicale keuze verbiedt geen van die ervaringsgebieden, doch beseft zich als ruimer dan welk verschijnsel dan ook. Die ruimte niet voorgoed in te nemen voelt als zonde, niet in de zin van iets dat bestraft moet worden, maar één die mijzelf straft zolang ik aan een onjuist denkpatroon blijf hangen.
´Suizen´ noemt Jan van Delden het. Het is verkeren in Stilte, en welke sensatie er ook maar wordt aangeleverd, er wordt er geen gevolgd. “Suizen is lekker” kan Jan zeggen met zijn prachtig Haags accent.
´Swooning in consciousness´, dat waren woorden uit de mond van Da Free John, die onder vele andere namen ook heeft geopereerd. Adi Da heeft mij eerst verrast toen ik een afbeelding van hem zag in Elseviers Magazine, met daar boven de titel: ´Alweer een nieuwe Bhagwan´. Toen ik mijn broer Erik de foto tijdens een autorit naar Scheveningen toonde in de tachtiger jaren, beleefden we bijna een botsing, zo krachtig bleven zijn ogen aan de foto plakken. Dat noemen we charisma. En toen las ik dikke boeken die me stuk voor stuk als geniaal voor kwamen. Mijn probleem bestond in zijn dwingende kracht te wijzen op de stap die zijn leerlingen weigerden. Wat een guru blijkbaar nodig maakt. Adi Da eiste naar mijn gevoel mijn overgave, en zo radicaal was ik toen niet. De Cursus gaat over hetzelfde punt, doet net alsof de Cursus mild is, maar voor het ego valt er in beide gevallen niks te halen vanzelfsprekend. Een Guru valt weg als Besef is doorgebroken.
Ik weet niet eens of ik deze al heb gezien, maar ik heb nog nimmer een video van Adi Da geopend waarbij ik meende ook maar één woord van onzin te hebben vernomen. Daarbij klinkt dan altijd wat hij My Argument noemde, en dat klonk in mijn oren als streng en afwerend. Ik was vanzelfsprekend zelf streng en afwerend. Omdat ik me zeer aangetrokken voelde, en ook mijn afkerigheid beleefde, kreeg ik ook bij Adi Da veel van mijn gespleten delen, die neigen tot aanval en verdediging, te zien.
Deze, voor kinderen, heb ik altijd erg fraai gevonden als audiobestand; in dit filmpje zijn er beelden bij gedaan.
Krachtig was de uitspraak van Adi Da als het gaat om de kaarten die ik achter houd: “Give it all as One Flower.¨ Dan voel ik onnoemelijke schoonheid en vrede in wat me wordt voorgesteld, maar is er altijd weer een andere stem in de achtergrond, die alles over tekorten weet, en die roept dat we zo het spel gaan verliezen! We? Ben ik met zijn tweeën dan? Wat maakt de tweespalt hier? Het is altijd weer alleen maar een enkele gedachte, prima mee te dealen, niets aan de hand. Maar spring je in één van die gedachten, zeg je dat je je identificeert met de inhoud van die gedachte, dan zijn de rapen gaar en zul je het beleven. Gedachten suggereren van alles, wie die ziet, die woont er niet.
Ik hou van de iconen in de kamer waar ik werk. Iedere afbeelding kent een frequentie die verstillend werkt, schoonheid wekt me uit mijn dromen. En ook kan ik kijken naar wat me dan aan uiterlijke schoonheid zou binden, wat uiterlijke schoonheid me zou kunnen geven dat in mij niet reeds aanwezig is. Vrede is zichzelf genoeg. Suizen is lekker, zegt Jan, het is verkeren in vrede. Ik beveel niemand in het bijzonder aan, ik deel wel graag wat ik erg mooi vind.
Ik heb als titel ´De blijde biechtstoel´ gekozen, maar feitelijk weet ik ook wel dat er geen biechtstoel voor zonde nodig is. Zonde is geen probleem als het geen activiteit is. Het bestaat immers niet, het is iets dat je doet tegen beter weten in. Kun je dit onmiddellijk, hier en nu, steeds weer, tot in de eeuwigheid laten vallen? Wie dit continu kan heeft geen herinnering aan het bestaan van zonde.
Mag dankbaar eindigen met meest ontzagwekkend mooie snaar muziek dat het mij zo makkelijk maakt, mijzelf geheel te vergeten.
Johann Sebastian Bach (1685 – 1750) – Suite per liuto in mi maggiore BWV 1006a – Lute Suite in E Major – Evangelina Mascardi, liuto barocco – Baroque Lute 0:00 I. Prelude 4:38 II. Loure 8:53 III. Gavotte en Rondeau 12:25 IV. Menuet I/II 16:39 V. Bouree 18:38 VI. Gigue Direzione artistica di Frédéric Zigante. Registrato nel palazzo vescovile di Orte (Viterbo) il 15 settembre 2021 da Edoardo Lambertenghi e da Alma Zeccara. Liuto di Cezar Mateus (New Jersey 2019)
Decennia terug in de tijd begaf ik me in een boekenzaak in Haarlem toen mijn oog op een boek viel dat de titel droeg: ´Ik Ben = God.´ Ik kan me niet herinneren dat ik het boek heb open geslagen, en was dit wel het geval dan herinner ik me verder geen tekst ervan. Maar de titel bleef me intrigeren, kwam steeds weer terug voor mijn geestesoog.
Het kwam over als een boute uitspraak, die stellig in de ogen van vele gelovigen blasfemisch werd bevonden. Ik dacht dat echter niet. Ik Ben is gelijkaan God!
Ik las afgelopen dag weer in Een Cursus In Wonderen. In de Cursus wordt tijd een illusie genoemd, maar tevens een bruikbare illusie middels welke de Heilige Geest het afgedwaalde denken van God´s kinderen kan bereiken. Totdat ´s mensen dwalingen zijn opgeheven blijft tijd een rol spelen. Op zeker moment las ik dat van de tijd alleen het nu eeuwigheid kent. Schitterend.
´Ik Ben´ is nu. ´Ik was´ of ´ik zal zijn´, dat zijn verbeeldingen waar het heden, de actualiteit, een kwaliteit kent die de ingebeelde herinnerde of vooruit geprojecteerde tijden missen. Het heden heeft geen verbeelding nodig om te bestaan. Het is het open portaal tussen illusie en werkelijkheid. De deur staat altijd open, ook al zie je dit niet tijdens de tijd bereizende dagdromen. Een klein beetje toewijding aan het huidig beleven, om mee te beginnen, kan al snel een revolutionaire omslag in iemands beleven betekenen.
Arrogantie is een feit als een mens verbeeldt God te zijn, dat wordt niet bedoeld. Het is de afwezigheid van labels en etiketten die het ´Ik Ben´ schoon achter laat. Dan kan er geen verbeelding of arrogantie bestaan. Dan werkt Oorsprong door de vorm heen. Dan is het ware creëren mogelijk geworden.
Nisargadatta Maharaj raadde mij lang geleden, via drukletters, aan bij de gewaarwording ´Ik Ben´ te blijven. Hij zei later ook: ¨Zelfs het ´Ik Ben´ is een illusie.¨ God daarmee ook? Ja, in zekere zin wel, want als God middels de Heilige Geest Zijn werk heeft volbracht, het ´Ik Ben´ in de toehoorder van al zijn illusies bevrijd heeft, dan betekenen de termen Ik, Heilige Geest en God niets meer, zijn ze samengevallen in een enkel woordloos Wezen. Nisargadatta noemde dat het Absolute.
Ik vertolk hier overigens niet de visies van de Cursus of Nisargadatta per se, er bestaat ruimte voor vergissen, dus neem niet zomaar iets voetstoots aan. Sterker nog, – en dat vind ik erg mooi aan de Cursus -: Jezus is zonder compromis maar altijd mild en zonder oordeel, zelfs naar wie Hem kruisigden, en hij wil geen blind geloof maar dat ik zie. Hij zegt dat geen dwang ooit gepast is, dat de vrije wil in alle momenten van bestaan aan een ieder laat of ie God (Ik Ben) kiest, of het ego en zijn verbeeldingen in de tijd (Ik Ben met invulling: rein, schuldig, beter dan de ander, minder dan stof, et cetera).
Ik praat wat en doe dit graag, ik voel dat de ruimte voor vergissingen amper de kracht heeft me op een dwaalspoor te zetten, daar ik mijn uitspraken niet als norm neem voor verder leven. Ik heb gezegd en vergeet dan ook. Mijn vergissingen zullen sowieso duidelijk worden. De angst voor vergissingen voel ik niet, het kan alleen maar goed zijn als ze aan het licht komen.
De Cursus beveelt aan je inzichten te delen, opdat ze vermeerderen. Wat je voor jezelf houdt komt niet tot leven. De Cursus bedoelt er mijn inziens echter niet mee dat je je als een missionaris aan anderen op dringt. Het gaat er vóór alles om dat de lezer (ook vrouwen) het ´Zoonschap´ van zichzelf erkennen, God kan geen zonde in het Zoonschap vinden. Deze erkenning is pas compleet in mij als het Zoonschap in werkelijk alle borelingen wordt erkend. Dat kan alleen middels vergeving.
Vergeving, is de algemene verdelende opvatting, moet iemand verdienen. De Cursus is éénvoudig: zolang je een ander niet als je broeder (zuster) kan zien, leef je deze vergissing uit; zonder deze vergissing weet je dat vergeven je eigen bevrijding bewerkstelligt. Wow! De ander als jezelf herkennen is de enige bevrijding.
De wereld staat op zijn kop, en als ik van kranten, tv en social media, en alle waanzinnen daar te vinden leef, sta ik vanzelfsprekend ook op zijn kop. Lees ik de Cursus, dan zie ik, zonder anderen de schuld van waanzin te geven, de waanzinnige programma´s in mijn eigen kop, lijf en leden. Ik herwin hiermee bewustzijn over initiatief, dat ik altijd al had, maar door de filterende programma´s en reactieve emoties niet meer kon zien.
Ik vind de raad van Nisargadatta nog altijd steengoed: blijf bij Ik Ben, zonder enige verdere invulling. Eckhart Tolle spreekt over de kracht van het nu. Vrijheid is altijd al het geval, maar ego´s strategieën in de tijd, die vol zorgen zijn, verblinden dit feit. Het nu maakt contact met de eeuwigheid, gelijk Ik Ben een ieder losweekt van de tijdelijke wanen. Zo leren we leven in de wereld, zonder van de wereld te zijn. Zo hoeven we niets in de wereld te vermijden uit angst God´s Stem niet langer te kunnen horen. Er Is Louter God´s Stem als er van vermijden geen sprake meer is, iedere frustratie tot onmiddellijke vergeving leidt.
Lezen in de Cursus In Wonderen is een rijke belevenis, steeds weer. Ben op bladzijde 80 aanbeland, en er gaat van alles door me heen als ik de prachtige woordenreeksen tot me neem. De waarheid van de woorden resoneren door in me, vanzelfsprekend worden ook mijn weerstanden aangeraakt. Dit maakt het dat ongerustheid in me op kan staan, maar dan heb ik wel even daarvoor gelezen hoe met zulke symptomen om te gaan. De waarheid bevrijdt. Waarvan? Van de illusie, van egobelangen, van valse ideeën. Ik kan dan wellicht best aardig zekere inzichten formuleren, de Cursus reikt verder dan wat ik me verbeeld.
Ik heb mijzelf niet geschapen; alleen mijn verbeelding is van mijn makelij. En die verbeelding kan niet blijven, is inconsistent, veranderlijk en eindig.
Als ik mensen hoor zeggen dat ze het knap van de voetballer Lionel Messi vinden hoe hij magnifieke manoeuvres met een bal uitvoert, dan hoor ik iets dat geen steek houdt. Messi heeft zichzelf niet geschapen, kreeg dat talent mee. Het is voor hem onnatuurlijk een bal steeds naast het doel te schieten. Als hij volstrekt in het heden is gaat alles vanzelf. We zien God aan het werk.
Tijdens het lezen van de Cursus zie ik goed dat de mijzelf toegemeten verdienste bij het maken van mooie dingen nergens op stoelt. Ik heb mijn talent niet geschapen, het is een instrument waar ik dankbaar gebruik van maak. En ten dienste stel van wat? Daar gaat het nu om. Ten dienste van mijn zelfingenomenheid, of ten dienste van het ongelimiteerd Bewustzijn dat zowel Bron als Doel van mijn en ieders leven is. Leef ik wel voor het Ware doel? Dat is steeds de vraag als ik in de cursus lees en mijn weerstanden op zie spelen.
De Cursus kent geen compromissen met dwalende geesten, maar ook geen enkele veroordeling daarvan. Op meest milde wijze wordt de lezer uitgenodigd alle geleverde inzichten te beluisteren, te horen en uiteindelijk te verstaan. Het verstaan vindt plaats als de weerstanden, vrijwillig, voor het licht dat straalt hebben plaats gemaakt.
Afgelopen dag was Earth Day, een dag om moeder aarde te eren. Een eredienst welke in flagrant contrast staat met de hel die in rap tempo op deze planeet ontvouwt. Ik heb me er verder niet mee bezig gehouden, behalve dan met de werkelijke aarde in mijn handen waar ik weer wat fraais aan onze tuin mocht toevoegen. Als ik onze tuin vergelijk met de waanzinnige wereld, dan vind ik de afbeelding bovenaan dit bericht zeer van toepassing. Ben ik zonder tijdsgeest en vergelijking, dan is het verkeren in de tuin volstrekt goddelijk.
Als jongetje hield ik van Jezus. Niet van de kerk of de bijbel, zeker van Jezus. Dat is altijd zo gebleven. Maar nooit heb ik in mijn leven zijn hulp gevraagd. Ik vond dat egoïstisch nadat ik mezelf weer eens goddeloos in moeilijkheden had gebracht. De Cursus laat echter steeds weer horen dat Jezus geen ego of valse denkwijze veroordeelt, er wordt louter werkelijkheid en liefde, onvoorwaardelijk, aangeboden, en het is ieder moment weer aan mij of ik de Heilige Geest dan wel mijn kortstondige belangen kies. En ook al bestaat er in werkelijkheid geen schuld, ik voel deze toch zeker als ik het laatste kies. Dat hoort blijkbaar bij desbetreffende psychologie.
God is in mijn ogen geen wezen in vorm, maar Oorsprong die alle vormen, dus ook dwalingen, mogelijk maakt. Om die reden vroeg ik God niets meer, ik wendde me niet meer tot het gebed nadat ik mijn ouders gezegd had dat ik me niet langer als lid van de katholieke kerk beschouwde. En nu begrijp ik mijn vergissing: omdat God geen wezen in vorm is, had ik hem ook het Wezen ontzegd!
Ik voel dankbaarheid. Ik voel dat ik weer zou kunnen bidden. Ik voel weer dankbaarheid naar God, zonder me hierin een egoïst te voelen die dit uitspreekt als het hem uit komt. De Cursus is volstrekt duidelijk: God veroordeelt niet.
Zinsneden uit de bijbel worden recht gezet, op prachtige helende wijze. De kruisiging, waarvan het kruisbeeld symbool is geworden, heeft me altijd tegen gestaan als symbool voor eeuwig leven. De Cursus zegt dat christenen dit hebben misverstaan. De Opstanding is het symbool voor eeuwig leven. God houdt niet van offeren en offergaven, want God houdt van alles dat God geschapen heeft.
Het lezen in de Cursus zet in het licht de zaken waar ik me nog aan hecht en die werkelijk van geen enkel belang zijn. Dat maakt een ego angstig, zegt de Cursus zeer adequaat, maar het laat me daar nergens mee in de kou staan, daar het boek de psychologie van de lezer volledig doorgrondt, en in iedere nuance antwoord biedt. Dit voelt als Zegen en warm welkom.
Mijn ego idee is dat alles dat ik verzameld heb nog wel eens van pas kan komen, terwijl ik tegelijkertijd voel dat die verzameling me vaak enorm in de weg zit. De Cursus zet geen druk op mij, ik zie dat ik die druk zelf creëer als ik de Cursus lees.
Karin zei me dat Marcel Messing, door ons beiden zeer gewaardeerd, de Cursus tot het rijk van New Age had verwezen. Ik denk dan meteen: dan heeft hij het niet gelezen. Het boek gaat diep, raakt alle vormen van menen te weten aan, en kan niet als een New Age fenomeen worden afgedaan.
Ik heb in vroeger dagen vaker gedacht, als ik weer eens botste tegen de beperkingen van mijn ego denksysteem: laat mij mijn pen aan God geven.
Ik voel nu vaker dat God mijn schrijven leidt, en mij tegelijkertijd toestaat mijn neurotische fratsen tevens te uiten, omdat dit mijn vrije wil is. In plaats van enige vorm van dwang toe te passen of mij schuld aan te praten, kent de Cursus de mildheid mij tot Oorsprong te verleiden, verder nog dan ik voor ik de Cursus leerde kennen toestond. Ik sta, goddank, een Besef toe dat groter is dan mijn kleine zicht, en laat me er graag door over nemen. Gradueel, ik word verleid.
Mijn ego denksysteem denkt dan echter meteen weer in vakjes, over zaken die ik dien te offeren en los te laten. Maar de Cursus denkt noch spreekt aldus. Ik ben vrij om alle stupide acties te verrichten die ik wil. De Cursus wijst me er louter op dat er ieder moment actie mogelijk is die alle mensen tegelijkertijd ten voordeel strekt, tot Bron verleidt, maar als ik wil mag ik heus nog meer verdeling zaaien.
De kerken zijn deze dagen vals, ik had nooit kunnen voorspellen dat het Internet als een biechtbank zou kunnen gaan fungeren, met iedereen als biechtvader/moeder. Maar dit is slechts nog maar een technocratische verworvenheid; God´s Zoonschap is alle mensen telepathisch verenigd, zonder nog langer de ijdele hoogspraak en prestige van technocraten nodig te hebben. Deze tijd is nu aangebroken.
Mijn slotwoord concludeert: waak over gedachten! Negeer de destructieve en verdelende, kies de opbouwende, helende en uit Liefde geboren gedachten. Geen gedachte blijft, maar aldus kunnen we ons karakter bouwen en verstevigen, onze waarneming zuiveren en tot de kennis komen waarvan geen afdwalen meer bestaat. Hiertoe bid ik voor een ieder.
Johann Sebastian Bach – Motet ´Komm, Jesu komm´ BWV299 – MacLeod – Nederlandse Bachvereniging
Aanwezig in deze stap 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.