Goed, vanaf heden zullen we in liefde staan, de liefde uitstralen die we werkelijk wensen in onszelf en zo in de wereld om ons heen. Het van elkaar eisen heeft nooit gewerkt, laten we eenvoudig hier beginnen. Liefde die je deelt, breidt zich uit, wordt alsmaar krachtiger herkend en gewaardeerd.
Binnen het huidig beleven, steeds weer, Dit waarderen, en Dit en Dit, precies zoals het er al uit ziet. Kappen met manipuleren, eindelijk eens en voor altijd waarnemen.
Niet proberen, toestaan! Hoezo proberen, wat kan er mislukken? Als ik een slechte dag heb, of opsta met een slecht humeur, dan is dat het; er kan van geen mislukking sprake zijn. Oprechtheid breekt uit als het breed kijken toenemend wordt toegestaan. Want een toestaan is het, geen grijpen, laat staan be-grijpen. Werkelijkheid is, gaat vooraf aan enig begrijpen. Wij kunnen illusies begrijpen en doorzien, Werkelijkheid laat zich vanzelfsprekend niet vangen.
Ochtendhumeur? Geen probleem. “Schat, er hangt een zwaar gemoed in deze donder, je wilt vast wel even zonder”, en natuurlijk begrijpt ze dan goed dat ik een autoritje maak, wandeling kies of even schilderen ga. Of wellicht gewoon weer naar mijn nest. Op het matras is spiritualiteit vaak op zijn best. Spiritualiteit is in beginsel een kwestie van alleen zijn, wat betekent niemand schuwen of iemand willen paaien; ik ben alleen en wil er louter bedacht op zijn hoe huidig beleven wordt verstoord. Wat was dat voor een programma? Hebben we die ponskaart nummer 54 al niet veel vaker langs zien komen de afgelopen weken, de ponskaart die eerst schuld in anderen ziet voor het in zichzelf ongedaan te maken? Zo spelen zich patronen af die een persoonlijke ontwikkeling suggereren en het is andermaal louter een valse verleiding in welk imago dan ook plaats te nemen.
Het is allemaal zonder enige betekenis, een droom.
Een paard heeft geen last van verbeelding. Een goede nieuwe vriend van mij eet gras uit mijn hand. Tijdens de avondwandeling zien we deze altijd, met de oudere grotere bruine vriend, ook op één van de plaatjes in beeld.
Dierenliefde is schitterend om te zien, steeds weer. Anders dan mensen zo makkelijk doen, waken ze over hun kinderen en zetten hun eigen leven in om een jong te redden uit de klauwen en tanden van aanvallers. Kunnen mensen dat niet? Waar zijn ze van het padje af geraakt?
Velen noemen dan als reden dat we de moraal hebben verloren. Maar moraal is maar een dood ding dat aan tijden en omstandigheden wordt aangepast. Moraal is ook weer een afgespleten aspect van iets dat in werkelijkheid allesomvattend is en waarbij alle delen met elkaar en het geheel samenhangen en harmoniseren. Moraal is aanname, een pose, de ware Kwaliteit van mens zijn ligt niet in dat aspect besloten.
Nog wat foto´s van de laatste wandelingen, voor ik tot afsluitende woorden kom.
Wat je wilt, dat geef je een ander. Zo krijgen we de wereld beter. Nu beginnen, uitstel is afstel. Alle dwaasheden mogen blijven, maar we kiezen de liefde die in ons is als we de dwaasheden bekijken en bespreken. We komen niets tekort.
We worden blij van een vriendelijke blijde groet in de straat, is dat een blijheid die ik bij me kan houden, zodat ik er altijd mee rond kan strooien? Ik voel dat het kan. Beginnen met wat je als doel hebt gesteld. Het reeds zo laten zijn, radicaal. Wat je rond strooit vermeerdert zich, en als dat mijn slechte humeur is word ik steeds eenzamer. Eenzaam is afgespleten, alleen-zijn is niets uit de weg meer hoeven te gaan, ieder huidig beleven waarderen, iedere weerstand tegen beleven daarbij observeren en zien wat het waard is. In dit oog is nooit iets groot; iedere suggestie duurt niet meer dan drie seconden.
De levenskunstenaar werkt niet met schema´s, is schemaloos kwetsbaar voor wat zich ook maar aan dient. Zijn uiterste verlegenheid is zijn enige zekerheid.
O zeker: ik schrijf als wie reeds bereikt heeft wat deze woorden suggereren, mijn dagelijks leven zou niemand laten vermoeden dat het bereik uitgangspunt van leven is.
Mijn zelfreflectie momenten zijn van verdediging gemaakt, anders is de geest een vrije stroom die ik graag zijn gang laat gaan, zijn verhaal laat vertellen. Het is onpersoonlijk, dat is helemaal niet moeilijk om te zien. Maar er wordt moeilijk gezien vanuit verslaafd reactief denken en voelen, en die is persoonlijk, dus de eenvoud is ongeveer voor niemand.
“Bewustzijn is zichzelf genoeg”, hoorde ik Alexander Smit eens zeggen, en ik bleef maar denken aan zuiver Bewustzijn, en dat ik iets niet begreep, maar Alexander had het woord zuiver niet gebruikt. Bewustzijn is zichzelf genoeg, ongeacht de inhoud. Als er nog eerst iets weg moet dan weet je al dat er van falsificatie sprake is.
Er is hier al dagen een vlieg in de werkkamer. Ik denk dat het familie is. Dat ie het goed met me voor heeft. Soms wuif of blaas ik het wondertje weg van het beeldscherm, af en toe mag ie ook wel blijven zitten. Zal ik ooit de motivaties van mijn gedrag in deze kleinste nuances begrijpen? Wie wil er een dwaas begrijpen?
Ik sluit graag af met een Nederlands pianist van wie weinigen de naam nog zullen herinneren: ik was gek op het album Theatre Music van Leo Cuypers. Knetter goed die man.