Schoonheid genieten

Weggetje naar Broad Strand

De foto hierboven biedt het aanzicht dat wij tijdens onze avondwandeling steeds weer mogen aantreffen, waarbij iedere nieuwe avond er alweer meer is ontluikt. De nog deels opgerolde vele varens stralen allen hun potentie uit, levenslust. De bomen alsmaar groener. En natuurlijk zijn er de gezangen van menig vogeltje. Onze wandelingen verlopen stiller, ervaren zelf boven verhaaltjes gesteld. Dan staan de zintuigen open, doen alle indrukken mee, speelt er geen denkfilter dat verdeeld denken en verhaaltjes boven eenheidservaring verkiest.

Ook dat lelijk asfalt zal grotendeels grondig worden verrijkt

Dit is de tuin een week geleden, het is nu alweer rijker, ook twee kleinere boompjes zijn, – dat was nog even spannend -, geopend met bladeren. Het kleine kerstboompje met kluit dat wij de kerstperiode binnen hadden staan, is buiten haar vleugels al geruime tijd aan het uitslaan met schitterende frisse licht groene tinten. Iedere ronde door de tuin, voor en achter, brengt verrassingen. Bijvoorbeeld als opeens de radijsjes in de twee rekken, die ik in de achtertuin geplaatst heb, opeens de kop opsteken; eerst twee, volgende dag vijf, nu al zeker tien. De rekken heb ik over van de goedkope greenhouse die bij de eerste de beste storm over de muur heen vloog. Die dus maar ontmanteld, de rekken tegen de muur geplaatst. Op de rekken heb ik op maat gesneden stukken van een tapijt, dat hier alleen maar in de weg lag, gelegd, daarboven eerst een laag uit de tuin zelf, vervolgens gekochte grondaarde. We gaan zien of de spinazie er onder die condities ook al zin in heeft. Ik zag al op twee plekjes wat sprietjes het eerste zonlicht vangen.

Mag graag vaak ´s avonds een ritje maken naar Clonakilty, een wandeling en wellicht wat aardige foto´s maken. Vergeet de laatste tijd de camera vaker, waar ik het zien en beleven zelf boven de plaatjes verkies.

Een geliefde plek van ons is Dunworley, het strand met zoveel prachtige beeldhouwwerken van Moeder Natuur, de zee als beeldhouwer, de rotsen het materiaal. Het was heerlijk weer, we gingen er na lange tijd weer heen, toen al snel de lucht betrok, een windje ons huiveringen bracht. Een kort bezoek, wel wat foto´s.

Schoonheid willen bezitten is schoonheid doden. Schoonheid geeft zichzelf weg, omdat Schoonheid niets bezit dan de huidige uitdrukking van Haar Zelf. Zo kan ze nergens aan hechten, zo kan niemand haar vangen. Het vraagt een ieders overgave Haar weer te mogen zien. Dit heet genezing.

Schoonheid is in het oog van de waarnemer, zei Shakespeare. Als de waarnemer ook maar een aanname is, nooit is aangetoond, dan zeg ik liever: Schoonheid is het beleven als de dualiteit subject en object is opgeheven. Geen ziener, niets dat gezien is, louter zien zelf, aan taal vooraf.

Karin bracht het twee keer aan vandaag; eenmaal over de telefoon, nogmaals toen ze terug van haar werk was. Ze legde me voor: je kunt toch alleen een waarneming hebben als je er al een woord voor hebt, als je er al een betekenis van hebt aangeleerd? Ik zei: Klopt, als je geen denken inzet zie je helemaal niets. Je dient je tot het geheugen te wenden om aan iets betekenis te geven. Dus in beginsel betekent niets iets, totdat ik er betekenis aan geef. Met oude aangeleerde ponskaarten. Wie zou ik zonder die ponskaarten zijn?

Karin had in de winkel iemand getroffen die beweerde dat ze neutraal tegen zaken aan keek. Waarop Karin had gezegd; dat kan niet, je ziet iets pas als je er een betekenis aan geeft. Boom! Over het algemeen wordt dit direct spreken door velen niet meteen gewaardeerd, ook is het een feit dat om diezelfde reden zekere klanten, speciaal voor Karin nu, naar die winkel komen. Daarom heeft Karin altijd de grootste omzet. Haar werkgeefster had haar jaren terug, toen Karin in de natuurwinkel was komen werken, gezegd hoe ze de spulletjes aan man en vrouw moest aansmeren. Karin ziet dit vanzelfsprekend anders. Een gezondheidswinkel trok haar aandacht, de adviezen zullen oprecht en gezond zijn. Karin laat de zaak lopen, Karin redde de zaak toen begin lockdown de gemaskerden weigerden te werken.

Karin´s overweging over het verband tussen waarneming en neutraal zien, deed mij denken aan wat Jiddu Krishnamurti noemde: keuzeloos gewaarzijn. Je bent er wel en je bent er niet. Wel in de wereld maar niet van de wereld. Daarvoor is alleen maar nodig dat we de labels en etiketten op onze geautomatiseerde ponskaarten verder negeren, daaraan vooraf durven te bestaan, als de oprechte verlegenheid die niets weet.

Jan Akkerman, een heerlijke gitarist, met een feel die me sinds ik hem voor het eerst beluisterde lief is gebleven, zal dit bericht afsluiten met luitmuziek middels een van de belangrijkste uitzendingen in de geschiedenis van de Nederlandse televisie, en omstreken. Toen Jan Akkerman op een dag door het muziek magazine Rolling Stone als beste levende gitarist op aarde werd uitgeroepen, beschouwde hij dat feit blijkbaar als een te grote druk toen hij in in mijn late kinderjaren, voor mijn ogen op tv, zijn live optreden midden in een muziekstuk onderbrak en het donker in stapte. Ook Jan Akkerman wenste toen al geen imago maar levend wezen te wezen. Dat maakt mij mooi voelbaar in het muziekstuk Streetwalker.

Live in Germany, een opname zojuist ontdekt, Jan met een kale kop, en magnifiek gitaarwerk. En ook wonderen op de luit. Een dubbel snarige luit, kende ik nog niet.

Och, och, ik kan het niet geloven, ook dit is weer nieuw voor me, en dit is zo gaaf! Hoor toch!

Nederland is geen cultuur, die allereerst zijn ware helden ziet. Op cultuur niveau bestaat geen spiritueel besef, behalve als een lastig gevoel. Wie kan zien, geen labels hanteert om er leven mee weg te meppen, die vertrouwt cultuur niet als wetgevend, maar trekt er zeker leer uit hoe er vrij van te blijven.

De Schoonheid in levenskunstenaars is dat ze ieder moment het materiaal waarmee ze werken in volle omvang beseffen, en dit niet onder stoelen of banken steken als ze hun creatieve werk doen. Werken uit Heelheid. Geen last van oordelen van anderen of de ponskaarten in mijzelf reeds opgeslagen. De stap uit die waanzin is er ééntje, het is waanzin er jaren of lichtjaren van te maken.

Jan Akkerman, in vroeger jaren, tot waardig besluit.

Jan Akkerman – Fantasie for Lute (Nederpopzien TV Show – 1974)

De blijde biechtstoel

Lekker weertje deze week

Ik had mijn geestelijke toestand als niet comfortabel gevoeld, er speelde onrust in mij. Ik was op een zeker punt in Een Cursus Van Wonderen beland, en dat was het punt waar ik strandde, het spoor bijster raakte. De passage waarin ik las handelde nu juist over een overweging die voor een ieder beslissend is: is er de motivatie werkelijk deze gang te gaan? Zo niet, dan kan ik blijkbaar opeens niet meer lezen wat er staat. Verwarring wordt voorgewend, in werkelijkheid wordt er weg gekeken.

Dit wegkijken kwam in zicht vandaag. Voelde me opeens, in de namiddag, erg moe. Ging een half uurtje liggen en knapte op. Hetzelfde dilemma bleef spelen.

De vraag is nu: wat is de reden dat ik mijn egodelen nog hun zin zou geven, ze zou voeren met wat ze me verzoeken met de belofte van vertier, dat, als ik me laat verleiden, leidt tot activiteiten van wegkijken, verdwijnen in tijdelijke vormen van verstrooiing in plaats van radicaal en zonder een moment van verzaken de werkelijkheid te omarmen zoals ze zich spontaan hier en nu ontwikkelt, waarmee ik vanzelfsprekend niet de ´werkelijkheid´ bedoel die ik meen te controleren. Iedereen kan voelen dat hierin de ware vrijheid ligt. Durf ik? Bestaat er zo iemand?

En dan in de avond, na een heerlijke maaltijd van Karin, met haar twee pracht zonen op bezoek, zeg ik als de jongens zojuist vertrokken zijn: “We lezen nu wel vele spirituele teksten, maar kunnen we niet eenvoudig, zonder een weg naar een doel, hier en nu reeds voor geluk kiezen, en dit zonder uitstel of enige afleiding die verleiden kan?” Dit was mijn manier om het dilemma van deze dag met Karin te communiceren, en Karin´s reactie klonk lichtelijk weifelend, en ik meende te bespeuren in haar “hmmm!” dat ze het zo een gek idee nog niet vond.

Mijn dilemma maak ik zelf, ik hoef het niet te doen. Datgene wat in mij tegen die lastige bladzijden in de Cursus in opstand lijkt te komen, omdat het de ingebouwde pleziertjes van de egodelen bedreigt, is precies wat de zogenaamd ´onbegrepen´ tekst bewerkstelligt in mij. Om het me te tonen. Wat ik te zien krijg is van belang. Wil ik het volledig erkennen, of ga ik over tot marchanderen, zo verdeling voedend, daarmee ook het idee dat ik iets tekort kom, en daarom zekere zaken meen nodig te hebben. Dat hele controle mechanisme is op de tocht komen te staan. Omdat het irriteert dwingt het me dit aan te zien.

Kan ik niet eenvoudig geluk zelf kiezen hier en nu? Dit lijkt mij de enige optie, alle andere opties suggereren een weg die de waarheid elders voor stelt. Hoe kan de grond van bestaan nu elders verkeren? Zoiets kan niet, dit is zonneklaar.

Geluk hier en nu kiezen is de meest radicale mogelijkheid die ik volledig mogelijk acht. Als je dit onmogelijk acht, dan meen je dat lijden onvermijdelijk is. Dan blijft het gevoel geluk niet waardig te zijn de nadruk hebben, omdat een innerlijk geloofssysteem aldus beveelt. Is dat geloofssysteem de baas in mij? Wat doet mij zo aan die geloofssystemen hechten? Is het niet vreemd dat ik zulke omwegen nog zou willen betreden? Wie ben ik zonder die geloofssystemen? Wat vrees ik? Wie ook alweer?

Ik denk dat controlezucht voort komt uit een diep ingesleten idee dat ik met tekorten leef, op allerlei gebied. Niet omdat ik iets tekort kom, maar omdat mijn visie aldus is gecreëerd. En wat gecreëerd is kan weer ontmanteld worden. Zal hoe dan ook ontmanteld worden, dus waarom werk ik niet reeds nu al mee? Dat zou het leven verlichten.

De tuin is geweldig, geeft enorme rust. Bij iedere sigaret, overdag en in de nacht, loop ik weer even langs de perkjes, werp er mijn oog op en geniet van de steeds weer andere vormen en kleuren. Dan hoef ik niets te vertalen, geen indruk tot gedachtevorm te maken, het is pure schoonheidsbeleving als het belevend hart en de tuin volstrekt samenvallen. Gedachten die dan opstaan, tonen makkelijker hun waanzinnig gehalte, dan als ik me een week in een studeerkamer heb opgesloten. Mijn inzicht zegt nu dat het mentaal maken van wat actueel beleven is, wat voor mij als schrijver een groot plezier is, niet als werkend principe voor dagelijks leven gehanteerd hoeft te worden. Dan is het stil, zijn de zintuigen bevrijd van enige bedoeling, is de kooi die zelfreflectie heet, niet bestaand.

Een bewustzijn dat steeds tekorten denkt, gebreken ziet, steeds weer ´anderen´ en verdeeldheid waarneemt, is blijvend in onrust. Tekort is een onjuist uitgangspunt voor een gelukkig leven, wijst op een onjuiste manier van denken. Daar wordt vervolgens een imago bij bedacht die dat onjuiste denken zou doen, zo in tweespalt zou leven. Het is louter verbeelding en nooit langer durend dan enkele seconden. Ik heb dan ook nooit dat imago kunnen vinden, ik zie louter gedachten, en die gaan voorbij. Ook gedachten die tekorten suggereren, en na hun passage kom ik, altijd weer, niks te kort.

Karin vindt dit soort analytische betogen veelal minder interessant, of, beter gezegd: lastiger om te volgen. Hij is mijn wijze van zaken structureren, maar in die structuur zit vanzelfsprekend geen waarheid of koopverplichting. Toch wens ik deze keer zaken zo in toon te hebben gezet, dat deze woorden vloeiend lezen en makkelijk binnen komen.

Ja Lief, jij vond het toch ook wel een goed idee: geluk niet aan het eind van een weg zetten, maar eenvoudig reeds hier en nu en nu en nu.

De radicale keuze maalt niet om tekort en werkt steeds met de actualiteit en de mogelijkheden die daarin voorhanden zijn. Verleiding bestaat niet meer als alle verschijnselen als secundair aan het waarnemen zelf, – dat altijd al vrij is -, wordt beseft. Dan is het gedaan met verslavingen en slavernij van welk soort dan ook. De radicale keuze verbiedt geen van die ervaringsgebieden, doch beseft zich als ruimer dan welk verschijnsel dan ook. Die ruimte niet voorgoed in te nemen voelt als zonde, niet in de zin van iets dat bestraft moet worden, maar één die mijzelf straft zolang ik aan een onjuist denkpatroon blijf hangen.

´Suizen´ noemt Jan van Delden het. Het is verkeren in Stilte, en welke sensatie er ook maar wordt aangeleverd, er wordt er geen gevolgd. “Suizen is lekker” kan Jan zeggen met zijn prachtig Haags accent.

´Swooning in consciousness´, dat waren woorden uit de mond van Da Free John, die onder vele andere namen ook heeft geopereerd. Adi Da heeft mij eerst verrast toen ik een afbeelding van hem zag in Elseviers Magazine, met daar boven de titel: ´Alweer een nieuwe Bhagwan´. Toen ik mijn broer Erik de foto tijdens een autorit naar Scheveningen toonde in de tachtiger jaren, beleefden we bijna een botsing, zo krachtig bleven zijn ogen aan de foto plakken. Dat noemen we charisma. En toen las ik dikke boeken die me stuk voor stuk als geniaal voor kwamen. Mijn probleem bestond in zijn dwingende kracht te wijzen op de stap die zijn leerlingen weigerden. Wat een guru blijkbaar nodig maakt. Adi Da eiste naar mijn gevoel mijn overgave, en zo radicaal was ik toen niet. De Cursus gaat over hetzelfde punt, doet net alsof de Cursus mild is, maar voor het ego valt er in beide gevallen niks te halen vanzelfsprekend. Een Guru valt weg als Besef is doorgebroken.

Ik weet niet eens of ik deze al heb gezien, maar ik heb nog nimmer een video van Adi Da geopend waarbij ik meende ook maar één woord van onzin te hebben vernomen. Daarbij klinkt dan altijd wat hij My Argument noemde, en dat klonk in mijn oren als streng en afwerend. Ik was vanzelfsprekend zelf streng en afwerend. Omdat ik me zeer aangetrokken voelde, en ook mijn afkerigheid beleefde, kreeg ik ook bij Adi Da veel van mijn gespleten delen, die neigen tot aanval en verdediging, te zien.

Deze, voor kinderen, heb ik altijd erg fraai gevonden als audiobestand; in dit filmpje zijn er beelden bij gedaan.

Krachtig was de uitspraak van Adi Da als het gaat om de kaarten die ik achter houd: “Give it all as One Flower.¨ Dan voel ik onnoemelijke schoonheid en vrede in wat me wordt voorgesteld, maar is er altijd weer een andere stem in de achtergrond, die alles over tekorten weet, en die roept dat we zo het spel gaan verliezen! We? Ben ik met zijn tweeën dan? Wat maakt de tweespalt hier? Het is altijd weer alleen maar een enkele gedachte, prima mee te dealen, niets aan de hand. Maar spring je in één van die gedachten, zeg je dat je je identificeert met de inhoud van die gedachte, dan zijn de rapen gaar en zul je het beleven. Gedachten suggereren van alles, wie die ziet, die woont er niet.

Ik hou van de iconen in de kamer waar ik werk. Iedere afbeelding kent een frequentie die verstillend werkt, schoonheid wekt me uit mijn dromen. En ook kan ik kijken naar wat me dan aan uiterlijke schoonheid zou binden, wat uiterlijke schoonheid me zou kunnen geven dat in mij niet reeds aanwezig is. Vrede is zichzelf genoeg. Suizen is lekker, zegt Jan, het is verkeren in vrede. Ik beveel niemand in het bijzonder aan, ik deel wel graag wat ik erg mooi vind.

Ik heb als titel ´De blijde biechtstoel´ gekozen, maar feitelijk weet ik ook wel dat er geen biechtstoel voor zonde nodig is. Zonde is geen probleem als het geen activiteit is. Het bestaat immers niet, het is iets dat je doet tegen beter weten in. Kun je dit onmiddellijk, hier en nu, steeds weer, tot in de eeuwigheid laten vallen? Wie dit continu kan heeft geen herinnering aan het bestaan van zonde.

Mag dankbaar eindigen met meest ontzagwekkend mooie snaar muziek dat het mij zo makkelijk maakt, mijzelf geheel te vergeten.

Johann Sebastian Bach (1685 – 1750) – Suite per liuto in mi maggiore BWV 1006a – Lute Suite in E Major – Evangelina Mascardi, liuto barocco – Baroque Lute 0:00 I. Prelude 4:38 II. Loure 8:53 III. Gavotte en Rondeau 12:25 IV. Menuet I/II 16:39 V. Bouree 18:38 VI. Gigue Direzione artistica di Frédéric Zigante. Registrato nel palazzo vescovile di Orte (Viterbo) il 15 settembre 2021 da Edoardo Lambertenghi e da Alma Zeccara. Liuto di Cezar Mateus (New Jersey 2019)

´Ik Ben = God´

Golf of oceaan? Locatie onbekend

Decennia terug in de tijd begaf ik me in een boekenzaak in Haarlem toen mijn oog op een boek viel dat de titel droeg: ´Ik Ben = God.´ Ik kan me niet herinneren dat ik het boek heb open geslagen, en was dit wel het geval dan herinner ik me verder geen tekst ervan. Maar de titel bleef me intrigeren, kwam steeds weer terug voor mijn geestesoog.

Het kwam over als een boute uitspraak, die stellig in de ogen van vele gelovigen blasfemisch werd bevonden. Ik dacht dat echter niet. Ik Ben is gelijk aan God!

Ik las afgelopen dag weer in Een Cursus In Wonderen. In de Cursus wordt tijd een illusie genoemd, maar tevens een bruikbare illusie middels welke de Heilige Geest het afgedwaalde denken van God´s kinderen kan bereiken. Totdat ´s mensen dwalingen zijn opgeheven blijft tijd een rol spelen. Op zeker moment las ik dat van de tijd alleen het nu eeuwigheid kent. Schitterend.

´Ik Ben´ is nu. ´Ik was´ of ´ik zal zijn´, dat zijn verbeeldingen waar het heden, de actualiteit, een kwaliteit kent die de ingebeelde herinnerde of vooruit geprojecteerde tijden missen. Het heden heeft geen verbeelding nodig om te bestaan. Het is het open portaal tussen illusie en werkelijkheid. De deur staat altijd open, ook al zie je dit niet tijdens de tijd bereizende dagdromen. Een klein beetje toewijding aan het huidig beleven, om mee te beginnen, kan al snel een revolutionaire omslag in iemands beleven betekenen.

Arrogantie is een feit als een mens verbeeldt God te zijn, dat wordt niet bedoeld. Het is de afwezigheid van labels en etiketten die het ´Ik Ben´ schoon achter laat. Dan kan er geen verbeelding of arrogantie bestaan. Dan werkt Oorsprong door de vorm heen. Dan is het ware creëren mogelijk geworden.

Nisargadatta Maharaj raadde mij lang geleden, via drukletters, aan bij de gewaarwording ´Ik Ben´ te blijven. Hij zei later ook: ¨Zelfs het ´Ik Ben´ is een illusie.¨ God daarmee ook? Ja, in zekere zin wel, want als God middels de Heilige Geest Zijn werk heeft volbracht, het ´Ik Ben´ in de toehoorder van al zijn illusies bevrijd heeft, dan betekenen de termen Ik, Heilige Geest en God niets meer, zijn ze samengevallen in een enkel woordloos Wezen. Nisargadatta noemde dat het Absolute.

Ik vertolk hier overigens niet de visies van de Cursus of Nisargadatta per se, er bestaat ruimte voor vergissen, dus neem niet zomaar iets voetstoots aan. Sterker nog, – en dat vind ik erg mooi aan de Cursus -: Jezus is zonder compromis maar altijd mild en zonder oordeel, zelfs naar wie Hem kruisigden, en hij wil geen blind geloof maar dat ik zie. Hij zegt dat geen dwang ooit gepast is, dat de vrije wil in alle momenten van bestaan aan een ieder laat of ie God (Ik Ben) kiest, of het ego en zijn verbeeldingen in de tijd (Ik Ben met invulling: rein, schuldig, beter dan de ander, minder dan stof, et cetera).

Ik praat wat en doe dit graag, ik voel dat de ruimte voor vergissingen amper de kracht heeft me op een dwaalspoor te zetten, daar ik mijn uitspraken niet als norm neem voor verder leven. Ik heb gezegd en vergeet dan ook. Mijn vergissingen zullen sowieso duidelijk worden. De angst voor vergissingen voel ik niet, het kan alleen maar goed zijn als ze aan het licht komen.

De Cursus beveelt aan je inzichten te delen, opdat ze vermeerderen. Wat je voor jezelf houdt komt niet tot leven. De Cursus bedoelt er mijn inziens echter niet mee dat je je als een missionaris aan anderen op dringt. Het gaat er vóór alles om dat de lezer (ook vrouwen) het ´Zoonschap´ van zichzelf erkennen, God kan geen zonde in het Zoonschap vinden. Deze erkenning is pas compleet in mij als het Zoonschap in werkelijk alle borelingen wordt erkend. Dat kan alleen middels vergeving.

Vergeving, is de algemene verdelende opvatting, moet iemand verdienen. De Cursus is éénvoudig: zolang je een ander niet als je broeder (zuster) kan zien, leef je deze vergissing uit; zonder deze vergissing weet je dat vergeven je eigen bevrijding bewerkstelligt. Wow! De ander als jezelf herkennen is de enige bevrijding.

De wereld staat op zijn kop, en als ik van kranten, tv en social media, en alle waanzinnen daar te vinden leef, sta ik vanzelfsprekend ook op zijn kop. Lees ik de Cursus, dan zie ik, zonder anderen de schuld van waanzin te geven, de waanzinnige programma´s in mijn eigen kop, lijf en leden. Ik herwin hiermee bewustzijn over initiatief, dat ik altijd al had, maar door de filterende programma´s en reactieve emoties niet meer kon zien.

Ik vind de raad van Nisargadatta nog altijd steengoed: blijf bij Ik Ben, zonder enige verdere invulling. Eckhart Tolle spreekt over de kracht van het nu. Vrijheid is altijd al het geval, maar ego´s strategieën in de tijd, die vol zorgen zijn, verblinden dit feit. Het nu maakt contact met de eeuwigheid, gelijk Ik Ben een ieder losweekt van de tijdelijke wanen. Zo leren we leven in de wereld, zonder van de wereld te zijn. Zo hoeven we niets in de wereld te vermijden uit angst God´s Stem niet langer te kunnen horen. Er Is Louter God´s Stem als er van vermijden geen sprake meer is, iedere frustratie tot onmiddellijke vergeving leidt.

Dank lieve lezer.

Adoramus Te, Christe – Claudio Monteverdi – VOCES8

Goddank

Lezen in de Cursus In Wonderen is een rijke belevenis, steeds weer. Ben op bladzijde 80 aanbeland, en er gaat van alles door me heen als ik de prachtige woordenreeksen tot me neem. De waarheid van de woorden resoneren door in me, vanzelfsprekend worden ook mijn weerstanden aangeraakt. Dit maakt het dat ongerustheid in me op kan staan, maar dan heb ik wel even daarvoor gelezen hoe met zulke symptomen om te gaan. De waarheid bevrijdt. Waarvan? Van de illusie, van egobelangen, van valse ideeën. Ik kan dan wellicht best aardig zekere inzichten formuleren, de Cursus reikt verder dan wat ik me verbeeld.

Ik heb mijzelf niet geschapen; alleen mijn verbeelding is van mijn makelij. En die verbeelding kan niet blijven, is inconsistent, veranderlijk en eindig.

Als ik mensen hoor zeggen dat ze het knap van de voetballer Lionel Messi vinden hoe hij magnifieke manoeuvres met een bal uitvoert, dan hoor ik iets dat geen steek houdt. Messi heeft zichzelf niet geschapen, kreeg dat talent mee. Het is voor hem onnatuurlijk een bal steeds naast het doel te schieten. Als hij volstrekt in het heden is gaat alles vanzelf. We zien God aan het werk.

Tijdens het lezen van de Cursus zie ik goed dat de mijzelf toegemeten verdienste bij het maken van mooie dingen nergens op stoelt. Ik heb mijn talent niet geschapen, het is een instrument waar ik dankbaar gebruik van maak. En ten dienste stel van wat? Daar gaat het nu om. Ten dienste van mijn zelfingenomenheid, of ten dienste van het ongelimiteerd Bewustzijn dat zowel Bron als Doel van mijn en ieders leven is. Leef ik wel voor het Ware doel? Dat is steeds de vraag als ik in de cursus lees en mijn weerstanden op zie spelen.

De Cursus kent geen compromissen met dwalende geesten, maar ook geen enkele veroordeling daarvan. Op meest milde wijze wordt de lezer uitgenodigd alle geleverde inzichten te beluisteren, te horen en uiteindelijk te verstaan. Het verstaan vindt plaats als de weerstanden, vrijwillig, voor het licht dat straalt hebben plaats gemaakt.

Afgelopen dag was Earth Day, een dag om moeder aarde te eren. Een eredienst welke in flagrant contrast staat met de hel die in rap tempo op deze planeet ontvouwt. Ik heb me er verder niet mee bezig gehouden, behalve dan met de werkelijke aarde in mijn handen waar ik weer wat fraais aan onze tuin mocht toevoegen. Als ik onze tuin vergelijk met de waanzinnige wereld, dan vind ik de afbeelding bovenaan dit bericht zeer van toepassing. Ben ik zonder tijdsgeest en vergelijking, dan is het verkeren in de tuin volstrekt goddelijk.

Als jongetje hield ik van Jezus. Niet van de kerk of de bijbel, zeker van Jezus. Dat is altijd zo gebleven. Maar nooit heb ik in mijn leven zijn hulp gevraagd. Ik vond dat egoïstisch nadat ik mezelf weer eens goddeloos in moeilijkheden had gebracht. De Cursus laat echter steeds weer horen dat Jezus geen ego of valse denkwijze veroordeelt, er wordt louter werkelijkheid en liefde, onvoorwaardelijk, aangeboden, en het is ieder moment weer aan mij of ik de Heilige Geest dan wel mijn kortstondige belangen kies. En ook al bestaat er in werkelijkheid geen schuld, ik voel deze toch zeker als ik het laatste kies. Dat hoort blijkbaar bij desbetreffende psychologie.

God is in mijn ogen geen wezen in vorm, maar Oorsprong die alle vormen, dus ook dwalingen, mogelijk maakt. Om die reden vroeg ik God niets meer, ik wendde me niet meer tot het gebed nadat ik mijn ouders gezegd had dat ik me niet langer als lid van de katholieke kerk beschouwde. En nu begrijp ik mijn vergissing: omdat God geen wezen in vorm is, had ik hem ook het Wezen ontzegd!

Ik voel dankbaarheid. Ik voel dat ik weer zou kunnen bidden. Ik voel weer dankbaarheid naar God, zonder me hierin een egoïst te voelen die dit uitspreekt als het hem uit komt. De Cursus is volstrekt duidelijk: God veroordeelt niet.

Zinsneden uit de bijbel worden recht gezet, op prachtige helende wijze. De kruisiging, waarvan het kruisbeeld symbool is geworden, heeft me altijd tegen gestaan als symbool voor eeuwig leven. De Cursus zegt dat christenen dit hebben misverstaan. De Opstanding is het symbool voor eeuwig leven. God houdt niet van offeren en offergaven, want God houdt van alles dat God geschapen heeft.

Het lezen in de Cursus zet in het licht de zaken waar ik me nog aan hecht en die werkelijk van geen enkel belang zijn. Dat maakt een ego angstig, zegt de Cursus zeer adequaat, maar het laat me daar nergens mee in de kou staan, daar het boek de psychologie van de lezer volledig doorgrondt, en in iedere nuance antwoord biedt. Dit voelt als Zegen en warm welkom.

Mijn ego idee is dat alles dat ik verzameld heb nog wel eens van pas kan komen, terwijl ik tegelijkertijd voel dat die verzameling me vaak enorm in de weg zit. De Cursus zet geen druk op mij, ik zie dat ik die druk zelf creëer als ik de Cursus lees.

Karin zei me dat Marcel Messing, door ons beiden zeer gewaardeerd, de Cursus tot het rijk van New Age had verwezen. Ik denk dan meteen: dan heeft hij het niet gelezen. Het boek gaat diep, raakt alle vormen van menen te weten aan, en kan niet als een New Age fenomeen worden afgedaan.

Ik heb in vroeger dagen vaker gedacht, als ik weer eens botste tegen de beperkingen van mijn ego denksysteem: laat mij mijn pen aan God geven.

Ik voel nu vaker dat God mijn schrijven leidt, en mij tegelijkertijd toestaat mijn neurotische fratsen tevens te uiten, omdat dit mijn vrije wil is. In plaats van enige vorm van dwang toe te passen of mij schuld aan te praten, kent de Cursus de mildheid mij tot Oorsprong te verleiden, verder nog dan ik voor ik de Cursus leerde kennen toestond. Ik sta, goddank, een Besef toe dat groter is dan mijn kleine zicht, en laat me er graag door over nemen. Gradueel, ik word verleid.

Mijn ego denksysteem denkt dan echter meteen weer in vakjes, over zaken die ik dien te offeren en los te laten. Maar de Cursus denkt noch spreekt aldus. Ik ben vrij om alle stupide acties te verrichten die ik wil. De Cursus wijst me er louter op dat er ieder moment actie mogelijk is die alle mensen tegelijkertijd ten voordeel strekt, tot Bron verleidt, maar als ik wil mag ik heus nog meer verdeling zaaien.

De kerken zijn deze dagen vals, ik had nooit kunnen voorspellen dat het Internet als een biechtbank zou kunnen gaan fungeren, met iedereen als biechtvader/moeder. Maar dit is slechts nog maar een technocratische verworvenheid; God´s Zoonschap is alle mensen telepathisch verenigd, zonder nog langer de ijdele hoogspraak en prestige van technocraten nodig te hebben. Deze tijd is nu aangebroken.

Mijn slotwoord concludeert: waak over gedachten! Negeer de destructieve en verdelende, kies de opbouwende, helende en uit Liefde geboren gedachten. Geen gedachte blijft, maar aldus kunnen we ons karakter bouwen en verstevigen, onze waarneming zuiveren en tot de kennis komen waarvan geen afdwalen meer bestaat. Hiertoe bid ik voor een ieder.

Johann Sebastian Bach – Motet ´Komm, Jesu komm´ BWV299 – MacLeod – Nederlandse Bachvereniging

Harmonie als keuze

Clonakilty gisteren

De vrije wil, daar is iets bijzonders mee. Ik kan kiezen voor God (Oorsprong, Bewustzijn, of welke naam je er maar aan geven wil) en ik kan kiezen voor ego. Punt is echter: als ik kies voor ego en afgescheidenheid dan trek ik een gevangenis rond bewustzijn op, progressief, met alsmaar toenemend lijden als gevolg. Zo bezien is de vrije wil zo ingericht dat iedere keuze die niet voor God is, in feite tot toenemende onvrijheid leidt. Dit leidt tot een helse en onhoudbare situatie die tenslotte dwingt de werkelijkheid te erkennen: de afgescheiden ego missie is op illusie gebaseerd en gedoemd te mislukken. De vrije wil is dan ook een gereedschap om de waan van de afgespleten persoonlijkheid te bewijzen aan wie daar aan vast houdt. Is het bewijs geleverd, de persoon tot overgave gekomen, dan betekent vrije wil feitelijk niets meer. Wat dan rest is eenvoudig: Uw Wil Geschiede.

Het idee dat God mensen straft voor hun zonden geloof ik niet. Er bestaan wetten en die bepalen dat juist denken en juiste acties zegen brengen, onjuist denken en onjuiste acties sorteren lijden. Dat is geen straf van God, dat is eenvoudig de uitwerking van de wetten die al bestonden voordat er een zonde werd begaan.

En is het niet vreemd dat mensen beweren dat volgens hen God niet bestaat, omdat ze niet kunnen verklaren waarom God zoveel ellende in de wereld schept? In mijn ogen scheppen die mensen zelf ellende, door zich los van God op te stellen. Maar laat ik het het bij mezelf houden: ik schep ellende als ik me van Oorsprong los heb gezongen ten gunste van mijn eigenbelangen. Al mijn onlustgevoelens, als angsten en boze buien, ontstaan als ik besef dat mijn afgespleten plannetjes steeds weer kwetsbaar zijn, nooit rust en innerlijke vrede opleveren kunnen. Nogal een ding om te erkennen, zeker als je het in al je levensmomenten toestaat. Dat is stellig nog niet het geval bij mij, en ik ervaar deze dagen dat De cursus In Wonderen mij tot dat punt drijft. Zonder dwang overigens; de vrije wil blijft in ere gehouden worden totdat ik werkelijk geheel zelf besef dat al mijn snode ego plannetjes werkelijk tot niets goeds leiden voor mij of wie dan ook.

Mijn oordelen over anderen, dat valt ook steeds meer in het licht. Ik kan over anderen oordelen en vervolgens zien dat ik lijd aan dezelfde kwaal die ik zojuist in een ander bekritiseerde. Het is niet voor niets dat een zinsnede uit een lied van Bob Marley & The Wailers me is bijgebleven. Ik sla bij mooie muziek vaak niet veel acht op de teksten, maar de volgende strofe, uit het lied Pass It On, sprak me aan en is me altijd aan blijven spreken.

It’s your own conscience
That is gonna remind you
That it’s your heart and nobody else’s
That is gonna judge.

Hier volgt het volledige lied:

Als ik in innerlijke strijd verkeer, nou, dan vind ik wel iemand die mij benadeeld heeft. Is er geen innerlijke strijd, dan kan ik zo iemand niet vinden. Dan zijn feiten eenvoudig feiten, is het duidelijk dat het aards bestaan beperkingen kent, en gaat de toewijding uit naar Oorsprong, Bewustzijn, God. Voordeel daarvan in het praktisch leven is dat ik niet meer scheld op een gevaarlijk manoeuvrerende auto in het verkeer; zonder oordeel doe ik de juiste handelingen in mijn kar en innerlijke harmonie blijft ongeschaad. O nee, dit is zeker niet altijd het geval, maar ik bespreek hier geen trofee van mijn persoonlijkheid, louter het voordeel van een zienswijze die tot me is doorgedrongen.

Vaak ben ik zelf het slecht bestuurde vehikel, bijvoorbeeld als ik iets uit mijn handen laat vallen, mijn scheenbeen lelijk stoot of nodeloos blijf hangen in een conflict met wie dan ook. Mijzelf hierover veroordelen betekent dan alleen maar meer conflict. Harmonie is dan conflict onvoorwaardelijk te aanvaarden, zodat de strijdbijl eruit valt. Opeens is het van gevecht tot feit geworden. Dan kan ik sorry zeggen.

Wil ik geluk of gelijk hebben?

Een ego in crisis vindt de ideeën, hier ten beste gegeven, aantrekkelijk; meestal zien we echter later dat als het ego aan de beterende hand is de ideeën net zo hard weer verlaten worden. De vrije wil blijft bestaan en maakt er weer een puinhoop van. Totdat de ijdelheid van de afgescheiden persoonlijkheid tot in de diepste diepte is gezien, dan valt uiteindelijk ook het laatste masker.

Harmonie als keuze, in plaats van het van buiten te verwachten.

Dank lieve lezer.

Joni Mitchell: Both Sides Now – Live at The Isle of Wight Festival 1970

Een Cursus In Wonderen

Een diepe vrede is voelbaar geworden. Een vrede, dusdanig onaantastbaar dat ik even weifelde er woorden aan te geven. Maar de vrede, die stilte is, kan niet verstoord worden. Ze is ook schoonheid, alle vormen verwijzen naar haar, de onveranderlijke achtergrond van alle verschijnselen. Als ik in de war ben, onlustgevoelens ken, dan is ze er ook; dat is nu zonneklaar. Ze voelt als genade.

Vijf dagen geen regen, en afgelopen dag veel zon met amper wind. Geluiden van vogels hadden zo een unieke kwaliteit. Ik merkte het verschil op, zittend in de tuin, tussen de momenten dat ik luisterde en de momenten dat er louter luisteren was. Als ik in de weg zat, dan vergaf ik me dit onmiddellijk, zo nam de genade weer bezit van bewustzijn.

Het lezen in Een Cursus In Wonderen draagt hier stellig aan bij. Ik was gewaarschuwd: moeilijke taal, vaak moeilijk te begrijpen. Ik ondervind prachtige taal, een wijze van formuleren zoals ik nog nimmer heb vernomen. Zinsneden die niet begrepen worden storen me toch niet, er zit een metrum en poëzie in de woorden die mijn ziel binnen dringen. Het verstand mag niet alles verstaan, op dieper niveau resoneert een herkenning.

Ik ben nog niet op bladzijde 50 aanbeland van het forse werk dat meer dan 1400 flinterdunne pagina´s bevat. Aanvankelijk voelde ik onrust, omdat ik het boek gelezen wilde hebben. Nadat ik dit herkende, liet ik die wens vallen en nu kwam ieder woord bij me binnen als de volheid van huidig ervaren, zonder haast naar elders en verder.

Tijdens de maaltijd vanavond zei ik tegen Karin dat de door mij zeer gewaardeerde taalkunstenaar Gerard Reve eens de wens had uitgesproken het boek te schrijven dat alle andere boeken overbodig zou maken. En nu heb ik het gevoel dat de Cursus zo een boek is.

Het boek is ook wel omschreven als holografisch. Het leest niet als een horizontaal betoog met argumenten die tot een conclusie leiden, en dan weet je dat. Het is veeleer een bloem waarvan alle bladeren naar elkaar verwijzen; de bloem leer je gaandeweg te onderscheiden als je meer thuis raakt in de tekst. Ik ben er vredig en tegelijkertijd ook wat opgewonden van. Maar voel geen haast. Het boek hoeft niet zo snel mogelijk uit. Ik zal het steeds weer proeven als iets dat onmiddellijk verrijkt.

Het boek zal ongetwijfeld ook confronteren. De inhoud ondersteunt geen ego standpunten. De inhoud is wel bedoeld voor afgescheiden persoonlijkheden, om ze op meest liefdevolle wijze uit het duister van isolement te leiden.

Ik heb niets gezegd over de achtergrond en totstandkoming van het boek. Verblijf liever in de essentie die het in mij vrijmaakt. Wie toch meer wil weten hoeft niet op zoek te gaan naar informatie: ik heb online het gehele boek als pdf-bestand gevonden.

een-cursus-in-wonderen-tekstboek-Download

Er zijn op het internet veel plekken waar je meer te weten kunt komen over de Cursus. Op YouTube heb ik reeds genoten van diverse sprekers hierover, waaronder Willem Glaudemans, Koos Janson en Diederik Wolsak.

De Cursus had Karin´s belangstelling al jaren eerder gewekt, maar het boek werd nooit besteld. Toen kwam Jan van Delden in beeld, door wie Karin onmiddellijk geraakt werd. Mijn waardering voor Wolter Keers´ wijze van non-dualiteit bespreken had mij al vele jaren terug nieuwsgierig gemaakt naar Jan van Delden, die bij Wolter tot helderheid over zijn wezen is gekomen. En laat Jan nu behalve over advaita vedanta, ook graag over de Cursus spreken! Ik ben blij met de emailwisseling met Jan, via welke ik regelmatig wat van zijn ervaringen met Wolter mag vernemen, en tevens nooit gepubliceerde teksten van Wolter ontvang om deze te redigeren. Die komen vervolgens op de website van Jan terecht. Vandaag lezing nummer 4 geredigeerd, en het voelt weldadig zo intens met betreffende teksten bezig te zijn.

Ik wil hier graag mijn waardering uitspreken voor Patrick Kicken, die vele gesprekken met Jan heeft gevoerd en online gezet. Patrick heeft een fijne spontane benadering in interviews, laat veel aan bod komen waar luisteraars wat aan hebben. Kom er overigens zojuist achter dat Patrick een maand terug een filmpje over de Cursus heeft geplaatst, als hij in gesprek is met ene Ron. Ga ik graag later beluisteren, hier alvast de link.

De Cursus is niet dogmatisch in de zin dat het gedrag voorschrijft, maar het doet tevens niet aan compromissen: waarheid is waarheid en niet iets anders. Wie liever egostromen volgt is daar vrij in, en oogst navenante frustraties, verlengt het lijden. Ik spreek over de Cursus als iemand die er net mee is gestart en voel niet dat ik anderen ertoe moet bekeren; het is omdat ik overstroom dat dit nu geschreven staat.

Voor wie niet graag leest is er eencursusinwonderen.org, waar je de Cursus beluisteren kunt.

Had ik nog niet vermeld, maar best wel van belang: de Cursus bevat de woorden van Jezus Christus. En of je het gelooft of niet, de woorden werken.

Tenslotte: Jan van Delden & Patrick Kicken over onder andere Een Cursus In Wonderen.

Tijd voor de puppetshow!

Er wordt nogal eens beweerd dat Joe Biden aan dementie lijdt en mentaal niet begaafd is. Maar ik vind hem een geweldig goede acteur, zo goed zelfs, dat de meest kritische geesten niet inzien dat hier een spel wordt gespeeld. Alleen afgelopen week al zien we Biden openbare plekken bezoeken waar de animo van omstanders voor zijn bezoek minimaal is. En dit wordt keurig gefilmd. Wie hier geen opzet achter ziet meent blijkbaar dat Biden slachtoffer is van alweer een slechte dag.

De Biden van nu is niet dezelfde als die van jaren terug. Maar ook in deze dagen zien we op zijn minst twee versies van wat ´de machtigste mens ter wereld´ wordt genoemd; een aanduiding die om te lachen is vanzelfsprekend. We zien een stamelende Biden, en dan weer eentje die prima uit zijn woorden komt en volstrekt andere gelaatstrekken vertoont.

Overigens: Jeffrey Epstein heeft zichzelf niet het leven benomen. Iemand anders deed dit ook niet. Ook in deze kwestie is het overduidelijk dat het lijk (moeten we geloven) dat op een brancard lag en Epstein moest voorstellen, volstrekt andere gelaatstrekken dan Jeffrey vertoonde.

En denken we nu werkelijk dat Ghislaine Maxwell voor een oprechte rechtbank heeft gestaan en nu een ongewenst lot heeft te ondergaan? Baffle them with nonsense.

Ondertussen wordt Donald Trump door steeds meer mensen vereerd, omdat hij beter zou zijn dan de huidige acteur(s) in het Witte Huis. Knap gespeeld door de globalisten. Trump, die het vaccin, dat geen vaccin maar gevaarlijke gentherapie is, met Operation Warp Speed versneld in ieders donder wilde krijgen. Trump, die ook de kont van Israël kust en aan de Klaagmuur gejank voorwendt.

De bijbel, dat zogenaamd Heilige Boek, staat vol waanzin, waaronder de bewering dat de Israëlieten Gods uitverkoren volk vormen. God als racist.

Israël krijgt de steun van Geert Wilders, van zovele politici, en zulke steunbetuigingen zijn een prima indicatie dat je met oplichters, gewetenloze psychopaten of lui met slechts twee hersencellen te maken hebt.

Iemand als Jan Paternotte, ja, die is echt heel dom, en heeft waarschijnlijk niet in de gaten hoe hij gebruikt wordt. Bij Jesse Klaver ligt dat anders: zijn kop wordt alsmaar demonischer omdat hij ergens nog weet van zijn slechtheid heeft.

Mark Rutte is werkelijk een op zichzelf staand fenomeen. Perfect afgericht en geen last van schaamte in welk opzicht dan ook. Dat we hier te maken hebben met een MK-Ultra geval lijkt me duidelijk. Het volgend filmpje laat goed zien dat we met een afgericht poppetje te maken hebben. Rationeel vermogen gecombineerd met totale afwezigheid van betrokkenheid. Luister en bekijk de psychopaat.

Vandaag de dag zien we Rutte in vloeiender doen, en heft ie zijn WEF tas lachend als hij zojuist tweemaal vragen van de enige nog kritische partij in Nederland niet beantwoord heeft. Steeds meer mensen zien het, het drama gaat voort. Hoe kan dat? Omdat er zoveel lui bereid zijn hun ziel voor wat centen te verkopen. Of gedwongen zijn omdat Epstein, die zichzelf niet van het leven heeft beroofd, nog een aardig compromitterend filmpje van hen heeft liggen. (En anders heeft een van de rap zangers, nu in opspraak, zoiets wel.) Ze zijn gedwongen te zeggen en performen zoals ze doen, en geven zich om die reden, zo volslagen mogelijk als ze kunnen, aan die rol. Zoals Rutger Castricum, Johan Derksen, och, het zijn er teveel om te noemen. Gebruik je eigen zintuigen na een heerlijke wandeling in de natuur en je ziet meteen wie er in de poppenkast betrokken is. Mocht je de verrekijk tot hiertoe nog hebben geloofd, dan wacht je een schrik en valt je wereld in duigen. Daarom zeg ik nu al: die wereld bestond louter tussen je oren, laat maar vallen en luister liever naar mensen die nog wel natuurlijke vitaliteit vertonen.

Ik wens Mark Rutte en zijn aanhangers overigens het beste, want dat betekent dat ze hun valse rol zullen verlaten. Ik bedoel het noemen van namen niet als haatdragend, moge het de genoemden wekken tot het hart en gezond verstand.

Ik besef dat vergeving van groot belang is in ieder mensenleven. Maar vergeven is mij niet gegeven als de dader nog volledig bezig is mijn ondergang, en die van alle mensen, te verzorgen. Wellicht leer ik zelfs dat nog op een dag, maar voorlopig acht ik het passender te zeggen dat smerige streken smerige karakters toebehoren, en die karakters noem ik dan bij naam, opdat dit het onderscheidingsvermogen van mijn lezers bijstaat.

Kasja Ollongren is ziek in de kop, Eric van der Burg is ziek in de kop, en meer namen noemen is niet nodig, want bijkans de volledige Tweede kamer is ziek in de kop. Forum voor Democratie benoemt wat er werkelijk toe doet, maar hun motie om vredesbesprekingen tussen de Oekraïne en Rusland te stimuleren werd door alle andere partijen verworpen. Dit heet dan democratie, we hebben echter te maken met een demon creatie.

Besluit met een Statler en Waldorf compilatie en een dank aan de lezer.

Werkelijk? – Bericht voor de lachspieren

Foto van het internet geplukt

Wat is ´werkelijkheid´ werkelijk als deze is verdwenen met mijn dood? Deze vraag viel mij te binnen terwijl ik in de nacht zojuist buiten een sjekkie rookte. De voorwaarde voor werkelijkheid is de waarnemer van werkelijkheid, zonder dat betekent het niets. En als de waarnemer er slechts tijdelijk is, wat blijft er dan van werkelijkheid over?

Ik drukte de peuk uit en daarmee was het met de diepzinnigheid ook meteen gedaan. Ik dacht aan de video die ik afgelopen middag had gezien en die mijn lach meermalen had weten te ontlokken. Ik wist dat het tijd was voor een blogbericht vol humor, dat prachtig menselijk vermogen om zware zaken van een relativerende lach te voorzien. De video waar ik zojuist op doelde is afkomstig van BBC Scotland, een fragment uit de serie Scot Squad. Een prachtige karikatuur van wat ons te wachten staat als de Woke mentaliteit, met doorgedraaide politieke correctheid, ons overneemt.

Van het kanaal AwakenwithJP op YouTube heb ik de volgende video gehaald, die op gelijke wijze exploreert hoe het is als de LGBTQ gekte de overhand heeft gekregen.

Jim Breuer was voor mij een onbekende komiek die me tijdens de lockdown enorm verraste: hij was de eerste die openlijk en radicaal de corona waanzin verbeeldde. Een verademing. Ik heb sindsdien nog wat korte filmpjes van hem onder ogen gekregen waarbij ik steeds zijn kritische zin op verschillende onderwerpen waardeerde. Geniet van een ruim uur video van de show: Somebody had to say it.

De dame die hieronder volgt, die zich Samira laat noemen als ik het goed heb, heeft een geheel eigen en krachtige stijl om duidelijk te maken hoe ze naar zaken kijkt. Kunnen die boeren niet gewoon een andere baan zoeken? is de titel van het filmpje hieronder.

Van Klaus Schwab zijn al heel wat muziek parodieën rond gegaan, die welke ik hier toon bevat een prachtige mix van zijn hits die ik nog niet kende.

Zoals Jim Breuer al zei op het eind van zijn show: lachen en liefde in deze krankzinnige tijd, daar dienen we zorg voor te dragen. Ik laat hem graag als afsluiter nogmaals aan het woord, nu over Bill Gates.

Teresa van Avila

Ik weet niks van deze vrouw, op één ding na. Er is een uitspraak door haar gedaan die me altijd is bijgebleven. Ze bad tot God (ik parafraseer): God, geef me alle crisis in ene keer!

Momenteel wordt haar autobiografie gedownload, ik zal deze straks in dit bericht voegen. Ik heb het sterke gevoel dat ik haar wil lezen. De Cursus van Wonderen kwam vandaag binnen, maar ik heb het gevoel dat Teresa voorrang krijgt. Ze schreef ook gedichten. Die wil ik vinden. Waarom?

mijn-leven_-autobiografie-teresa-van-avila-kloosternaam-van-teresa-sanchez-de-1984-gent_-carmelitana-9789070092290-7fccc9d86649ec26d9a94d28a8fb059e-annas-archiveDownload

God, geef me alle crises in ene keer! Zoiets zeg je niet zomaar. Zoiets zeg je als je volstrekt klaar met de wereld bent en je alle dendrieten, neigingen en onbewuste programma´s in je donder opgeklaard wilt hebben. Een gebed dat me aanspreekt. Een totaal gebed, dat niet bang is voor de consequenties ervan. Een gebed van overgave.

Het is de overgave die ik vooralsnog miste. Waartoe ik niet in staat lijk omdat ik nog belangen in de wereld ken. Mijn focus is niet éénpuntig op werkelijkheid gericht, daarom duren crises ook zo lang.

Ik droomde vannacht van de vrouw met wie ik was, die moeder werd van de dochter die ik niet meer zie. Het was een erotische droom. De droom bleef de gehele dag bij me. En zei me verschillende dingen. Dat ik op de vrouw was gevallen door haar opmerkelijke schoonheid. Ze behoorde tot het genre waarvan ik dacht: die wordt nooit de mijne. Maar ik verlangde naar haar lichaam, wat ´vleeshuis´ betekent. Dat we geestelijk niet goed samen spoorden stond blijkbaar voor mij op het tweede spoor. Ze werd zwanger.

Vandaag kwamen veel meer minnaressen langs voor mijn geestesoog, en ik voelde steeds hetzelfde erbij: ik wilde jullie vlees, niet de overgave. Aldus kwamen er heel wat vriendinnen langs die vandaag mijn geweten andermaal bezochten. Het is wel waar dat ik steeds mijn vriendinnen wilde trouwen, maar het is niet waar dat ik ze eerder hierop onderzocht voordat ik seks met hen had.

Ik snap ondertussen de aanbeveling van mijn ouders, die ze aan de katholieke kerk ontleenden, veel beter: geen seks voor het huwelijk. Waarom? Ik heb het advies in de wind geslagen en seks is belangrijker geworden dan wat ik mensen ermee aan doe. Ik heb vrouwen gebruikt. Dat wist ik niet toen ik het deed, ik zie het nu wel.

De katholieke leer, waaronder de code geen seks voor het huwelijk, kwam in volstrekt ander licht te staan toen ik als 21 jarige van mijn moeder te horen kreeg dat ze door haar vader en een broer in haar jongste jaren was misbruikt.

Ik ben een geile vent, was ik nu ook schuldig? Wat is geilheid eigenlijk? Ik besloot in die dagen alles te onderzoeken en niets was me te gek. Ik ging naar de rode buurt in Amsterdam, zoop en rookte, zoals mijn opvoeding me geleerd had dat je seksualiteit kunt onderdrukken, en ging in al die jaren slechts twee keer een hoerenhuis binnen. En ik kon niks met paddenstoelen, flessen wijn en menig joint op. Dus ik vroeg aan de negerin of ik dan voor de betaalde prijs haar kont mocht fotograferen. Ik erken: de mannelijke belangstelling is primitief.

Hoe krijg ik het nu voor elkaar dat God mij zondeloos vind, als ik volstrekt niet in staat ben dit soort dingen in mezelf te repareren? Kan niet. Vergeet het maar.

En dan opeens komen de dromen over de vleeshuizen met wie ik samen mocht zijn, maar waarvan ik me bar weinig herinner, omdat ik toen beschonken was. Je kunt de zegeningen tellen, maar als je die niet kunt vinden, dan tel je de nadelen.

Ik ken schuldgevoel, maar ik geloof het niet. Roeien met de riemen die je hebt, dat is een veelzeggend spreekwoord. Maar als je uitgeroeid bent is wel het moment daar de staat op te maken. Al mijn duivelse plannetjes zullen mislukken.

Het ene idee een voordeel uit een situatie te halen, is volstrekt geschift. Zo hoor ik Teresa van Avila, die haar vleeshuis aan niemand meer beschikbaar heeft gesteld. Ik wil daar meer van weten. Ik wil het punt bereiken dat ik vrouwen niet meer als lekkere wijven zie maar als uit God geboren, ook al tonen ze hun achterste op OnlyFans.

Ik wil Vergeven, wat ik ook maar meen te weten.

Geilheid is geen zonde, geilheid is wat de wereld gaande houdt. Ik begrijp deze dag echter heel goed dat Teresa van Avila zich niet langer als vleeshuis beschouwt als ze tot God bidt voor de volledige crisis, de finale brand, het einde van haar smeken.

Ik ben zondig Tamara, ik ben zondig Natascha, ik geef kind en moeder gaarne toe dat ik niet goed voor jullie was, zoals het gekund zou hebben. En ik leef nog, het is volstrekt mogelijk voor jullie beiden de onschuld in alles te zien, opdat we samenkomen in liefde. Niet eens in begrip; begrip is waardeloos vanuit liefde´s standpunt.

Karin zei vaker, als het woord ´vergeving´ werd gebruikt: ¨wie ben ik om te vergeven; niemand heeft vergeving nodig!¨ Toch is ze dagelijks boos, net als ik, om vele dingen. Het is de tijd om mijzelf te vergeven. En zo ben ik uitgekomen bij Teresa van Avila, die seksloze vrouw die seksuele energie naar God liet stijgen, zakken en veruimen, waar ze ook verkeerde. De totale oprechtheid van klaar zijn met de wereld, zonder iemand in die wereld iets kwalijk te nemen. Ik weet niets van Teresa, en beweer dit alles.

Joseph Murphy zegt heel simpel: kies bewust voor wat je werkelijk wilt, en het onderbewustzijn, dat tegelijk God als dommekracht van je wens is, zal geven wat je wenst. Ik weet dat het waar is. Ik kreeg die onbereikbaar mooie vrouw en alles wat in dat verbond besloten zat. Weet dus goed wat je verlangt! Maar hiermee doe ik de moeder van mijn kind alweer tekort, zo weet ik dat ik louter dwaze dingen overweeg als ik zaken op mijn manier wil hebben.

Ik kan niet leven door voorgaande zaken af te sluiten. Ik geloof geen filosofie die zegt dat iets ´nooit is gebeurd, illusie is.´ Iets is pas niet gebeurd als ik het met alle betrokkenen heb goed gemaakt.

Dank Teresa!

Alles is projectie, alles is droom? Kan mij het schelen dat mijn lijden illusie is volgens filosofen; als ik lijd kijk ik waar aan en wat de oplossing ervan is. Geef me de hele klerezooi maar in ene keer!

Ik eindig, mijn biecht is mijn zegen. Goddank, en dank aan allen die dit mogelijk maakten. Speciale dank aan de moeder van mijn dochter en mijn dochter.

Omhelzing.

Can She Excuse My Wrongs – John Dowland (1563-1626)

Hel tot smelting gebracht

Bekaf, moe, dol gedraaid, uitgeput. We zochten naar woorden die konden beschrijven hoe we ons voelden. We kwamen niet los van de blokkade in onze lijven en geesten. Om de beurt gingen we deur uit voor iets (niets), we deden deze dagen steeds minder samen. Wilden elkaar niet nog eens extra belasten met ons eigen niet florissante humeur. We deden ons best niet lelijk te doen, wat tot lelijke automatismen leidde.

Gatverdamme.

Als de één valt, zo zegt de bijbel ergens, dan trekt deze zich in een goed huwelijk weer aan de ander op. Maar wat als beiden rock bottom hebben geraakt, en daar apart verblijven?

Stond 5G wellicht te blazen? In Ierland is het zeer slecht gesteld met de straatverlichting, maar rond ons huisje lijkt het ´s nachts wel dag. Ledlicht. Niet best. En straatlantaarns, weten we, bevatten vaak 5G zenders.

De negativiteit was dusdanig dat ik niet genoot van autorijden toen ik naar Bandon ging vandaag. Ik werd van de plaats feitelijk alleen nog maar somberder. De mensen daar slaapwandelen ongeveer allemaal. Ik maakte er wat foto´s en ging weer huiswaarts.

Genoot niet van de tuin, niet van het eten, niet van het boek waar ik in las. Zag ook Lief louter strijden, was dat om mij? Op zeker moment zaten we samen, en zei Karin dat ze het niet meer wist, dat ze wel klaar was met al die spirituele oproepen om monsters te vergeven, en ik haakte hier dankbaar op in. Wat opviel is dat we zicht hadden op de ponskaarten in onze eigen koppen, die onze walging sorteerden. “Dan voel ik me zo dom”, zei Karin. “Wel slim dat je dat ziet”, was mijn response. Ik zag zowaar haar stralende lach verschijnen!

Ons gesprek kwam nu werkelijk los. Na een ruim uur stelden we vast dat alle zwaarte ons verlaten had. “Ze hebben 5G uitgezet”, opperde ik. “Nee, ik denk echt dat het komt door dit gesprek”, zei Karin. ¨Ja maar wacht even¨, sprak ik voort, wijzend naar de brandmelder aan het plafond: “we worden afgeluisterd, en de hufters hebben zojuist 5G omlaag geschroefd om ons de indruk te geven dat het door ons gesprek komt.” Ik meende het niet werkelijk, schertste maar wat, hoezeer ik ook zelfs dat voor mogelijk houd.

Als je de nep info van de geïndoctrineerde ponskaarten in je eigen kop ontmantelt kom je in de toestand terecht dat het oude op het punt staat verloren te gaan, maar het nieuwe nog geen aanvang heeft mogen nemen. Dat is niet gezellig, om niet te zeggen: tergend zwaar. De boel moet doorbranden. Kwestie van uitzieken. En vooral niet vluchten in alle mogelijke afleidingen. Dit is het. Dit niet accepteren betekent conflict toevoegen aan een situatie van reeds tweespalt. Verdragen dus, geen oplossingsstrategieën toepassen. En zo mocht het vanavond gebeuren dat de lucht klaarde.

“Morgen de natuur in” zei ik. ¨Mijn idee¨, zei Karin.

Cultuur mag fraai wezen, het zal Natuur nooit evenaren, laat staan overtreffen. Cultuur kent strijdende partijen die vragen partij te kiezen; natuur kent daarentegen tegengestelden die samenwerken, waarbinnen vormvastheid onbestaanbaar is.

Stilte is Waarlijk leraar, kan geen nepperij toepassen, neemt nep echter als de beste waar. De grootste leraren op aarde verwezen naar stilte. En naar gebed, waarin je je intenties kan leggen, die dan door het onderbewustzijn kunnen worden verstaan als dominant over de reeds werkende en ooit blind aangenomen ponskaarten van de cultuur. Weg ermee! Ik bid niet als een bedelaar, ik bid als wie zijn ware intentie hoog wil houden in het gekkenhuis. Karin zei het mooi vanavond: “Er staat mij niets anders meer te doen dan schoonheid en liefde de wereld in te zenden; wat de wereld ermee doet is niet aan mij.”

Zowel Karin als ik vertonen valse trekken als we boos zijn. Ik zal er niet over uitweiden; geen mens heeft er wat aan daar nader op te mediteren. Zo hoef ik ook niet te weten hoe het kan dat een psychopaat in staat is tot meest gruwelijke daden zonder enige spijt te voelen; de enige manier om zo iemand te begrijpen is zijn staat in te nemen en dat lijkt me niet wenselijk. Misdadigers herkennen is belangrijk, ze begrijpen is mesjokke. Het is aan mij de misdadiger tot zinnig vol menselijk bestaan en compassie te verlokken. Niet als doelstelling, want over de oogst gaat Oorsprong, maar door eigen gezondheid in alle opzichten in stand te houden.

Partij kiezen heeft geen zin, is zelfs verderfelijk. Er is in werkelijkheid geen sprake van partijen, alleen culturele opvattingen spreken zo. Ben je voor Rusland of voor de Oekraïne? Voor Israël of Gaza? Voor Iran of Israël? En de bommen blijven inslaan. Mensen zijn hardleers.

Ik accepteer geen enkel verdelend label, geen enkel afscheidend etiket. Oorlog is dom, arm en uiterst verdrietig. Vrede is intelligent, rijk en bron van vreugde.

Vrede is altijd al het geval, tenzij je in één van de ponskaarten tussen je oren bent gaan geloven. Word je je daar dan bewust van en ervaar, net als Karin en ik de afgelopen dagen, hoe oncomfortabel het kan voelen zonder je nep programma´s te bestaan. Brand er doorheen. Het is het waard. Gurdjieff zei eens, daar dacht ik vandaag aan: “Alleen bewust lijden heeft zin.¨ De zin van lijden bestaat niet, de zin van bewust lijden is dit doorbranden. Ponskaarten die verbrand zijn, komen je nooit meer lastig vallen. In lucht opgegaan.

Johann Sebastian Bach: Air on G-string by Hauser (cello)