Zwemmen met de reuzenhaaien

Afbeelding van het internet geplukt, ook zichtbaar in de video hieronder

Vanavond met een haai gezwommen. Hadden we zin in. Nou ja, dat nou ook weer niet. Maar het is een feit dat Karin had vernomen van een vriendin dat haar dochter in de baai bij Broadstrand, waar wij tegenwoordig te water gaan, afgelopen week tientallen reuzenhaaien tijdens het zwemmen had opgemerkt. Het betreft weliswaar geen killer sharks, maar baskin sharks die leven van plankton, desondanks denk ik toch niet dat deze geruststellende info ons in het water zou laten blijven als we ze opmerkten.

Toen we in de vooravond de branding in liepen maakte ik een opmerking over haaien. Karin stond pardoes stil, zei dat ze de opmerking niet leuk vond, dat ze nu bang was om te zwemmen. Maar, dapper als ze is, ze ging toch. En ik ook. Kon de gedachte aan haaien niet van me afzetten, meende dat deze fixatie ze wel eens zou kunnen aantrekken. Maar waar ik ook keek, geen haai te bekennen.

Na een minuut of zeven stond ik weer op het strand, Karin maakte een veel langer baantje, kwam na een kwartier weer aan land. Tijdens het afdrogen wees ik Karin naar een plek nog geen 200 meter van de kust af: daar was een haai! In alle rust ging ie daar rond, regelmatig snuit en vin vertonend, het was machtig om te zien. Zozeer zelfs, dat we maar niet wilden vertrekken.

We spraken met verschillende omstanders, waarvan een jongen wist te vertellen dat rond deze tijd, als de condities voor plankton optimaal zijn, de dieren waarschijnlijk gedurende enkele weken vaker te zien zullen zijn. Ook bij Dunworley, waar we op warme dagen graag zwemmen en langere tijd doorbrengen, waren de beesten gespot.

Eenmaal thuis bleef Karin herhalen dat ze met een haai gezwommen had. “Haai is lief!” had ze op zeker moment zelfs uitgeroepen. En ik herkende het; ik voelde liefde in het aanschouwen van het dier in de verte. Wilde graag terug naar de zee maar het werd al schemerig. Moest nog naar Clonakilty vanavond en reed na de boodschappen deels langs de kustlijn terug, maar heb niets meer van de wonderlijke vissen opgemerkt. Nam me voor de komende dag met camera, statief en geduld op verschillende plekken te bivakkeren en over de zeespiegel te turen.

Karin vindt die haai dus lief. De vraag is gerezen of we na vanavond nog wel zo makkelijk het water in duiken. Deze overweging ontlokte ons beiden tegelijkertijd dezelfde grap: “Straks ziet die haai ons voor plankton aan!” En doet het dat niet, dan heeft het beest de bek, zoals we aan de afbeelding hierboven goed kunnen zien, toch wel zeer wijd open voor de kost, dat wil je toch niet op je af zien komen.

Het water bij Broadstrand noemde ik, na ons bezoek vanavond, ´haaibaai´, maar dat klonk best onvriendelijk, want de haai was lief, vraag maar aan Karin. Bovendien: haaien die mensen verslinden hebben zichzelf ook niet verzonnen en vervolgens gemaakt, zijn dus volkomen onschuldig.

Hier, vanuit Courtmacsherry, varen regelmatig boten uit voor whale watching, het bekijken van walvissen. Karin en ik bespraken deze mogelijkheid na ons avontuur: dit is de tijd om dat te doen, met goede kans op ook het ontwaren van haaien. En zeehondjes, die we al vaker vanaf land hebben opgemerkt en die onze harten zo makkelijk doen smelten.

Haaien gaan nooit naar de tandarts is mij opgevallen. Ze hebben dan ook geen ziekenfondskaart, en, heb ik me laten vertellen, betalen premie noch belasting. Ze verliezen tanden maar daar komen nieuwe voor terug.

De grote witte haai is de grootste roofvis bekend, en maakt slachtoffers onder humane zwemmers. Maar liever eten ze wat anders, bijvoorbeeld tonijn. Ik dacht daar aan toen ik vanavond in zee dobberde, want ik had afgelopen middag en ook gisteren wat tonijn gegeten. Zouden ze het nog ruiken? Karin noch ik zijn strikt vegetariër, maar Karin is erg zuinig met vis eten, ik ben er wat makkelijker mee. Komt wellicht door mijn sterrenbeeld, Pisces, die smult van zichzelf aangezien ie toch met zijn tweeën is.

Ik vond een prachtig filmpje, voor kinderen bedoeld, maar zeker ook geschikt voor volwassenen, als die heden ten dage nog te vinden zijn. Mooie afsluiting die goed het verschil voelbaar maakt tussen het vermogen tot bewondering en waar bewondering door angst, dit illusoire gevoel voor zelfbehoud, onzichtbaar wordt. Groet de lezer!