Volle maan & vallende hindernissen

De volle maan hangt nu nog laag deze nacht, waardoor haar licht een langere passage door de atmosfeer naar mijn netvlies te gaan heeft, zo enorm groot toont. Of is dit een domme verklaring? Zou kunnen, ik heb van maar weinig dingen verstand, en dan ook nog van ieder ding slechts een beetje. Zalig de armen van geest.

De laatste tijd had mijn geest het aanzienlijk drukker, ik was in de weer met boeken die naar mijn ego wezen, waardoor mijn ego extra opspeelde en ik zowaar een hekel aan mijzelf begon te krijgen. Toen de boeken maar weer weg gelegd, en meteen ging het me een stuk beter.

Ik heb mijn ego feitelijk nog nooit gezien. Ik hoor van anderen dat ie bestaat; ze verklaren er gedrag van mij mee dat hen niet aanstaat.

Hoe kun je een ego verliezen dat je nog nooit hebt ontmoet? De lelijke trekjes van mijn karakter zijn in mijn ogen de lelijke trekjes van de schepping zelf. Ik heb mijzelf niet in het leven geroepen, want zou dat wel zo zijn, dan bestond ik al, en in dat geval heb ik mijzelf dus inderdaad niet in het leven geroepen.

Ik ben geen systematisch filosoof, maar mag me graag verwonderen over de vragen des levens. Ik hou van vragen die de stelligheid van vastgeroeste overtuigingen ondermijnen. Dat zijn veelal vragen die verder helemaal geen antwoord behoeven; ze openen het mysterie dat vergeten was.

Ik kan bijna geen boek meer lezen. Ik heb er vele uit de kast getrokken afgelopen weken, en ze snel daarna weer terug geplaatst. Het ligt niet aan die boeken. Het ligt aan het achterhaalde idee dat ik er nog wijzer van kan worden. Dat is niet zo. Al die boeken verwijzen naar Stilte, en ik bleef maar concepten verorberen die de Stilte voorkomen.

Ik zit vaker stil. Eenvoudig verkeren in huidig beleven. Neigingen opmerken die willen trekken aan of duwen tegen gewaarwordingen die opkomen. Het onpartijdig aanschouwen van geestelijke inhouden die de potentie hebben verslavingen te ontketenen. Verslaving is immers ten diepste controlezucht; de controle laten varen is de vrijheid die altijd al het geval is.

Ik vind in deze de metafoor van de jongleur erg mooi: in zijn verslaving houdt hij alsmaar de ballen in de lucht, dan zegt een wijsheidsboek hem dat ie de ballen mag laten vallen. De schrik slaat de jongleur om het hart: wie ben ik nog als ik niet dit kunstje flik?

Het ego bestaat niet, het is een aangeleerd idee, een schuldcomplex ook. Ik heb erg veel niet zo best gedaan in mijn leven, maar me er schuldig over voelen is in mijn ogen niet nodig, een vergissing. Op zijn tijd sorry zeggen is handig in sociaal verkeer, maar ik meen het in slechts enkele gevallen.

Als ik me er nu een voorstelling van maak dat mijn dochter weer contact met me opneemt, en ze met allerlei verwijten komt aanzetten, dan wordt er in dit mannetje een geschiedenis getriggerd die graag zaken in breder perspectief wil zetten. Dat mannetje met die neiging zal dan wel mijn ego zijn in de ogen van weet ik veel wie allemaal. Wil ik dat hele circus wel in? Neen. Ik zal mijn dochter aanhoren, begrijpend knikken, gepaste excuses aanbieden opdat we tot omhelzing over kunnen gaan.

Doe ik nu met opzet koudbloedig? Nee, ik vind schuldgevoel eenvoudig een vals principe. Ik vind liefde veel mooier. De voorkeur fouten in anderen te zien is geen lolletje bedoel ik te zeggen. Dat kan anders.

In het verkeer zijn er nogal wat bestuurders die geen raad weten met hun vehikel. In de nacht schijnen ze je blind met groot licht, overdag menen ze op kritieke punten nog wel even snel voor mij de smalle lange weg op te kunnen steken, waarna dat ´even snel´ langdurig 30 kilometer per uur wordt. Ga ik mijn humeur daaraan verliezen? Ga ik die lui schuldig bevinden? Ik zou een dief van mijn eigen vrede zijn. Dus ik tuf 30 kilometer per uur in plaats van 80 in een leven zonder nader bepaalde bestemming of haast.

Het leven is goed als je er niet aan trekt, er niet tegen duwt. De gulden middenweg. Het is geen filosofie, het is levende ervaring. Je hebt gewoon door hoe je jezelf pijn doet, en stopt met jezelf pijn te doen. Als je stopt met jezelf pijn te doen ben je feitelijk ook gestopt met jezelf te bedenken. Dan weet je zelfs niet meer dat je niet bestaat.

Ho ho ho, ik weet dat ik besta; ik lijd dus ik besta! Zo is het, anders niet.

Besluit gaarne met muziek die de stilte zo prachtig weet in te pakken en benadrukken. The Soul of Koto. Ik speelde het cassettebandje, dat ik er in jeugdige jaren van had, eindeloos. Hier volgt de eerste track, de gehele playlist vind je hier.