De waarde van waardeloosheid voelen

Vandaag was zo een dag dat zaken uit het verleden opspeelden. Verleden is voorbij, overleden, dient zich louter nog aan als geheugenflarden, die zich heden afspelen. Dit was het sterkst tijdens de autoritjes die ik vanmiddag en in de avond maakte. Als ik ergens spijt en schuld bij ervoer, dan werd dit louter een doorvoelen, mijn netvliezen bevochtigend, verwerking door niet weg te kijken.

Er werd echter meer overhoop gehaald dan verwerkt. Als ik dan aan je denk, kijk naar de vier foto´s van je, dan is er toch zeker het gevoel dat ik je helen wil. Ik ben van het idee afgestapt dat ik daar je medewerking voor nodig heb. Ik heel je, nu al.

Nee, geen manipulatieve technieken van jij daar en ik hier, waarna ik magische kunsten vertoon. Ik vraag eenvoudig aan Oorsprong mij te verschonen van alles dat ik denk dat jou pijn doet. En waar ik mij als oorzaak van je pijn kan beleven, doorvoel ik dit tot het vrij valt.

Je gebruikte het woord trauma en ik meende dat je het als een wapen hanteerde, dus ik stelde voor dat je eraan voorbij ging. Toen was het contact andermaal verbroken. Ik, met mijn grote bek, kan slecht zacht heelmeestertje spelen. Heb ik spijt? Voel ik schuld? Jawel, maar niet in een mate dat het me opvreet. Kinderen in deze wereld zijn altijd beladen met het lijden van hun ouders en vorige generaties. Verantwoordelijkheid roept een ieder. We doen ons best.

Als we het woord ´schuld´ nu eens inruilen voor het woord ´onwetend´, dan hebben we om te beginnen een gesprek. Dit is heilzaam voor ons beiden.

Ik heb me vandaag meermalen waardeloos gevoeld, niet omdat dit de werkelijkheid is, maar omdat ik er ondertussen doodziek van ben dat er nog afgescheiden belangen in mij spelen. Het is uiterst vermoeiend en voor niemand goed. Maar wellicht is dit het goede er juist van, omdat een ego werkelijk geen intentie kent zichzelf ongedaan te maken. Faillissement is de enige optie. Ik geloof dat ik dit voelde vandaag. Dat noem ik dan een zware dag. Het was goed te bemerken dat ik de zwaarte, die zich flink op drong, licht op nam, zodat ik nergens, behalve heel af en toe, iets dramatiseerde.

Het is niet waar dat ik denk dat bloedband verplicht; wat ik zie is verantwoordelijkheid voor alle wezens. Wel is het zo dat ik je vader ben en onverminderd verlang dat je me hoort. Mijn zin krijgen is jou je zin geven; blijkbaar versta je dit toch anders. Ik heb je opvoeding niet meegemaakt, ik weet niet wat je allemaal verteld is. Ik hoorde tijdens de rechtszaken die ik voerde om je weer te mogen zien wel leugens.

Ik voel geen wrok naar je moeder. Ze heeft haar best, naar eigen inzicht, gedaan. Het was wel wrang natuurlijk dat de omgangsregeling met jou bruut werd verstoord toen ik jullie flat in Haarlem leeg vond, jullie waren verhuisd naar Hengelo bij de Duitse grens. De doodssteek voor ons contact. Ik heb er nog wel eens mijn tentje opgeslagen maar dit heeft tot niets geleid.

Lieve dochter, ik zeg: sta op, wees verantwoordelijk voor je eigen geluk, en als daar een vader bij hoort, maak contact. Zo niet, dan werken we ieder volgens ons eigen innerlijk, en uiteindelijk zullen we ontmoeten, je zal het zien.

Bourrée – Johann Sebastian Bach – performed by Kevin Loh