Pocketcameraatje vanuit coffeeshop Rever te Clonakilty afgelopen dag
Karin haar vakantie is ten einde, ze gaat morgen weer werken. Sta net wat te schilderen en schrik me opeens rot bij de voorstelling zonder Karin te leven. Dat komt dan zo op en dan voel ik hoe ons samenzijn tot een vanzelfsprekende verwevenheid is geworden, die grote schoonheid kent, en ook de kwetsbaarheid van weer alleen te komen staan en hier niet langer op zijn ingericht. Dat komt dan altijd als een schok. Ik voelde die schok zojuist voor het schildersdoek; mijn goedheid wat zijn wij mensen kwetsbare wezens.
Het is steeds dit feit dat een ieder tot de erkenning van volledig bewustzijn dwingt, waar de spirituele dimensie van het bestaan niet langer ontkend wordt. ´Zoek veiligheid waar het te vinden is´ had Alexander Smit eens gezegd, een zinsnede die mij sindsdien nog heel vaak op passende momenten in herinnering kwam. Zo denk ik vaker aan deze bijzondere man, waarover ik opvallend weinig heb geschreven. Terwijl hij toch zeker met grote regelmaat in mijn geheugen op komt om me in een situatie aan een stukje wijsheid te herinneren. Ik hoorde hem altijd graag spreken, vind zijn gevoel voor humor heerlijk, en hoor zijn argumenten overtuigend zijn, omdat ze passen bij met wie hij spreekt. Nisargadatta Maharaj, waar Alexander zijn vrije natuur volledig realiseerde, stond om dezelfde kwaliteit bekend.
Of ik het na ga komen of niet, het is mij onbekend, maar meermalen heeft de gedachte zich opgedrongen het schrijven voor publicatie online nu maar eens een goede periode stop te zetten. Publiceren is een patroon in zichzelf geworden. En dan geeft WordPress mij notificaties dat ik heel goed bezig ben, iedere nieuwe dag dat ik niet verzaakt heb te publiceren. De suggestie is dat ze me willen stimuleren, de werkelijkheid is dat ze me tegenwerken. Maar als ik zo denk, blijf ik vechten met instanties en andere spoken. Lees liever de feiten direct, daarmee is het goed leven.
De schrik van zojuist is weggevloeid. Als ik niet creatief mij blijf openbaren, in taal, op doek of de gitaar, noem maar op, dan blijf ik plakken in achterlijke angst voor wat nog komen moet, waar de wet nu toch al werkelijk is dat je de toekomst middels waakzaamheid nu verzorgt.
Ik heb mijn vrouw diep lief, zij houdt diep van mij; er zit liefde en attachment in, we nemen het allebei. De toewijding aan elkaar maakt het verlies van de vorm van je zielenmaatje scherp pijnlijk; onze toewijding iedere dag dit te erkennen en leven maakt dat ik iedere nieuwe dag mijn vrouw nog eens onmeetbaar dieper waardeer. Wat me zeer makkelijk wordt gemaakt, want mijn vrouw heeft geen strijd nodig om altijd gelijk te hebben. Als ik haar daar aan herinner, – ik doe dit dagelijks aan de lopende band -, dan speelt ze parmantig de deftigheid en rest mij geen enkel verweer.
Zo waai ik met Karin door de dagen en raken we ook makkelijk in de clinch, bijvoorbeeld als Karin zegt dat de tijd snel gaat en ik beweer dat tijd onzin is, de week nu gewoon voorbij is, en verder niks. Ik geloof dat we alle twee goed opgelet hebben hoe we indertijd veelvuldig ruzie kregen, en nu buiten dat arena meest mooie tijd met elkaar mogen doorbrengen.
Mijn schrik was ook gemaakt van het idee: Karin en ik hebben een arm sociaal leven als zij niet werkt en wij samen zijn, de behoefte aan meer ontbreekt ons allebei blijkbaar. En denken vanuit de angst dat ik zonder Karin geheel op mijzelf aangewezen zou zijn, is het niet erkennen dat ik alle crises van bestaan nog heb doorstaan met uiteindelijk dankbaarheid en een glimlach minimaal. We dienen in elkaar dit basis vertrouwen als we werkelijk liefhebben.
Dankbaarheid, ik spreek dat nooit uit naar Karin, omdat het evident is. Karin spreekt het ook niet uit, maar dat is vanzelfsprekend omdat ze verlicht is, dankbaarheid noch ondankbaarheid nog kent, het dualisme is ontstegen. Aha, daar gaat Kali de Deftige weer met haar overdreven lichaamstaal van het eigen gelijk, ze heeft weer eens een compliment geïncasseerd!
In primitieve culturen is de overgang van kind naar volwassenheid in rituelen onder gebracht, in het westen kennen we dit niet en we doen er niet meer aan. In feite is het westen bron van chaos als nieuwe test voor de moderne mens aldaar, er zijn tevens nog landen vol bewoners wiens hersenen niet zodanig van het hart zijn afgesneden dat er valse psychiaters en pillen bij aan te pas schijnen te moeten komen.
De momenten waarop ik Karin fotografeer, ik smul ervan, Karin heeft het liever niet. Ik heb dan ook vaak, als ik de foto´s op de computer zet, een afwerende hand in beeld. Ook heb ik meest fraaie foto´s van haar, maar altijd als ik ze toon zegt ze eenvoudig: “Nee, dat is niks.” Begrijp wel, lieve lezer, mevrouw is wel verlicht! Overbelicht verlicht wellicht.
“Ik heb die kattenkop in mij net zo lief als de lieverd in mij.” Zoiets kan alleen mijn vrouw zeggen, denk ik dan; ik weet dan zeker dat alle waanzin van de wereld niet zoek raakt, want mijn vrouw heeft het nog wel ergens liggen. En als ze het vindt ligt het altijd in mij, de Lieverd! Ze wordt ook wel Kali genoemd, maar ze maakt niks kapot dat niet reeds in beginsel al niet bestond.
Dat online circus uit zetten, om te beginnen drie dagen en dan zien wat er gebeurt. Los van de aandrang weer wat te publiceren. Hoe lang is het niet geleden dat ik de adem voor een langere taak heb aanvaard? En ik heb eigenlijk wel zin om dat ene boek te schrijven dat niemand anders dan ik kan publiceren. Om deze vorm zijn volle licht te gunnen.
Mensen, mensen, ik raad het aan: begin een dagboek, speel gitaar, koop schildergerei en doe een dansje, want als je minder en minder beweegt omdat alle animo van buiten moet komen dan ben je volledig in de war en staat je natuurlijke orde op zijn kop. Laat Oorsprong in je dansen.
Ergens afgelopen week zaten Karin en ik in de huiskamer en bespraken we de mate waarin de handcomputer, die ongeveer iedereen als een verslaving bij zich draagt, de global mindfuck maakt, en ik zag Karin´s ogen groeien toen ze beschreef dat de mindfuck in werkelijk alle regionen van bewust bestaan werkzaam is. Precies, goede reden om geen gedachte meer te geloven. Wat een wonderbaarlijke Schoonheid zie ik in Lieve dan vrij komen, de unieke beleving waarin de ziener met het geziene samen valt, werkelijke essentie door de vorm heen straalt.
Karin en ik kenden grote strijd en beiden erkenden we onze eigen reactieve emoties die de strijd mogelijk maakten. Zo vonden we vrede. In herkenning valt valse notie stil. Als we de vrede verspelen zien we de waanzin van ons beiden tegenwoordig rijkelijk snel ( ook al hebben we zojuist gezien dat tijd niet bestaat ) en leveren we weer wat van onze procrastinatie strategieën en uitstellende manoeuvres in. Om andermaal te constateren dat er niets is verloren gegaan terwijl toch alle vormen die we zagen verdwenen zijn. De herkenning van eenvoud, hoe wil je het ook anders, is eenvoudig.
Voor het schildersdoek, toen me de schrik om het hart sloeg bij de gedachte Lief te verliezen, dacht ik meteen aan mijn vader die had gezegd tegen mijn moeder, die bang was alleen over te blijven: “Ga jij maar lekker eerder.” En zo is het gegaan. Hieruit ontstond onmiddellijk de wens in mij meer acht op mijn fysieke conditie te slaan. Deze erkenning genas me onmiddellijk van de eerdere angst deze nacht, en toen begon ik dit schrijven. Ik dank de lezer.
Ik eindig met Alexander Smit en Alexis, twee verschillende stemmen, beiden oorspronkelijk.
Aanwezig in deze stap 